Ελένη: “Το θέμα είναι πως από τη στιγμή που παντρεύτηκα νιώθω πως έχω υποστεί μια μετάλλαξη”.

Γεια σας!
Ονομάζομαι Ελένη και ξέρω ότι το θέμα μου θα σας φανεί κάπως γελοίο, αλλά είναι κάτι που με απασχολεί συχνά.

Είμαι 29 χρόνων και με τον άντρα μου είμαστε μαζί από τα 16 μου (με παροδικούς ωστόσο χωρισμούς). Μετά από τόσα χρόνια, το πήραμε απόφαση και παντρευτήκαμε πριν ενάμιση χρόνο κάνοντας ένα γάμο όπως ακριβώς τον είχαμε φανταστεί.

Το θέμα είναι πως από τη στιγμή που παντρεύτηκα νιώθω πως έχω υποστεί μια μετάλλαξη… Εκεί που ήμουν μια γυναίκα ανεξάρτητη (όχι αυτό που λέμε: “κορίτσι για σπίτι”), εκεί που τόσα χρόνια μέσα στη σχέση ήμουν εγώ εκείνη που ήθελα το χώρο και το χρόνο μου, εκείνη που ένιωθε πιο εύκολα να πνίγεται από τους δύο, τώρα έχουν έρθει όλα τούμπα…

Από την ημέρα που παντρευτήκαμε είναι σαν να έχω πάρει τη θέση της μαμάς του. Έχω μεταλλαχθεί σε μια καλή νοικοκυρά και είμαι αρκετά προστατευτική απέναντί του. Τόσο που μερικές φορές συνειδητοποιώ πως όντως λέω και κάνω πράγματα που θα τα έκανε η μαμά του.

Αυτό γίνεται και σε καθημερινή βάση. Αγχώνομαι να του αρέσει το φαγητό ή να του φτιάχνω αυτά που θέλει, του λέω συνεχώς να φάει (ενώ εγώ πάντα έτρωγα με πρόγραμμα και είμαι αυστηρή σε αυτό), αλλά π.χ. και όταν αρρωσταίνει ή όταν βγαίνει έξω με φίλους.

Πρόσφατα βγήκαμε ο καθένας με τους φίλους του ξεχωριστά, αλλά όσο ήμουν με τις φίλες μου σκεφτόμουν συνεχώς ότι μπορεί να πιεί και τον πήρα τηλέφωνο για να του πω να μην πιει. Έχουν γίνει κι άλλα παρόμοια, γελοία περιστατικά που άρχισα να καταλαβαίνω ότι είναι γελοία όταν το συζήτησα μαζί του και μετά από πειράγματα κάποιων φίλων μας με ατάκες του τύπου: “Δεν σου έφτανε μία, έχεις και δεύτερη μαμά”.

Όταν κάθισα και σκέφτηκα πως με κοροϊδεύουν κατάλαβα πως έχω γίνει υπερβολική και πως έχω φτάσει από το ένα άκρο (σχεδόν) στο άλλο. Σίγουρα είναι πολύ όμορφο να φροντίζεις τον σύντροφό σου και να έχεις κατανόηση για εκείνον, αλλά όχι έτσι και σίγουρα όχι με αυτόν τον τρόπο.

Όταν σκέφτομαι πράγματα που έχω κάνει πιστεύω πως άνετα θα γινόμασταν σήλιαλ. Το ζήτημα είναι πως όλο αυτό ξεκίνησε μετά το γάμο. Δεν μπορώ να εξηγήσω το γιατί… Ίσως να ένιωσα και να κατανόησα πλήρως ότι αυτός είναι ο άντρας της ζωής μου, ότι τον αγαπάω, ότι θέλω να τον προσέχω.

Σίγουρα δεν το κάνω εσκεμμένα. Όλα έχουν γίνει με έναν υποσυνείδητο τρόπο και τα σκέφτομαι εκ των υστέρων. Φοβάμαι πως αν έχω όντως μεταλλαχθεί σε μια γυναικούλα, η σχέση μας δεν θα συνεχίσει για πολύ να είναι στα καλά της.

Όταν μάλιστα έρθει κι ένα παιδί (είμαι 2,5 μηνών έγκυος) φοβάμαι πως θα γίνω ακόμη πιο προστατευτική με άντρα και παιδί και πως θα πάψει να με βλέπει ως γυναίκα. Ας μου πει κάποιος πόσο υπερβολική είμαι και πόσο αναγκαίο είναι να γίνω ξανά όπως ήμουν…

Ελένη