Η «βαρετή» πλευρά της αγάπης που τελικά κάνει τις σχέσεις ευτυχισμένες

Όλοι μιλάμε για το πάθος, τις πεταλούδες στο στομάχι, τις εκπλήξεις και τις ρομαντικές χειρονομίες. Κανείς όμως δε γράφει τραγούδια για τα σταθερά “καλημέρα” ή το “πώς πήγε η μέρα σου”. Κι όμως, εκεί κρύβεται η ουσία. Η αγάπη που αντέχει δεν είναι αυτή που σε απογειώνει για λίγο, αλλά εκείνη που σε γειώνει ξανά και ξανά. Αν έχεις αναρωτηθεί γιατί κάποιες σχέσεις μοιάζουν ήρεμες και ευτυχισμένες χωρίς να είναι βαρετές, η απάντηση κρύβεται σε κάτι που οι ψυχολόγοι ονομάζουν predictable warmth, ή αλλιώς προβλέψιμη τρυφερότητα.

Η ασφάλεια του σώματος πριν από το ρομάντζο της καρδιάς

Νομίζεις ότι ο έρωτας είναι υπόθεση καρδιάς, αλλά η επιστήμη λέει πως πρώτα ερωτεύεται το νευρικό σου σύστημα. Όταν νιώθεις ότι ο άλλος θα είναι εκεί, ότι θα σε ρωτήσει “είσαι καλά;” όταν παγώσεις, ότι θα πιάσει το χέρι σου όταν κάτι δεν πάει καλά, τότε ο εγκέφαλός σου ηρεμεί. Έρευνες δείχνουν πως η συναισθηματική σταθερότητα σε μια σχέση μειώνει το αίσθημα απειλής στον εγκέφαλο. Δεν είναι απλώς “νιώθω ασφαλής μαζί σου”, είναι “ο οργανισμός μου χαλαρώνει δίπλα σου”. Κι αυτό δεν το φέρνει το πάθος, αλλά η συνέπεια. Το φιλί κάθε πρωί, η ήρεμη φωνή μετά από μια δύσκολη μέρα, η σταθερή παρουσία που κάνει το σώμα να θυμάται ότι “εδώ είμαι εντάξει”.

Η σταθερότητα που σώζει από το χάος

Ο κόσμος γύρω αλλάζει με ταχύτητα φωτός. Ειδήσεις, υποχρεώσεις, social media, deadlines. Αν σε όλα αυτά προσθέσεις κι έναν σύντροφο που δε ξέρεις πώς θα αντιδράσει κάθε φορά, η ζωή γίνεται απλώς ένα πεδίο άγχους. Εκεί έρχεται η “προβλέψιμη τρυφερότητα” να λειτουργήσει σαν αγκυροβόλιο. Έρευνες έχουν δείξει ότι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν αληθινά αγαπημένοι δεν είναι τα μεγάλα λόγια αλλά η συνέπεια. Όταν ο άλλος σου απαντά με ενδιαφέρον, όταν σε προσέχει ακόμα κι όταν είναι κουρασμένος, όταν ξέρεις ότι δε θα χρειαστεί να παλέψεις για την προσοχή του. Αυτή η συνέπεια μειώνει το στρες και δημιουργεί χώρο για χιούμορ, παιχνίδι και ελαφρότητα. Η σταθερότητα δεν είναι αντίθετη του πάθους, είναι το έδαφος πάνω στο οποίο μπορεί να ανθίσει.

Η τρυφερότητα που ξεμαθαίνει τον φόβο

Οι περισσότεροι κουβαλάμε ένα εσωτερικό “θα με απογοητεύσει κι αυτός” από προηγούμενες εμπειρίες. Μπορεί να μη το λες, αλλά το σώμα σου το θυμάται. Κι εκεί αρχίζεις να φυλάγεσαι, να μη ζητάς, να μη δείχνεις ενθουσιασμό, για να μη σε πονέσει η απώλεια. Μόνο που έτσι δεν δίνεις ποτέ στον άλλον την ευκαιρία να σε μάθει πραγματικά. Η προβλέψιμη τρυφερότητα σε βοηθά να ξεμάθεις αυτό το αντανακλαστικό. Όταν ο άλλος είναι σταθερά τρυφερός, ακόμα και στις δύσκολες μέρες, το σώμα σου μαθαίνει ξανά την εμπιστοσύνη. Δε χρειάζεται να ελέγχεις αν “όλα πάνε καλά”, γιατί ξέρεις πως η αγάπη αυτή δεν εξαφανίζεται στην πρώτη καταιγίδα. Είναι σαν μια μορφή συναισθηματικής ενσυνειδητότητας: μαθαίνεις να είσαι παρών, να νιώθεις χωρίς να φοβάσαι.

Η αλήθεια είναι πως η σταθερότητα δεν πουλάει τόσο όσο η ένταση. Δεν κάνει καλή τηλεόραση, ούτε γράφονται τραγούδια γι’ αυτή. Όμως στην πραγματική ζωή, είναι αυτή που κρατά τις σχέσεις ζωντανές. Το να ξέρεις πως ο άλλος θα είναι εκεί, όχι για να σου χαρίσει τη μεγάλη σκηνή, αλλά για να κρατήσει το χέρι σου στις μικρές, κάνει τη διαφορά. Γιατί η αγάπη που διαρκεί δεν είναι η πιο εντυπωσιακή, είναι η πιο σταθερή. Και ναι, μπορεί να φαίνεται “βαρετή” σε όσους δεν την έχουν ζήσει, αλλά όσοι την έχουν, ξέρουν πως είναι το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο.

Κεντρική εικόνα και εικόνα άρθρου: iStock