Τα πρώτα Χριστούγεννα μετά από το διαζύγιο: Τι πραγματικά χρειάζονται τα παιδιά;

Τα Χριστούγεννα μετά τον χωρισμό κουβαλούν πάντα ένα βάρος. Όχι απαραίτητα δράμα, αλλά ένταση, σκέψη, ερωτήματα. Θες να πάνε όλα καλά, να μη λείψει τίποτα στα παιδιά, να μη νιώσουν ότι κάτι χάθηκε ανεπανόρθωτα. Κι όμως, το ζητούμενο δεν είναι να αποδείξεις ότι είσαι ο τέλειος γονιός των γιορτών, αλλά να δημιουργήσεις ένα πλαίσιο ασφάλειας. Τα παιδιά δεν χρειάζονται εντυπωσιακά σκηνικά ή υπερπροσπάθεια. Χρειάζονται καθαρότητα, ηρεμία και ενήλικες που ξέρουν γιατί κάνουν ό,τι κάνουν.

Η οικογένεια αλλάζει μορφή, όχι ρόλο

Ο χωρισμός τελειώνει τη σχέση, όχι την οικογένεια. Αυτό είναι το πρώτο που χρειάζεται να έχεις ξεκάθαρο μέσα σου, γιατί το αντιλαμβάνονται αμέσως και τα παιδιά. Όταν αποφασίζεις να περάσετε μαζί μέρος των γιορτών, δεν το κάνεις για να παίξετε το «όλα καλά», ούτε για να ξυπνήσεις αναμνήσεις. Το κάνεις επειδή έχετε κοινό στόχο, να νιώσουν τα παιδιά ότι οι βασικοί τους άνθρωποι μπορούν να συνυπάρξουν χωρίς ένταση. Αν δεν υπάρχει αυτός ο κοινός άξονας, καλύτερα λιγότερος χρόνος μαζί και καθαρά όρια. Τα παιδιά διαβάζουν τη σιωπή, το βλέμμα, το σώμα. Δεν χρειάζονται γονείς που προσποιούνται, αλλά γονείς που σέβονται ο ένας τον άλλον έστω και ουδέτερα.

Όταν τα παιδιά ξέρουν τι να περιμένουν, χαλαρώνουν

Η αβεβαιότητα κουράζει περισσότερο από την αλήθεια. Αν τα παιδιά δεν ξέρουν πώς θα κυλήσει η μέρα, αν θα είστε μαζί, αν θα φύγει κάποιος ξαφνικά, μένουν σε διαρκή επιφυλακή. Μίλα τους καθαρά, με λόγια απλά και χωρίς υποσχέσεις που δεν στέκουν. Εξήγησε τι θα γίνει, πότε, ποιος θα είναι παρών και ποιος όχι. Δώσε χώρο στις αντιδράσεις τους, ακόμη κι αν δεν είναι αυτές που περίμενες. Δε χρειάζεται να τους ζητήσεις να χαρούν, ούτε να τους πείσεις ότι όλα είναι τέλεια. Η συναισθηματική ασφάλεια χτίζεται όταν το παιδί δε χρειάζεται να μαντεύει.

Τα Χριστούγεννα δεν είναι πεδίο ανταγωνισμού

Δώρα, κινήσεις εντυπωσιασμού, υπερβολές, όλα αυτά μπορεί να δείχνουν γενναιοδωρία αλλά συχνά κρύβουν ενοχές ή θυμό. Όταν οι γονείς ανταγωνίζονται, τα παιδιά μπαίνουν άθελά τους στη μέση και αυτό είναι βαρύ φορτίο. Το ίδιο ισχύει και για την ατμόσφαιρα. Αν δεν μπορείς να συγκρατήσεις ειρωνεία, πίκρα ή παλιά παράπονα, τότε η κοινή γιορτή δεν είναι δώρο για τα παιδιά. Είναι δοκιμασία. Η ωριμότητα δεν φαίνεται στο αν κάθεστε στο ίδιο τραπέζι, αλλά στο αν μπορείς να κρατήσεις τον εαυτό σου σε ενήλικη στάση, χωρίς υπεκφυγές και χωρίς εκρήξεις.

Στο τέλος, αυτό που μετράει περισσότερο είναι να θυμάσαι γιατί γίνονται όλα. Όχι για να μοιάσουν με τα Χριστούγεννα πριν τον χωρισμό, αλλά για να είναι ανθρώπινα, ήρεμα και αληθινά. Τα παιδιά δε θα θυμούνται το μενού ή τα δώρα, θα θυμούνται αν ένιωσαν άνετα, αν δεν χρειάστηκε να προσέχουν τους μεγάλους, αν υπήρχε χώρος για όλα τους τα συναισθήματα. Κι αν τους δώσεις αυτό, έχεις κάνει ήδη το πιο ουσιαστικό δώρο.

Κεντρική εικόνα και εικόνα άρθρου: iStock