Άννα: “Μήπως είμαι πολύ καχύποπτη; Να βγω για έναν καφέ μαζί του και βλέπω;”

Γεια σας!
Θέλω κι εγώ να σας πω τη δική μου ιστορία…

Έχοντας πληγωθεί αρκετά στην μέχρι τώρα ζωή μου δεν το βάζω κάτω και συνεχίζω…

Πρόσφατα βγήκα από μία σχέση που δεν με γέμιζε, δεν με ενθουσίαζε, δεν με κάλυπτε, δεν με έκανε να νιώθω γυναίκα. Τέλος πάντων, το ξεπέρασα και είπα ότι σίγουρα κάπου θα υπάρχει και για μένα κάποιος που να με κάνει πραγματικά ευτυχισμένη και να με αποδεχτεί όμως είμαι χωρίς να θέλει να με άλλαξει.

Και δεν εννοώ εμφανισιακά, γιατί εμφάνιση διαθέτω και μάλιστα αρκετά καλή. Και δεν το λέω γιατί έτσι πιστεύω εγώ, αλλά γιατί το πιστεύουν κι άλλοι.

Πριν πολλούς μήνες κι ενώ και τότε είχα σχέση, πηγαίνοντας σε μία δημόσια υπηρεσία για μία δουλειά που θλίβει κάθε νέο όταν μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία με εξυπηρέτησε ένας αρκετά ωραίος, νέος και πολύ χαμογελαστός κύριος. Με ματιές όλο νόημα. Δεν μου πέρασε απαρατήρητος.

Τελείωσα τη δουλειά κι έφυγα. Μα για κάποιο χρονικό διάστημα έπρεπε να πηγαίνω για μήνες στο διπλανό γραφείο. Βλεπόμασταν. Με χαιρετούσε. Μου χαμογελούσε. Υπήρχαν κάποιες κινήσεις που δεν άφηαν αδιάφορη καμία γυναίκα.

Πλέον σταμάτησα να πηγαίνω κι εντελώς τυχαία συναντηθήκαμε σε έναν άλλο δημόσιο χώρο της μεγάλης πόλης όπου μένουμε.

Εγώ ήμουν με δύο φίλες μου κι αυτός με δύο άλλους κατά πολύ μεταλύτερούς του κυρίους. Κοιταχτήκαμε, μα δεν μιλήσαμε. Μόνο μου χαμογέλασε και πέντε λεπτά αργότερα ξαναπέσαμε ο ένας πάνω στον άλλον. Όπου σταματήσαμε και κοιταζόμασταν… ώσπου μου μίλησε.

Τέλος πάντων, για να μην μακρυγορώ, καθώς έφευγα μου είπε ότι θα χαιρόταν πάρα πολύ αν περνούσα από τη δουλειά του για να με δει κι έτσι έκανα μερικές μέρες αργότερα. Συστηθήκαμε, ανταλλάξαμε τηλέφωνα και μου είπε πως σε μερικές ώρες θα με έπαιρνε τηλέφωνο για καφέ.

Δεν πήρε. Και μου έστειλε μήνυμα αργά το βράδυ για καληνύχτα και συγνώμη. Κι ότι θα με έπαιρνε το πρωί να κανονίσουμε. Δεν πήρε πάλι… Και το απογευματάκι με πήρε να μου ζητήσει συγνώμη, αλλά έχει πέσει πολλή δουλειά… Κι ότι θα με έπαιρνε το πρωί να κανονίζαμε για το απόγευμα.

Και ρωτάω, είναι δυνατόν στη δημόσια υπηρεσία να εργάζεται το απόγευμα, αφού η συγκεκριμένη είναι κλειστή;

Το πρωί μου έστειλε μήνυμα για μια καλημέρα και τίποτε άλλο. Χωρίς άλλα σημάδια μέσα στη μέρα. Αργά το βράδυ μου έστειλε ένα μήνυμα για συγνώμη και θα επανορθώσει σε τρεις μέρες ό, τι ώρα θέλω εγώ…

Μα εγώ πλέον έχω υποψίες για το αν υπάρχει κι άλλη στη ζωή του…. Γιατί μεσολαβεί Σαββατοκύριακο και δεν έκανε καμία κίνηση για να τα πούμε; Και εδώ είναι που δεν ξέρω τι να κάνω…. Μήπως είμαι πολύ καχύποπτη; Να βγω για έναν καφέ μαζί του και βλέπω; Εσείς τι θα κάνατε στη θέση μου;

Άννα