3 σημάδια που επιβεβαιώνουν πως τσακώνεσαι με τον καθρέφτη σου κι όχι με τον σύντροφό σου

Σε κάθε σχέση υπάρχουν εκείνοι οι καβγάδες που νιώθεις πως τους έχεις ξαναζήσει. Ξέρεις, τα κλασικά: “ποτέ δε με ακούς”, “είσαι ψυχρός”, “δε σε νοιάζει”. Εκείνη τη στιγμή έχεις πειστεί ότι έχεις δίκιο 100%, μέχρι που έρχεται αυτό το ενοχλητικό μικρό “μήπως κάνω κι εγώ τα ίδια;” Αν σου έχει περάσει ποτέ αυτή η σκέψη, τότε ίσως να μη μαλώνεις μόνο με τον σύντροφό σου, αλλά και με κομμάτια του εαυτού σου που δεν έχεις δει ακόμα καθαρά. Και ναι, δεν είσαι ο μόνος.

Ο καβγάς που επαναλαμβάνεται σαν κολλημένο τραγούδι

Αν πιάνεις τον εαυτό σου να γκρινιάζει για τα ίδια και τα ίδια, μήπως τελικά δε μιλάς για το πρόβλημα αλλά για το σύμπτωμα; Δεν είναι μόνο ότι ο άλλος κολλάει στο κινητό του την ώρα του φαγητού ή ξεχνάει να σε πάρει τηλέφωνο. Είναι αυτό που νιώθεις πίσω απ’ όλα αυτά, πως δεν είσαι προτεραιότητα, πως δε σε βλέπει. Κι όσο αυτό δεν το λες καθαρά, ο καβγάς συνεχίζεται χωρίς τέλος. Ίδια σκηνή, άλλο σκηνικό. Και κάπως έτσι μένετε και οι δύο στο ίδιο loop χωρίς exit plan.

Μήπως αντιδράς πιο έντονα απ’ όσο χρειάζεται;

Έκανε κάτι μικρό και εσύ ένιωσες πως ήρθε η συναισθηματική αποκάλυψη; Αν νιώθεις ότι “το παράκανες λίγο” αλλά δε ξέρεις γιατί, ίσως αντιδράς σε κάτι πιο παλιό, πιο βαθύ. Κάτι που έχει τις ρίζες του στο παρελθόν – ίσως ένα παιδικό τραύμα, μια προηγούμενη απογοήτευση ή εκείνη την αίσθηση εγκατάλειψης που δεν έχεις λύσει ακόμα. Δε φταις. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι κάθε φορά που πληγώνεσαι, φταίει αποκλειστικά ο άλλος. Αν μάθεις να αναγνωρίζεις πότε ενεργοποιούνται τα κουμπιά σου, μπορείς να αποφύγεις να γίνεις πυρηνική βόμβα για ένα απλό μήνυμα που δεν ήρθε.

Νιώθεις πως έχεις απόλυτο δίκιο (Spoiler: Κανείς δεν έχει ποτέ)

Αν σε κάθε καβγά νιώθεις πως είσαι ο μοναδικός λογικός άνθρωπος του σπιτιού και ο άλλος είναι σε άλλο timeline, τότε κάπου έχει χαθεί το μέτρο. Αυτό λέγεται ασπρόμαυρη σκέψη – “εγώ σωστός, εσύ λάθος”. Ίσως να σου βγαίνει από φόβο ή ανάγκη να νιώσεις ασφαλής. Αλλά όσο δεν κάνεις χώρο για τη δική του πλευρά, τόσο ο καβγάς θα μοιάζει με αγώνα πυγμαχίας και όχι με συζήτηση. Κάνε ένα βήμα πίσω και ρώτα τον εαυτό σου: “Μήπως κι εγώ βάζω φωτιά στο φυτίλι;”

Βλέπεις τον άλλον, αλλά δεν κοιτάς τον εαυτό σου

Μερικές φορές λες: “Δεν ακούει”, “δεν εκφράζεται”, “δε με προσέχει”. Και μετά, αν το σκεφτείς λίγο πιο ψύχραιμα, μπορείς να ρωτήσεις: “Μήπως κι εγώ κάνω κάτι παρόμοιο;” Ίσως αυτά που σου φταίνε στον άλλον είναι πράγματα που δυσκολεύεσαι να δεις στον εαυτό σου. Ξεσπάς στον σύντροφό σου γιατί είναι πιο εύκολο απ’ το να παραδεχτείς ότι κι εσύ ίσως φοβάσαι την εγγύτητα, την έκφραση ή την ευαλωτότητα. Δεν είναι κακό – είναι απλά ανθρώπινο. Αλλά όσο αποφεύγεις αυτή τη ματιά προς τα μέσα, τόσο θα βλέπεις το ίδιο έργο να παίζει ξανά και ξανά.

Δεν είναι δικαστήριο – είναι σχέση

Όταν ο καβγάς γίνεται δικαστήριο, με σένα κατήγορο και τον άλλον ένοχο πριν καν μιλήσει, τότε έχει χαθεί το νόημα. Δεν έχεις ανάγκη να κερδίσεις. Έχεις ανάγκη να καταλάβεις και να σε καταλάβουν. Το να πεις “κι εγώ ίσως κάπου φταίω” δε σε κάνει αδύναμο – σε κάνει γενναίο. Οι σχέσεις χρειάζονται κουβέντα, όχι αποδείξεις. Όσο πιο πολύ προσπαθείς να αποδείξεις κάτι, τόσο λιγότερο ακούς. Και τελικά, χάνεις το πιο σημαντικό: τη σύνδεση.

Δεν υπάρχει τέλεια συνταγή για τις σχέσεις, αλλά υπάρχει μια σταθερά: η αυτογνωσία. Αν αρχίσεις να βλέπεις κάθε καβγά σαν ευκαιρία να καταλάβεις κάτι περισσότερο για σένα, τότε ναι, ακόμα και οι εντάσεις μπορούν να φέρουν φως. Την επόμενη φορά που θα νιώσεις να σε πνίγει το δίκιο, δοκίμασε να κοιτάξεις πρώτα τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Μπορεί εκεί να βρεις την απάντηση που έψαχνες. 

Κεντρική εικόνα και εικόνες άρθρου: iStock