Καλησπέρα σας!
Εκτιμώ πολύ τις απόψεις σας και θα ήθελα τη γνώμη σας για ένα σοβαρό προσωπικό θέμα.

Είμαι 34 ετών και από μικρή είχα πολλά οικογενειακά προβλήματα. Για αυτό ήθελα να παντρευτώ όσο πιο σύντομα γίνεται και να φύγω από το σπίτι μου. Η αδερφή μου έκανε τα ίδια και βρέθηκε χωρισμένη με 2 παιδιά.

Στα 18 μου αρραβωνιάστηκα και στα 20 μου χώρισα. Στα 22 μου ερωτεύτηκα τρελά κάποιον συνομήλικό μου με τον οποίο είχα σχέση μέχρι τα 27 που απολύθηκε από φαντάρος. Εκείνος ήταν από καλή οικογένεια και πτυχιούχος κι εγώ δούλευα σαν εργάτρια. Όταν απολύθηκε, άρχισα να τον πιέζω για γάμο. Εκείνος δεν είχε δουλειά και οι δικοί του δεν ήθελαν να ακούσουν κουβέντα για δέσμευση. Πιστεύω πως δε με συμπαθούσαν κιόλας.

Εκείνος μου ζήτησε να κάνω υπομονή μέχρι να ανεξαρτητοποιηθεί οικονομικά, αλλά εγώ προτίμησα να τον αφήσω και να συζήσω με κάποιον που ήταν πρόθυμος να δεσμευτεί, αλλά δεν αγαπούσα πραγματικά. Για 4 χρόνια που συζούσα δεν έπαψα ποτέ να σκέφτομαι τον πρώην μου.

Όταν χώρισα με τον δεύτερο, προσπάθησα να γυρίσω στον πρώτο. Εκείνος με δέχτηκε, αλλά τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Έχει καλή δουλειά και οι γονείς του δεν τον ελέγχουν πια, αλλά μου δείχνει πως δε με έχει συγχωρέσει. Νιώθω πως υπάρχει ένα άρρωστο πάθος μόνο. Μου έχει πει ξεκάθαρα πως αν δε μου αρέσει μπορώ να φύγω όποτε θέλω.

Κοντεύουμε ένα χρόνο μαζί και δεν βλέπω να βελτιώνεται η κατάσταση. Πιστεύετε πως πρέπει να μείνω σε αυτή τη σχέση; Υπάρχει μέλλον;

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων!
E.

ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΚΙ ΕΣΥ ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ;

Το πρώτο φιλί, το πρώτο βλέμμα, η γνωριμία. Η αμηχανία, τα ευτράπελα, το συναίσθημα. Κεραυνοβόλος έρωτας, σχέση πάθους, σχέση λάθους, χωρισμός… Στείλε τη δική σου ξεχωριστή ερωτική ιστορία και δες την δημοσιευμένη. ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ