Μπορεί να έχεις τις καλύτερες προθέσεις, αλλά αν κάθε κουβέντα με το παιδί σου καταλήγει να περιστρέφεται γύρω από σένα, τότε ίσως ήρθε η ώρα να κοιταχτείς στον καθρέφτη, όχι για να φτιάξεις το μαλλί, αλλά για να δεις λίγο πιο βαθιά. Ο όρος Peacock parent περιγράφει εκείνη τη στάση που συνδυάζει ανάγκη για θαυμασμό, έλεγχο και προσοχή. Όταν η σχέση σου με το παιδί λειτουργεί πιο πολύ σαν σκηνή παρά σαν ασφαλές πλαίσιο, ίσως έχει έρθει η ώρα να αναρωτηθείς όχι τι κάνεις, αλλά γιατί το κάνεις.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Δε ζητάς συγγνώμη, ακόμη κι όταν φταις
Όλοι κάνουμε λάθη. Εσύ, εγώ, ο καθένας. Αν όμως δυσκολεύεσαι να πεις ένα απλό “συγγνώμη” στο παιδί σου, αν επιμένεις πως “είχες λόγο” ή ότι “δεν ήταν και τίποτα”, τότε το πρόβλημα δεν είναι το περιστατικό, αλλά η οπτική σου. Όταν κάποιος αποφεύγει να δει το μερίδιο ευθύνης του, το παιδί δε μαθαίνει τι σημαίνει ειλικρινής σχέση. Μαθαίνει απλώς ότι η αγάπη προϋποθέτει υποχώρηση, ακόμα κι όταν πληγώνεται. Και το πληρώνει μεγαλώνοντας.
Θες συνέχεια επιβεβαίωση από το παιδί σου
Μπορεί να μην το παραδέχεσαι, αλλά όταν περιμένεις από το παιδί να σου δείξει θαυμασμό, να σε “ανεβάσει” με αγκαλιές, να λέει πόσο καλός είσαι ή να σε ευχαριστεί για το κάθε τι, το κάνεις για σένα, όχι για εκείνο. Η σχέση αρχίζει να λειτουργεί σαν συναισθηματικό ΑΤΜ, όπου βάζεις “φροντίδα” και περιμένεις “αναγνώριση”. Αν όμως δεν πάρεις πίσω αυτό που περίμενες, νιώθεις απόρριψη. Κι αυτό το βάρος δεν του ανήκει.
Δεν καταλαβαίνεις τι σου λέει, ακόμα κι όταν προσπαθεί
Από τις πιο θολές περιοχές στη σχέση σας είναι όταν προσπαθεί να σου εξηγήσει πώς ένιωσε και δεν καταλαβαίνεις ούτε τι εννοεί, ούτε γιατί το λέει. Όχι επειδή δε θέλεις, αλλά επειδή η δική σου οπτική είναι τόσο κυρίαρχη, που οτιδήποτε έρχεται απέναντι από αυτή σου φαίνεται “υπερβολικό”. Το παιδί μιλάει, αλλά η κουβέντα καταλήγει πάλι σ’ εσένα. Και σιγά-σιγά, σταματά να μιλάει.
Το παιδί γίνεται προέκταση της εικόνας σου
Από τις σχολικές γιορτές μέχρι το ποδόσφαιρο, κάθε του δράση έχει να κάνει – έστω και λίγο – με το πώς θα φανείς εσύ. Πώς θα το σχολιάσουν οι άλλοι, πόσο καλός γονιός θα φανείς, τι λέει η δασκάλα ή τι θα ποστάρεις στο Instagram. Κι εκεί το παιδί δε ζει για τη χαρά, ζει για την απόδοση. Σαν να έχει βάλει τη στολή σου και να πρέπει να μην σε εκθέσει. Πώς να ξεδιπλωθεί, όταν κουβαλάει και τη δική σου φιλοδοξία;
Όλα γυρίζουν γύρω από σένα, ακόμη κι όταν δε φαίνεται
Μπορεί να λες “κάνω τα πάντα για το παιδί μου”, αλλά η ενέργεια σου συχνά επιστρέφει σε σένα. Από το αν κουράστηκες μέχρι το αν σε πλήγωσε κάτι που είπε, καταλήγεις να είσαι το επίκεντρο κι ας είναι το παιδί που μίλαγε. Στην πράξη, διδάσκεις ότι οι άλλοι πρέπει να προσαρμόζονται στα δικά σου συναισθηματικά κύματα. Και τότε το παιδί μαθαίνει να κάνει πίσω, για να σε προστατεύσει. Μα είναι δική σου δουλειά να το προστατεύεις. Όχι το ανάποδο.
Το να αναγνωρίσεις ότι κάποιες από αυτές τις συμπεριφορές σου ανήκουν δεν είναι ένδειξη αποτυχίας. Είναι απόδειξη ωριμότητας. Όλοι έχουμε τις σκοτεινές μας πλευρές. Αν όμως τις δεις με ειλικρίνεια, έχεις τη δύναμη να τις αλλάξεις. Δε χρειάζεται να γκρεμίσεις τον εαυτό σου, απλώς να χτίσεις χώρο για έναν νέο τρόπο σχέσης. Πιο γνήσιο, πιο ανοιχτό, πιο παιδοκεντρικό. Όχι για να σου πουν μπράβο, αλλά για να χτιστεί κάτι που αξίζει πραγματικά: εμπιστοσύνη.
Κεντρική εικόνα και εικόνες άρθρου: iStock
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ