Παιδιά με τρόπους: Όταν η ευγένεια χτίζει χαρακτήρα

Μπορεί να μη σου βγαίνει αυθόρμητα όταν το παιδί σου πετάει τις κάλτσες στο πάτωμα για πέμπτη φορά ή όταν απαντάει “δε με νοιάζει”, αλλά η ευγένεια ξεκινά από σένα. Όχι σαν υποχρέωση, όχι σαν διδαχή με το δάχτυλο υψωμένο, αλλά σαν καθημερινή στάση ζωής. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι εύκολο. Πρέπει να κρατιέσαι, να μετράς ως το δέκα, να κάνεις την παύση σου και να επιλέγεις ξανά τον τρόπο σου. Όμως η επιλογή των λέξεων είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορείς να κάνεις στο παιδί σου. Όχι επειδή θα γίνει το “καλό παιδί”, αλλά επειδή θα μάθει να είναι άνθρωπος με ενσυναίσθηση.

Η γλώσσα είναι στάση ζωής

Όταν λες “σε παρακαλώ“, “ευχαριστώ“, “συγγνώμη“, δεν επαναλαμβάνεις απλώς λέξεις χωρίς νόημα. Εκπαιδεύεις το παιδί σου να σέβεται, να βλέπει τον άλλον και να ξέρει πού σταματά το δικό του “θέλω” και πού ξεκινά το “μαζί“. Η ευγένεια δεν είναι ψεύτικο περιτύλιγμα, αλλά ένας τρόπος να συνυπάρχεις. Όταν ένα παιδί χρησιμοποιεί ευγενικές λέξεις, χτίζει σιγά σιγά δεσμούς. Στο σχολείο, στην παρέα, ακόμα και με τους δασκάλους του, θα νιώσει ότι η επικοινωνία δεν είναι μόνο απαίτηση και γκρίνια, αλλά και προσφορά.

Η αυτορρύθμιση ξεκινά από σένα

Τα παιδιά είναι μικρά ηφαίστεια. Θα ξεσπάσουν, θα κάνουν λάθη, θα πουν πράγματα που δεν εννοούν. Και τότε, εσύ είσαι το σημείο αναφοράς. Όχι για να φωνάξεις πιο δυνατά, αλλά για να δείξεις πώς διαχειρίζεσαι τον θυμό σου. Αν εσύ μπορείς να πεις “καταλαβαίνω ότι έχεις θυμώσει, αλλά δε μιλάμε έτσι”, έχεις ήδη διδάξει κάτι τεράστιο. Όχι με θεωρία, αλλά με παράδειγμα. Τα παιδιά μαθαίνουν την αυτορρύθμιση μέσα από τη δική σου. Δε θα το πετύχεις πάντα, αλλά και το “συγγνώμη που φώναξα πριν, ήμουν κουρασμένος” είναι μάθημα μεγαλύτερο από χίλια “μη”.

Ευγένεια σημαίνει προοπτική

Δε μεγαλώνεις μόνο ένα παιδί, μεγαλώνεις έναν μελλοντικό ενήλικα που θα πρέπει να λειτουργήσει μέσα σε έναν κόσμο με άλλους ανθρώπους. Η ευγένεια, όσο παλιά κι αν ακούγεται, είναι ακόμα η πιο μοντέρνα δεξιότητα. Είναι η βάση για να έχει κανείς φίλους, να συνεργάζεται, να δουλεύει σε ομάδα, να κρατάει σχέσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι οι άνθρωποι με καλούς τρόπους είναι και πιο αρεστοί και πιο επιτυχημένοι. Όχι επειδή “γλείφουν”, αλλά επειδή ξέρουν να σέβονται και να διεκδικούν με τρόπο. Εσύ του δίνεις αυτό το κλειδί από νωρίς, κάθε φορά που δεν αντιδράς με οργή αλλά με όριο και φροντίδα.

Όσο και αν νιώθεις ότι η καθημερινότητα σε τσακίζει, όσο και αν υπάρχουν στιγμές που το παιδί σου σε εξαντλεί, η ευγένεια δεν είναι πολυτέλεια. Είναι πυξίδα. Και φυσικά δε μιλάμε για τεχνητό ύφος και χαμόγελα του τύπου “πες τώρα ευχαριστώ”, αλλά για πραγματική σύνδεση. Αν εσύ είσαι ο πρώτος που θα του μιλήσεις με σεβασμό, εκείνο σιγά σιγά θα μάθει να βλέπει τον κόσμο αλλιώς. Μπορεί να μη φανεί αύριο το πρωί, αλλά χτίζεις κάτι βαθύτερο και πολύτιμο. Κάτι που θα του μείνει όταν θα βγει εκεί έξω, χωρίς εσένα στο πλάι, και θα πρέπει να σταθεί μόνο του.

Αν λοιπόν αναρωτιέσαι πώς να μεγαλώσεις ένα παιδί που να αγαπά, να σέβεται και να βρίσκει τον δρόμο του, η απάντηση είναι απλή. Ξεκίνα από το “σε παρακαλώ”. Και θα σε ευχαριστήσει όταν μεγαλώσει.

Κεντρική εικόνα και εικόνες άρθρου: iStock