Είναι φυσικό να θέλεις το καλό του παιδιού σου. Να μη στενοχωριέται, να μην ταλαιπωρείται, να νιώθει πάντα ότι έχει στήριγμα. Και όσο μεγαλώνει, ειδικά αν υπάρχουν προκλήσεις στη συμπεριφορά, στα συναισθήματα ή στη μάθηση, τόσο πιο έντονη γίνεται αυτή η ανάγκη σου να το προστατεύεις. Μόνο που κάπου εκεί μπορεί να συμβεί κάτι ύπουλο και αθέατο: αντί να το βοηθάς να δυναμώσει, αρχίζεις άθελά σου να το διευκολύνεις τόσο πολύ, που τελικά του κόβεις τη φόρα. Υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στο “είμαι δίπλα σου” και στο “σου κρατάω το τιμόνι”. Και το να τη δεις καθαρά, είναι μια από τις μεγαλύτερες προκλήσεις της γονεϊκότητας. Δεν είναι πάντα εύκολο, αλλά είναι απολύτως απαραίτητο. Γιατί στόχος δεν είναι να έχεις ένα παιδί που δεν πέφτει ποτέ, αλλά ένα παιδί που ξέρει να σηκώνεται.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Υποστήριξη σημαίνει να δυναμώνεις, όχι να σώζεις
Η στήριξη έχει να κάνει με το να ενισχύεις το παιδί σου ώστε να μάθει να στέκεται στα πόδια του, όχι να του αφαιρείς κάθε δυσκολία. Αν δείχνει πως φοβάται κάτι, μην το απομακρύνεις από μπροστά του. Αντίθετα, αναγνώρισε τον φόβο του, πες του “σε νιώθω” και ρώτα “τι μπορούμε να κάνουμε για να το κάνουμε λίγο πιο εύκολο;”. Δείξε του πώς να βάζει μικρούς στόχους, πώς να αναγνωρίζει τα συναισθήματά του και να βρίσκει λύσεις. Το “θα το κάνω εγώ για σένα” δεν χτίζει δύναμη, το αντίθετο.
Μήπως τελικά του κόβεις τον δρόμο χωρίς να το θέλεις;
Το να καλύπτεις τις ευθύνες του, να “ξεχνάς” τις συνέπειες όταν έκανε κάτι λάθος ή να δικαιολογείς τις εκρήξεις του επειδή “είχε δύσκολη μέρα”, μπορεί να μοιάζει με αγάπη αλλά είναι παγίδα. Κάπως έτσι δημιουργείται ένα περιβάλλον χωρίς όρια, όπου το παιδί δε μαθαίνει ποτέ να αντέχει την αποτυχία, τη στενοχώρια ή το “όχι”. Αντί να το προστατεύεις από κάθε αναποδιά, δοκίμασε να το προετοιμάζεις γι’ αυτές. Πες, για παράδειγμα, “αν δεν κάνεις την εργασία σου, θα πας αδιάβαστος. Θες να σε βοηθήσω να ξεκινήσεις;”. Αυτό λέγεται οριοθέτηση με ενσυναίσθηση και είναι πολύτιμη.
Πώς θα καταλάβεις τη διαφορά στην πράξη;
Όταν αναρωτιέσαι αν βοηθάς σωστά ή υπερβάλλεις, κοίτα τη συνολική εικόνα. Πέρασε μια δύσκολη εβδομάδα το παιδί; Έχει φάει, έχει κοιμηθεί, έχει πιει νερό; Υπάρχει κάτι άλλο που μπορεί να του ρουφάει την ενέργεια, όπως ένας καβγάς ή μια έντονη αλλαγή; Αν όλα αυτά είναι εντάξει, τότε ίσως ήρθε η στιγμή να του πεις “το ξέρω ότι σου φαίνεται βουνό, αλλά είμαι δίπλα σου για να το ανέβεις, όχι για να σε κουβαλήσω”.
Tip 1: Κατάγραψε σε ένα τετράδιο τι λειτουργεί και τι όχι.
Tip 2: Δοκίμασε να του δώσεις χώρο να προσπαθήσει πριν επέμβεις.
Tip 3: Ρώτα “τι νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις μόνος σου;” και χτίστε από εκεί.
Η στήριξη δε μετριέται με το πόσα εμπόδια απομακρύνεις από μπροστά του, αλλά με το πόση αυτοπεποίθηση το βοηθάς να χτίσει για να τα αντιμετωπίσει. Δεν είναι αδυναμία να λες “δοκίμασε μόνος σου πρώτα, κι αν δεν τα καταφέρεις, είμαι εδώ”. Είναι δύναμη. Και είναι ο τρόπος να χτίσεις έναν ενήλικα που εμπιστεύεται τον εαυτό του, που ξέρει πως μπορεί να πέσει αλλά δεν φοβάται γιατί έχει μάθει να σηκώνεται. Δεν χρειάζεται να του δώσεις όλες τις απαντήσεις, μόνο τα εργαλεία για να τις βρει. Και να θυμάσαι: είσαι ήδη ο άνθρωπος που θα το εμπνεύσει περισσότερο από όλους. Αρκεί να του δώσεις το χώρο να ανθίσει.
Κεντρική εικόνα και εικόνες άρθρου: iStock
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ