Συγχώρεση: Το μεγαλύτερο μάθημα που μπορείς να δώσεις στο παιδί σου

Η συγχώρεση δεν είναι ένα μεγάλο λόγιο θέμα που αφορά μόνο τους φιλοσόφους ή τους ψυχοθεραπευτές. Είναι κάτι που αγγίζει την καθημερινότητά μας κάθε φορά που θυμώνεις με το παιδί σου επειδή δεν σε άκουσε ή εκείνο με τον φίλο του γιατί του πήρε το παιχνίδι. Η συγχώρεση δεν είναι παραχώρηση. Είναι δύναμη. Και το πώς θα τη μάθει το παιδί σου, ξεκινά από το πώς τη ζεις εσύ.

Η συγχώρεση δεν είναι λήθη, είναι ελευθερία

Το πρώτο βήμα είναι να καταλάβεις πως το να συγχωρείς δε σημαίνει ότι ξεχνάς ή ότι δικαιολογείς τη συμπεριφορά του άλλου. Σημαίνει ότι επιλέγεις να μην κουβαλάς μέσα σου το θυμό, να μην αφήνεις τον πόνο να γίνει οδηγός σου. Όταν το παιδί σε βλέπει να το κάνεις αυτό, μαθαίνει πως η συγχώρεση είναι επιλογή, όχι αδυναμία. Μπορείς να του μιλήσεις για αυτό απλά, με παραδείγματα της καθημερινότητας: “Ναι, στενοχωρήθηκα, αλλά προτιμώ να κρατήσω το καλό κομμάτι”. Αυτή η φράση αξίζει περισσότερο από εκατό κηρύγματα για “καλοσύνη” και “ευγένεια”. Δείχνεις στην πράξη πως ο έλεγχος των συναισθημάτων σου είναι δική σου υπόθεση, όχι των άλλων.

Η παρουσία είναι πράξη αγάπης

Τα παιδιά δεν χρειάζονται τέλειους γονείς, χρειάζονται γονείς που είναι εκεί. Όταν είσαι παρούσα, χωρίς κινητό, χωρίς να τσεκάρεις τα πάντα ταυτόχρονα, δείχνεις ότι δίνεις προσοχή. Και η προσοχή είναι μια μορφή αποδοχής, μια ήρεμη επιβεβαίωση ότι “σε βλέπω, σε ακούω, είμαι εδώ”. Μέσα από αυτή την παρουσία, το παιδί μαθαίνει να μένει στο τώρα, να μην πνίγεται στις σκέψεις του και να διαχειρίζεται τα δύσκολα συναισθήματα με επίγνωση. Η συγχώρεση ξεκινάει πάντα από αυτή την ήρεμη εγρήγορση, από το να μπορείς να πεις “ναι, αυτό πόνεσε, αλλά δε θα με κρατήσει πίσω”.

Το θάρρος να αφήνεις πίσω

Το να συγχωρείς δεν είναι πάντα εύκολο. Χρειάζεται θάρρος, ειδικά όταν ο άλλος δεν ζητά συγγνώμη. Θάρρος να κοιτάξεις μέσα σου και να πεις “ναι, πονάω, αλλά δε θα αφήσω αυτό τον πόνο να με ορίσει”. Αυτή η εσωτερική δουλειά είναι που χτίζει τη δύναμη, και εκεί το παιδί σου θα μάθει το πραγματικό νόημα της γενναιότητας. Μπορείς να του το δείξεις μέσα από τη γλώσσα που χρησιμοποιείς: αντί για “με νευρίασε”, πες “με απογοήτευσε, αλλά μπορώ να το ξεπεράσω”. Είναι λεπτές αλλαγές στη διατύπωση που όμως δημιουργούν έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο σκέψης. Έτσι, το παιδί καταλαβαίνει πως η συγχώρεση δε σημαίνει υποχώρηση, σημαίνει ωριμότητα.

Η συγχώρεση είναι το δώρο που κάνεις πρώτα στον εαυτό σου και μετά στους άλλους. Όταν το παιδί σε βλέπει να επιλέγεις την αγάπη αντί για την πίκρα, μαθαίνει ότι η ευτυχία δεν εξαρτάται από το αν όλα πηγαίνουν όπως τα θέλουμε, αλλά από το πώς αντιδρούμε όταν δεν πάνε. Και τότε θα μπορεί κι εκείνο, όταν έρθει η σειρά του να πληγωθεί, να κρατήσει ψηλά το κεφάλι και να πει: “Εγώ θα διαλέξω να συγχωρήσω”. Γιατί η συγχώρεση, τελικά, είναι η πιο όμορφη μορφή δύναμης.

Κεντρική εικόνα και εικόνα άρθρου: iStock