Ήταν λίγα λεπτά αφού τα είχα καταφέρει… ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Το πρώτο φιλί, εκείνο που αισθάνεσαι πως παίρνει όλη τη φλόγα που σιγοκαίει τόσες μέρες μέσα σου, ήρθε! Ήσουν στην αγκαλιά μου και δεν μπορούσα να το πιστέψω. Δεν ήταν εύκολο.
Πέρασα δεκάδες νύχτες να βασανίζομαι. Με θέλεις; Με σκέφτεσαι καθόλου; Να κάνω αυτό το βήμα; Σε φλέρταρα ανοιχτά και τα έπαιξα όλα για όλα. Νόμιζα πως το χαμόγελο μου έβγαινε έξω από τα φυσικά όρια του προσώπου. Δεν έχω αισθανθεί μεγαλύτερη ευτυχία. Εκεί γύρισες και μου είπες: “Είσαι τόσο καλό παιδί! Δεν θέλω να σε πληγώσω”! Άργησα να συνειδητοποιήσω τη βαρύτητα της κουβέντας σου….
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Σύντομα τα πράγματα εκτροχιάστηκαν. Τα “σ’αγαπώ” έγιναν “φοβάμαι να είμαι μαζί σου!” και κατέληξα να σε αντικαθιστώ στο κρεβάτι με το τεράστιο διακοσμητικό μαξιλάρι, να νιώθω το στρώμα να με καίει που κάθομαι εκεί που κάποτε ξάπλωνες κι εσύ!
Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ
Πώς γίνεται να αντηχεί στα αυτιά μου συνεχώς αυτό το “καλό παιδί”; Το καλό παιδί πάλευε μήνες να βρει τι πήγε λάθος. Έκανε αγώνα με τη λογική, με το συναίσθημα που του έδωσες τροφή να φουντώσει και να τον καλύψει, με την απουσία! Κι όσο ο καιρός περνούσε, τόσο ένιωθα πως είναι το “Καλο Παιδί” που δημιουργούσε το πρόβλημα…
Είμαι κι άλλα πράγματα εκτός από καλό παιδι! Γιατί την πρώτη φορά που με άγγιξες ερωτικά βγήκε από το στόμα σου αυτή η φράση που ακόμη με στοιχειώνει; Θα μπορούσε να είναι ένα απλό “Σε θέλω”! Ένα “Ανυπομονούσα να σε σφίξω στην αγκαλιά μου!” Όμως εσύ έβγαλες από μέσα σου τον πιο κρυφό σου φόβο. Είναι τόσο τρομαχτικό να είσαι τόσο κοντά με κάποιον που σου βγάζει μόνο θετικά συναισθήματα; Σε κάνει άραγε να νιώθεις άσχημα που εσύ δεν μπορείς να είσαι τόσο… ανιδιοτελής;
Είμαι καλός ή ανασφαλής; Δεν είμαι σίγουρος πια που τελειώνει το ένα και που αρχίζει το άλλο. Όταν εσύ άρχισες να αλλάζεις ρότα, εγώ δεν πάτησα πόδι. Έψαξα μέσα σου, μέσα μου, να βρω τους λόγους, να εξηγήσω τα ανεξήγητα, να σε δικαιολογήσω. Όταν εξαφανίστηκες και δεν απαντούσες στα τηλεφωνήματά μου, όταν το σήκωνες μόνο όταν χωρούσα στο πρόγραμμά σου, δεν αντέδρασα. Ένιωσα ταραχή, σκέφτηκα ότι παραλογίζομαι και το παρακάνω. “Τώρα το ξέρω. Θέλω να είμαι μαζί σου, αλλά χαλαρά” είπα και χαμογέλασα. Ακόμη και όταν με είχες μπροστά σου κουρέλι να σου ζητάω να δώσεις λύση κι εσύ “φτιαχνόσουν” με την επιρροή σου επάνω μου, δεν σου κράτησα κακία. Είναι καλοσύνη όμως αυτό; Ή ανασφάλεια μην χάσεις κάτι που θεωρείς μοναδικό;
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Γιατί την προσπάθειά μου να κάνω τα πάντα πιο εύκολα για εσένα τη θεωρείς δεδομένη; Πώς γίνεται η προσπάθειά μου να σου δώσω τον ουρανό με τα άστρα να εκλαμβάνεται ως παθητική στάση; Περνά από το μυαλό μου η θεωρία των γραμματοσήμων που μου εξηγούσε μια φίλη. “Όσο την φτύνεις, τόσο κολλάει” μου είχε πει. Όμως εγώ δεν ήθελα να θίξω τον εγωισμό σου, να σε “δέσω” με παιχνίδια που πιάνουν σε όλους. Γιατί είναι κακό να μην θέλω να ταλαιπωρήσω τον άνθρωπο που έχω ερωτευτεί; Που ήμουν πανταχού παρόν όποτε κι αν μου το ζητούσες; Πως μπορεί αυτό να είναι λόγος να φύγεις; Επειδή είμαι ΚΑΛΟ ΠΑΙΔΙ;
ΠΕΤΟΥΜΕΝΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ
Οι ερωτήσεις είναι ατελείωτες. Η απάντηση δεν είναι ποτέ μία. Ή μάλλον δεν είναι ποτέ ξεκάθαρη και σαφής. Το χειρότερο όμως είναι που εγώ μεταφράζω πια μέσα μου το καλό παιδί σε θύμα! Σε μαλάκα… Είναι τα ξηγημένα παιδιά οι μαλάκες της υπόθεσης; Πώς αλλιώς να εξηγήσω το αποτέλεσμα που φέρνει μια συμπεριφορά που σκοπό έχει να σε κάνει βασίλισα – πόσες φορές δεν το προσευχήθηκες στις συζητήσει με τις κολλητές σου! Τι είναι εκείνο που οδηγεί στο ναυάγιο. Είναι η δική σου αδυναμία να τη δεχτείς; Μην βιαστείς να απαντήσεις με βάση τη λογική. Πριν σηκώσεις το πλακάτ του “Αγανακτησμένου Καλού Παιδιού”, κάνε τον απολογισμό. Μήπως βρέθηκε στο δρόμο σου ένα τέτοιο παιδί και έκανες πράξη την έκφραση “χαλί να τον πατήσεις”;
Του Λευτέρη Σαββίδη
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΕΣΥ ΤΙ ΛΕΣ;
Τα σχόλια είναι κλειστά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τελικά το άρθρο έχει πολύ δίκιο …! Δε ξέρουμε τι θέλουμε οι γυναίκες! Αν μας πλησιάσει ο “μαλάκας” και μας κάνει τη ζωή δύσκολη μπορεί να γκρινιάξουμε λίγο και να το κάνουμε θέμα μα κολλάμε κι άγρια μάλιστα..! Όταν μας πλησιάσει το καλό και ξηγημένο παιδί τη κάνουμε κι όχι απο φόβο αλλά γιατί ξενερώσαμε που δεν είναι “μαλάκας” αρκετά για να μας κάνει να συρθούμε στα πατώματα γι αυτόν! Και μετά γκρνιάζουμε που δε βρίσκουμε άντρα…έ ρε πίκρα…
leyterh pragmatika t ar8ra s einai yperoha……
εγω ειλικρινα δεν εχω πει ποτε σε κανεναν αντρα αυτην την δικαιολογια για να τον χωρισω ειμαι ατομο που προτιμω να πω αυτο που σκεφτομαι οσο σκληρο και να ειναι παρα να πω μια ηλιθιοτητα……..τετοια!!!!!!!οντως συμφωνω με την μαρια οι περισσοτερες γυναικες δεν ξερουν τι θελουν απλα ξενερωνουμε πιστευω οταν βλεπουμε οτι ο αντρας μας δινεται ολοκληρωτικα απο την αρχη και γινεται ”χαλι” να τον πατησουμε…..και επιπλεον θεωρω οτι ειναι μια καλη δικαιολογια για να μην πεις τον λογο τον πραγματικο που θες να χωρισεις μαζι του απλα και μονο για να μην τον προσβαλεις……!!!!!!
egw pisteuw pws mas aresun ta kala paidia,arga i grigora tha xwrisume autus pu mas vasaniyun.omws iparxun ta kala paidia pu ine etsi logw xamilis autoektimitisis k auto ine kati pu vgenei pros ta exw,auto ine pu ta xalaei ola sinithws,enw o sindiasmos tu kalu paidiu me autopepoithisi dn tha mas ekane na pume tpt apo ta parapanw sto arthro.mpravo poli wraio k.lefteri.
Εγώ πιστεύω ότι δεν είναι απόλυτο.. Δηλαδή, είναι στον άνθρωπο.. Είναι πολύ πιθανόν η κοπέλα που γνώρισες κ ερωτεύτηκες να μην σου άξιζε, να είναι μία κοπέλα, η οποία απλά ήθελε να περάσει καλά… Οπότε όντως να ήταν ειλικρινές αυτό που είπε, γιατί δεν θα ήθελε να σε πληγώσει…. Εγώ ας πούμε, είμαι με έναν άνθρωπο ακριβώς έτσι όπως τον περιγράφεις κ κάνουμε όνειρα κ σχέδια γάμου… Είμαι τρομερά ευτυχισμένη μαζί του κ δεν σκέφτομαι ούτε κατά διάνοια να τον χωρίσω… Επομένως, θεωρώ ότι είναι καθαρά θέμα χαρακτήρα και ανθρώπου………….
Pou ein auta t kala paidia k egw dn mporw na vrw ena?:/
Gt na peftw mono se mlkes me oli t simasia tis leksis?
Εγώ θα συμφωνήσω απόλυτα με την ΜΑΡΙΑ…Πάντα αυτό κάνουμε!Στο τέλος όμως θα βρούμε αυτόν που θα μας βάλει στη θέση μας…..
Τι υπέροχο άρθρο!!Κατάθεση ψυχής… Είναι πραγματικά συγκινητικό να βλέπεις ότι υπάρχουν άνδρες με τόσο πλούσιο συναισθηματικό κόσμο.. Όχι δεν είσαι καθόλου μα καθόλου μ….. Είσαι άντρας που ξέρει τι σημαίνει αντριλίκι και ξέρεις να φέρεσαι με σεβασμό και ειλικρίνεια. Το πρόβλημα το έχει η γυναίκα που δε σε εκτίμησε. Αυτή είναι η χαμένη της υπόθεσης γιατί τέτοια αγάπη και αφοσίωση μία φορά σου τυχαίνει και αν. Όπως κι εμείς επιλέγουμε λάθος άντρες κι εσείς επιλέγετε λάθος γυναίκες. Μην αλλάζεις το χαρακτήρα σου για κάποια που δε σου άξιζε.
“Όμως εγώ δεν ήθελα να θίξω τον εγωισμό σου, να σε “δέσω” με παιχνίδια που πιάνουν σε όλους. Γιατί είναι κακό να μην θέλω να ταλαιπωρήσω τον άνθρωπο που έχω ερωτευτεί; ” –> Πολύ μου άρεσε αυτή η σκέψη. Κι εγώ έτσι σκέφτομαι ακριβώς. Γιατί οι άνθρωποι θέλουν παιχνίδια για να βρουν ενδιαφέρον; Η αγάπη δεν είναι αρκετή; Εγώ πιστεύω πως τα παιχνίδια είναι κάτι επιφανειακό κι ανούσιο. Αλλά πόσοι νοιάζονται για την ουσία; … Λίγοι.
Θα μπορουσα να ειμαι εγω αυτος που το γραφει…με τη μονη διαφορα οτι δε θα εμφανιζα τις παρακατω ανασφαλειες που περιγραφονται.Απλα οι γυναικες θεωρειτε την φροντιδα,τη στοργη,το ενδιαφερον και τη πραγματικη μαγκια να ειναι ο αντρας εκει που τον θελετε οταν τον θελετε (και οχι μονο στα καλα,αλλα κυριως στα δυσκολα και στραβα) ως αδυναμια,ελλειψη προσωπικοτητας και αυτονομιας(;)
Ε,μα οχι…για ποιο λογο πρεπει να τα βλεπετε ετσι?
Η συντροφικοτητα δεν ειναι αυτη που επιζητουμε ολοι?
Ειμαστε ανθρωποι και αυτος ειναι ο σκοπος και το νοημα.Ολα τα αλλα ειναι αυτα που πλαισιωνουν και χρωματιζουν μια σχεση.
Δυστυχως ομως για εσας δεν γνωριζετε οτι υπαρχουν αντρες (ειμαι ενας απο αυτους) που δινουν τα παντα,δινουν ευκαιριες στα λαθη σας και πιστωση χρονου,περνανε τα μνμτα σε εσας και εσεις δεν αντιλαμβανεστε τιποτα.Γιατι απλα νομιζετε οτι παντα ετσι θα ειναι και λειτουργειτε εκ του ”ασφαλους” και οτι παντα ο συντροφος σας θα εχει την ”αδυναμια”
-οπως τη βλεπετε- να συγχωρει.
Αλλα οσο ο χρονος περναει,αυτη η ”ασφαλεια” εχει αρχισει να χανεται…και οταν το καταλαβαινετε ειναι ηδη πολυ αργα.Απλα εχουμε φυγει…και οχι θυμωμενοι…απλα ξενερωμενοι…και αυτο ειναι χειροτερο.
Το εχω κανει κ εγω αυτο, αλλα σε μικροτερη ηλικια (τωρα ειμαι 29).
Ο κανονας του γραμματοσημου πιανει οταν εισαι πιτσιρικι.
Οταν ωριμασουμε σχεδον ολες οι γυναικες θελουμε διπλα μας το καλο παιδι που θα μας κανει να νιωθουμε βασιλισσες.
Yπάρχουν γυναίκες και γυναίκες και όσες έχουμε ωριμάσει εννοείται πως θέλουμε ένα καλό παιδί. Το θέμα είναι πως αν είσαι καλός, κινδυνεύεις να είσαι με κάποια που σε επιλέγει γι αυτό το λόγο και όχι επειδή της άρεσες ιδιαίτερα.Όχι ότι δεν υπάρχουν και άτομα χαμηλής αυτοεκτίμησης που προτιμούν τους “παίχτες”. To πρόβλημα είναι πως αν όλο αυτό σου βγει σε ανασφάλεια θα γίνεις λιγότερο ελκυστικός και θα ναι κρίμα. Και οι κοπέλες βιώνουμε αντίστοιχες εμπειρίες.