Αντωνία 26 – Φύγε εσύ, έλα εσύ!

Κύθηρα, 2009

Κοριτσοπαρέα. Είχαμε κανονίσει να πάμε έξι, τελικά καταλήξαμε τέσσερις. Εγώ φρικαρισμένη από μια σχέση με έναν τύπο περίεργο, που πολύ αγαπούσα, αλλά καθόλου δεν άντεχα. Στους φίλους μου δήλωνα ότι ήταν ο άντρας της ζωής μου. Ακριβώς όπως τον ήθελα -θεωρητικά. Γιατί πρακτικά είχα φρικάρει. Για αυτό και συνέχεια χωρίζαμε. Χωρίζαμε, τα ξαναβρίσκαμε… Χωρίζαμε, τα ξαναβρίσκαμε. Σε ένα τέτοιο διάλειμμα, πήγα διακοπές με τις φίλες μου στα Κύθηρα.

Μακριά από τον υποχόνδριο τύπο που δεν μπορούσα να καταλάβω και κατά συνέπεια να αποδεχτώ τις ιδιοτροπίες του. Κουτάκια, κουτάκια, κουτάκια… Όλα στην εντέλεια. Ψυχωτικός με την καθαριότητα, ψυχωτικός με τους τύπους και φυσικά δεν ξέφευγε από το πρόγραμμά του ούτε δευτερόλεπτο. Όλα αποστειρωμένα γύρω μου. Ακόμα και οι διάλογοι. Ακόμα και το σεξ. Ήταν καλό παιδί όμως και αυτό ήταν που με κρατούσε. Δεν μου είχε ξαναφερθεί κανείς τόσο όμορφα, τόσο σωστά. Και για αυτό και έμενα.

Μέχρι που πήγα στα Κύθηρα. Για να ξεφύγω υποτίθεται, για να καθαρίσει το μυαλό μου και να καταλήξω στο τί θέλω. Δεν μου πήρε και πολύ. Μέχρι το δεύτερο βράδυ, που καθώς χόρευα γνώρισα τον Πέτρο. Ένας σέξι σαραντάρης, ωραίος τύπος, γεμάτος αυτοπεποίθηση και ευτυχώς με κοινό φίλο στην παρέα.

Καλά, δεν το σκέφτηκα και πολύ. Με γοήτευσε αμέσως. Και φυσικά, δεν κατάφερα να το παίξω καθόλου δύσκολη. Πέρασα δέκα υπέροχες μέρες. Τις φίλες μου τις έβλεπα ελάχιστα. Κι αυτό, για φαγητό κανένα μεσημέρι, μαζί με τον καινούριο έρωτα της ζωής μου, έτσι απλά για να με δούνε να λάμπω. Ήμουν πραγματικά ευτυχισμένη. Δεν σκεφτόμουν τίποτα.

Ο επίσημος σύντροφός μου, παρέμενε στην Αθήνα. Μου τηλεφωνούσε καθημερινά. Νομίζω κάτι είχε αρχίσει να ψιλιάζεται. Η αλλαγή μου άλλωστε ήταν εμφανής σε όλους. Ήμουν ευτυχισμένη. Κι αυτό δεν κρύβεται. Δεν με ένοιαζε τίποτα. Δεν ήθελα όμως να τον πληγώσω. Τον αγαπούσα. Αλήθεια, τον αγαπούσα. Και για αυτό και περίμενα να γυρίσω και να του εξηγήσω από κοντά.

Οι φίλες μου γύρισαν, αλλά εγώ έμεινα λίγο παραπάνω. Δεν ήθελα να φύγω. Ήταν τέλεια στο νησί. Ζούσα τον έρωτά μου. Δεν σκεφτόμουν τίποτα. Όλα θα τα αντιμετώπιζα στην Αθήνα. Για την ώρα απολάμβανα τις στιγμές. Ένιωθα για πρώτη φορά -στα 26 μου- γυναίκα!

Γύρισα και έπρεπε να χωρίσω. Αυτό μου έλεγαν οι φίλοι μου, αυτό ήξερα κι εγώ ότι πρέπει να κάνω. Την πρώτη φορά, δεν μπόρεσα. Δεν ήθελα να τον πληγώσω. Έκανα και σεξ μαζί του. Δεν ήθελα να υποψιαστεί κάτι. Δεν ήθελα να του περάσει από το μυαλό ότι κάτι συνέβη στις διακοπές μου. Ήδη του είχαν μπει ψύλλοι στα αυτιά που είχα μείνει περισσότερες μέρες από ότι οι φίλες μου.

Ο έρωτας της ζωής μου είχε παραμείνει Κύθηρα. Θα γύριζε μερικές μέρες αργότερα. Αυτές τις μέρες τις πέρασα με τον επίσημο -ακόμα- σύντροφό μου. Μέχρι να γυρίσει ο καινούριος μου, ο άντρας της ζωής μου.

Δεν περνούσα καλά. Ένιωθα τύψεις, αλλά δεν ήθελα να τον πληγώσω. Δεν βρισκόμασταν και κάθε μέρα. Το απέφευγα. Κι εκείνος δεν ήταν πιεστικός. Κάτι είχε καταλάβε σίγουρα. Και σιγά σιγά το τελειώναμε. Βρισκόμασταν όλο και πιο σπάνια. Γύρισε και ο Έρωτας και όπως καταλαβαίνετε ήμουν λίγο εξαφανισμένη. Μέχρι που τελείωσε. Έσβησε. Πληγώθηκε, αλλά από την απώλεια, όχι από την απιστία. Δεν το ήθελα αυτό. Δεν του άξιζε. Ήταν πολύ καλό παιδί. Αν και κάτι είχε καταλάβει, κάτι είχε υποψιαστεί, μου πετούσε κάτι υπονοούμενα. Ποτέ όμως δεν του επιβεβαιώθηκε κάτι.

Και ως γνωστόν, αλλιώς πονάς για κάτι που υποψιάζεσαι κι αλλιώς για κάτι που ξέρεις…