Γιατί το παιδί σου δε χρειάζεται τόσες παρέες όσο νομίζεις

Αν είσαι γονιός που αγχώνεται γιατί το παιδί σου δεν έχει “αρκετές” παρέες ή δεν είναι ο σούπερ κοινωνικός τύπος που όλοι περιμένουν, πάρε μια ανάσα. Αυτό το κείμενο είναι για σένα. Γιατί κάπου ανάμεσα στις παιδικές γιορτές με 20 παιδιά, στα playdates με τυχαία συνομήλικα και στα «πρέπει να κοινωνικοποιηθεί», ξεχνάμε κάτι θεμελιώδες: ότι εσύ είσαι το βασικό πρόσωπο στη ζωή του παιδιού σου, όχι οι άλλοι μικροί συνοδοιπόροι του. Δεν είσαι απλώς ο σιγαστήρας στις κρίσεις του, είσαι ο καθρέφτης του και το μοντέλο για το πώς θα μάθει να αγαπά, να σχετίζεται και να πατά στα πόδια του. Κι αυτό το “μαζί” που του προσφέρεις, έχει βάρος και σημασία που καμία ομάδα με face painting και κέρασμα ζαχαρωτό δε μπορεί να αντικαταστήσει.

Η ψευδαίσθηση της κοινωνικοποίησης

Έχουμε μπερδέψει την κοινωνικοποίηση με την ποσότητα επαφών. Το ότι ένα παιδί περνά ώρες με άλλα παιδιά δε σημαίνει ότι κοινωνικοποιείται σωστά. Ούτε ότι μαθαίνει ουσιαστικά να σχετίζεται. Όταν αφήνεις το παιδί να αλληλεπιδρά κυρίως με άλλους συνομήλικους, του δίνεις την ψευδαίσθηση πως πρέπει να μοιάζει με αυτούς για να ανήκει. Και επειδή όλοι αυτοί είναι μικροί, ακόμα ανώριμοι συναισθηματικά και με το μυαλό στο δικό τους σύμπαν, η σχέση που χτίζεται είναι συχνά επιφανειακή ή ακόμα και τοξική. Ο ρόλος σου εδώ δεν είναι να φτιάξεις το τέλειο κοινωνικό πρόγραμμα, αλλά να είσαι η σταθερή βάση στην οποία το παιδί θα επιστρέφει για να βρει τα πατήματά του.

Ο ενήλικας ως οδηγός

Εσύ είσαι το πρότυπο. Από σένα θα μάθει τι σημαίνει ενσυναίσθηση, σταθερότητα, αγάπη χωρίς όρους. Όχι από ένα άλλο παιδί που χθες μπορεί να τον φώναζε φίλο και σήμερα να του γυρνά την πλάτη στην παιδική χαρά. Αν εσύ του δείχνεις καθημερινά με πράξεις πως είναι να ακούς, να φροντίζεις, να ζητάς συγγνώμη και να βάζεις όρια, τότε του χτίζεις τον «χάρτη» για το πώς σχετιζόμαστε με τους άλλους. Ένα παιδί δε χρειάζεται 10 φίλους για να αναπτυχθεί σωστά. Χρειάζεται έναν άνθρωπο που να το βλέπει, να το ακούει και να του δείχνει πώς είναι να είσαι άνθρωπος.

Η παγίδα της “προετοιμασίας” για τον κόσμο

Σου λένε να το κοινωνικοποιήσεις για να είναι έτοιμο για τη ζωή, για το σχολείο, για τον κόσμο των μεγάλων. Λες και η αγάπη και η ασφάλεια από έναν γονιό το κρατάνε πίσω. Λάθος. Αντιθέτως, ένα παιδί που έχει χτίσει δυνατό συναισθηματικό θεμέλιο με εσένα, είναι πολύ πιο έτοιμο να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα όταν έρθει η ώρα. Γιατί δε ψάχνει επιβεβαίωση από τους άλλους, γιατί δεν λυγίζει με την πρώτη απόρριψη, γιατί έχει μάθει τι σημαίνει σχέση με νόημα και όχι επιφανειακή αποδοχή.

Πότε χωράνε και οι φίλοι

Μην το παρεξηγήσεις. Δεν λέω να απομονώσεις το παιδί σου. Λέω να διαλέγεις πότε και πώς θα εκτεθεί. Να είσαι παρών ή τουλάχιστον να ξέρεις με ποιους είναι και τι συμβαίνει. Οι φιλίες έχουν νόημα όταν το παιδί είναι αρκετά ώριμο να κρατήσει τον εαυτό του μέσα σε αυτές. Όταν δεν χάνει τη φωνή του για να ακουστεί. Και μέχρι να φτάσει εκεί, χρειάζεται εσένα. Όχι για να είσαι από πάνω του με το άγχος του ελικοπτέρου, αλλά για να είσαι η αδιαπραγμάτευτη σταθερά του.

Το παιδί σου δε θα πάθει τίποτα αν δεν έχει full social calendar στην ηλικία των 5. Δε θα μείνει πίσω αν δεν έχει φίλους από τη βρεφική ηλικία. Αντίθετα, έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να γίνει ένας άνθρωπος με γερά θεμέλια, όταν έχει περάσει τα πρώτα του χρόνια πλάι σε έναν ενήλικα που ήταν εκεί. Που τον κοίταξε στα μάτια, που δεν τον έσπρωξε στο πλήθος για να «μάθει», αλλά του έμαθε τι σημαίνει να είσαι μαζί με κάποιον που σε αγαπά και σε βλέπει ολόκληρο. Κι αν χρειαστεί να είσαι ο γονιός που θα τον πουν υπερπροστατευτικό, “λίγο περίεργο” ή “κολλημένο”, να το πάρεις ως τιμή. Γιατί μεγαλώνεις ένα παιδί, όχι ένα προϊόν που πρέπει να προσαρμοστεί στο σύστημα.

Κεντρική εικόνα και εικόνες άρθρου: iStock