Ο έρωτας χάνει τη φωνή του μπροστά στην επιτυχία, την καριέρα και την αναγνώριση;

Πολλές φορές, άθελά μου, ακούω ανθρώπους να μιλούν στα ταξίδια μου, στην αναμονή αεροδρομίων ή οπουδήποτε βρεθώ. Ένας μιλά με τον φίλο του, ένα ζευγάρι συζητά μεταξύ τους, κι εγώ, είτε από επαγγελματική «διαστροφή» είτε από κοινωνική περιέργεια, δεν μπορώ να μη δώσω προσοχή. Ούτε είμαι ωτακουστής, ούτε πρόκειται για αδιάκριτη παρακολούθηση και διάθεση να βάλω διαγνώσεις. Συχνά, όμως, αυτά που ακούω με προβληματίζουν περισσότερο από μια καθαρά κλινική περίπτωση.

Πρόσφατα, επιστρέφοντας από τις καλοκαιρινές διακοπές με το πλοίο, έτυχε να καθίσω δίπλα σε μια μικρή παρέα: έναν νεαρό άνδρα, γύρω στα 25-30, και δύο όμορφες νεαρές συνομήλικές του. Η συζήτηση τους τραβούσε την προσοχή μου, όχι τόσο για το περιεχόμενο, όσο για τη δυναμική. Εκείνος μιλούσε συνεχώς, με έντονη φωνή και γρήγορο λόγο, περιγράφοντας με πάθος την επαγγελματική του δραστηριότητα. Δεν ήταν σαφές αν απευθυνόταν στη μία ή στην άλλη, όμως και οι δύο τον παρακολουθούσαν προσηλωμένες. Από τη στάση των σωμάτων τους και το βλέμμα τους φαινόταν η έλξη της επιβολής του.

Καθώς μιλούσε, αντιλαμβανόμουν ότι ήθελε να προβάλλει τα προσόντα του, την επιτυχία του, τις φιλοδοξίες του. Έμοιαζε να διψά για αναγνώριση και για την υπόσχεση μιας καλύτερης επαγγελματικής θέσης στο μέλλον. Η συζήτηση ήταν ένας μονότονος μονόλογος. Εκείνος μιλούσε, εκείνες άκουγαν, περιοριζόμενες σε μικρά «ναι» ή χαμόγελα. Ο νεαρός, όμως, με αγωνία και επιμονή, προσπαθούσε να μεταφέρει την προσδοκία του για την επόμενη επαγγελματική επιτυχία.

Όλο αυτό, θα πει κανείς, είναι λογικό μέσα σε ένα πλοίο που σε φέρνει πίσω στην καθημερινότητα. Όμως για μένα γεννήθηκαν δύο ερωτήματα.

Πρώτον: από τις δύο νεαρές γυναίκες, επιθυμούσε άραγε περισσότερο κάποια ή και οι δύο λειτουργούσαν ως καθρέφτες μιας εικόνας που ήθελε να προβάλλει, λέγοντας ουσιαστικά, «θαυμάστε με», «απολαύστε με», «δείτε πόσο επιτυχημένος είμαι». Δεύτερον: θα μπορούσε να σταθεί πιο ερωτικός; Να δείξει ενδιαφέρον για την προσωπική του ζωή, να ανοιχτεί συναισθηματικά; Δεν γνωρίζω αν ήταν ήδη φίλοι ή αν γνωρίστηκαν στο πλοίο. Σίγουρα, όμως, υπήρχε χώρος να μοιραστεί κάτι πιο ανθρώπινο και προσωπικό αντί για μια ατέλειωτη περιγραφή επαγγελματικών σχεδίων.

Αυτό το περιστατικό θέλησα να το μεταφέρω εδώ, γιατί με απασχολεί και μέσα στο γραφείο μου. Πολλοί νέοι άνθρωποι δεν έχουν τη δύναμη ή και δεν το σκέφτονται, να εκφράσουν τις προσωπικές τους αναζητήσεις, να μιλήσουν για τον εαυτό τους μακριά από τίτλους, επιτυχίες και δόξες καριέρας. Και στο τέλος της ημέρας, εκεί βρίσκεται η ουσία: στη δυνατότητα να δείξεις συναίσθημα, να ξεχωρίσεις κάποιον μέσα από την παρέα, όπως γινόταν παλιά στο φλερτ, στη γνωριμία με το καινούργιο και το διαφορετικό.

Μήπως, λοιπόν, ζούμε σε μια εποχή όπου η αμηχανία, ο φόβος και το άγχος της επικοινωνίας μας, η έλλειψη αναζήτησης του ερωτισμού και του φλερτ, κρύβονται πίσω από «τεκμηριωμένα» κριτήρια, όπως το επάγγελμα ή η κοινωνική μας πορεία προς την επιτυχία; Μήπως φοβόμαστε να ανοίξουμε την προσωπική μας πόρτα; Ένας νέος άνδρας, με δύο νέες γυναίκες, σε μια στιγμή αναμονής του πλοίου στο λιμάνι, θα μπορούσε να μιλήσει περισσότερο για το πώς νιώθει, πώς έχει ζήσει, να ρωτήσει τις συνομιλήτριες του για τον εαυτό τους. Μια τέτοια συζήτηση θα γινόταν αληθινά προσωπική.

Αυτό, πιστεύω, λείπει σήμερα. Οι νέοι νιώθουν ότι η ευαλωτότητά τους, η πιθανή τους «αδυναμία», δεν πρέπει να εκφράζεται. Μεγαλώνουν με το μήνυμα ότι ο δυνατός είναι πάντα αυτός που κυριαρχεί, αυτός που αρέσει. Όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική: αρέσεις όταν μιλάς για σένα, αλλά και όταν δίνεις χώρο στον άλλον να μιλήσει για τον εαυτό του. Αυτό το «πάντρεμα» είναι μοναδικό, ουσιαστικό και μπορεί να γεννήσει κάτι πιο βαθύ: την επόμενη ημέρα μίας σχέσης.

Νομίζω, τελικά, ότι σήμερα οι άνθρωποι δεν έχουν την ανάγκη και μάλλον δεν το γνωρίζουν καν ότι η προσωπική αίσθηση της γοητείας, του ενδιαφέροντος και της πρόσκλησης για σύνδεση, είναι κυρίαρχα μέρη της συναισθηματικής και ψυχικής ολοκλήρωσης που τελικά ο καθένας από εμάς οφείλει να διεκδικεί…