Γωγώ: “Είμαι 23 χρόνων και διατηρώ σχέση με έναν άντρα 15 χρόνια μεγαλύτερό μου…”

Κορίτσια γεια σας!

Σας γράφω γιατί πραγματικά έχω την ανάγκη να ακούσω τη γνώμη σας…

Είμαι 23 χρόνων και διατηρώ σχέση με έναν άντρα 15 χρόνια μεγαλύτερο… Ίσως να το θεωρείτε κατακριτέο, ίσως εν τέλει είναι…

Όλος αυτός ο ενθουσιασμός που ένιωθα στην αρχή δεν με έκανε να σκεφτώ λογικά, τώρα όμως έχω δεθεί κι ενώ βλέπω ότι η διαφορά είναι μεγάλη παραμένω.

Εγώ τελείωσα τις σπουδές μου κι έχω κατέβει στην πόλη μου εδώ κι ένα χρόνο. Ο φίλος μου ζει και εργάζεται σε άλλη πόλη. Τον τελευταίο αυτό χρόνο η σχέση μας συνεχίστηκε με το να πηγαινοερχόμαστε ο καθένας όσο μπορούσε.

Το θέμα τώρα είναι ότι εγώ δεν θέλω να περνάει έτσι ο χρόνος μου και ψάξιμο στο ψάξιμο βρήκα ένα πρόγραμμα το οποίο μπορεί να με απασχολήσει για ενάμιση χρόνο στην πόλη μου και πάνω στη δουλειά μου.

Ο φίλος μου από την άλλη μου πρότεινε να πάω να δουλέψω μαζί του για 6 μήνες έτσι ώστε να βγάλω κάποια χρήματα, να δοκιμαστεί η σχέση μας και τον χειμώνα πάλι τα ίδια… Μέσα μου νιώθω ότι θα εκραγώ, τι να κάνω;

Από τη μια ο Χ. είναι στην ασφάλειά του, στο σπίτι του, στους δικούς του, στη δουλειά του, στους φίλους του και το να πάω εγώ εκεί είναι το ιδανικό. Εγώ από την άλλη στην πόλη μου έχω εύλογα περισσότερη ασφάλεια και μια δουλειά πάνω στον κλάδο μου.

Μαζί του θα αντιμετωπίσω περισσότερες δυσκολίες, σε ένα ξένο μέρος, πρώτη φορά σε εργασιακό περιβάλλον, φιλοξενούμενη στο σπίτι του. Μου φαίνεται τόσο δύσκολο. Αυτός σου λέει από τη μεριά του “εάν με αγαπούσες δεν θα σκεφτόσουν να μπεις σε ένα τέτοιο πρόγραμμα, όταν σου δίνεται η ευκαιρία να δουλέψεις δίπλα μου.”

Αξίζει να τα παρατήσω όλα εδώ και να πάω να δοκιμάσω δίπλα του; Είναι σωστό; Και όλο αυτό αργότερα που θα πάει; Είναι 38 χρόνων, οι γονείς του όταν πηγαίνω εκεί πιέζουν για γάμο, αυτός μου πετάει σπόντες αλλά μου λέει όταν αισθανθεί πως είμαι έτοιμη θα μου μιλήσει για τέτοια θέματα.

Μήπως είμαι πολύ μικρή για να σκεφτώ όλα αυτά;

Οι γονείς μου, μου λένε πως φέρομαι απερίσκεπτα και πως η μόνη λύση είναι ο χωρισμός. Εν τω μεταξύ είμαστε μαζί κοντά 3 χρόνια. Πριν όμως επειδή ήμουν φοιτήτρια όλα μου έμοιαζαν πολύ απλά. Τώρα νιώθω άσχημα να κάθομαι και να μην απασχολούμαι και να τρέχω να τον συναντώ γιατί αυτός έχει δουλειές…

Έχουμε προβλήματα στη σχέση μας και μαλώνουμε συχνά. Τώρα που βρίσκομαι σε αυτό το μεγάλο δίλημμα, μου λέει “ακολούθησε το ένστικτό σου”.

Τον αγαπάω πραγματικά ή είναι η δύναμη της συνήθειας που με κρατάει δίπλα του;

Η πρώτη λύση είναι να χωρίσω, να μείνω στην πόλη μου και να κοιτάξω τη ζωή μου και το μέλλον μου με αρχή αυτή τη δουλειά. Η δεύτερη λύση: δεν κάνω τα χαρτιά μου εδώ, πηγαίνω δουλεύω δίπλα του, δοκιμάζω τη σχέση μαζί του και την καθημερινότητα με φόβο όμως να μετανιώσω που έχασα τέτοια ευκαιρία;

Αξίζει; Είναι στιγμές που νιώθω πως θέλω να χωρίσω αλλά τελικά δεν το κάνω. Αισθάνομαι πως θα κάνω μπαμ κι αυτό επιδρά και στη ψυχολογία των γονιών μου.

Συγγνώμη αν σας κούρασα… Παρακαλώ βοηθήστε με. Πείτε μου την άποψή σας, ειδικά μεγαλύτερες γυναίκες που ξέρετε καλύτερα να χειρίζεστε και να βλέπετε τα πράγματα!

Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων!
Γωγώ