H δικιά μου ιστορία είναι σαν ένα μυθιστόρημα με καλό τέλος φυσικά.

Με τον άντρα μου ήμασταν συμμαθητές από το δημοτικό. Στην πρώτη γυμνασίου υπήρχε ένα φλερτ, αλλά εγώ ήμουν αλλού. Στο Λύκειο δε, μετακόμισε σε άλλη περιοχή και βρισκόμασταν αραιά και πού.

Εγώ είχα κολλήσει σε ένα παιδί με το οποίο είχα πενταετή σχέση και φυσικά μετά τον έδιωξα, αφού το κέρατο πήγαινε σύννεφο και παραδόξως… “όλο εγώ έφταιγα… εγώ είχα γκόμενο”, ενώ αυτός μου τα φορούσε. Τι να πω;

Αφού έμεινα μόνη για δύο μέρες, κάθισα και το φιλοσόφησα: “Μέχρι να βρω κάποιον που να αξίζει για να κάνω οικογένεια, γιατί να μην έχω άντρες να δοκιμάσω εμπειρίες; Και βλέπω….”

Αυτήν την δοκιμασία την άντεξα για πέντε μήνες. Μετά μου έτυχε μια επαγγελματική ευκαιρία και περνούσα τις πιο πολλές μου ώρες στη δουλειά. Σχέση δεν έκανα διότι δεν προλάβαινα.

Ένα βράδυ, μου τελείωσαν τα τσιγάρα και πετάχτηκα στο περίπτερο. Ένας κύριος πήγε να μου πάρει τη θέση. “Χώνομαι” εγώ και του λέω “για μπάστα, η σειρά μου είναι…”. Άρχισα να γελάω διότι όταν τον είδα ήταν ο συμμαθητής μου από το Δημοτικό.

Μου κόπηκαν τα πόδια. Είχα να τον δω δέκα χρόνια.

Βγήκαμε έξω την ίδια μέρα για ποτέ και έμαθα τα πάντα για αυτόν. Έψαχνα να τον βρω για ένα διάστημα και δεν μπορούσα.

Φυσικά, υπήρχε φλερτ (όχι ότι δεν υπάρχει ακόμα)… Υπάρχει ρομαντισμός, το καθημερινό μας πείραγμα, έχουμε και έναν γιό και τα παιδιά του έρχονται Σαββατοκύριακο μαζί μας. Τα παίρνω και το καλοκαίρι μαζί μου και περνάμε υπέροχα.

Αυτό που πλέον έχω μάθει είναι ότι η ζωή και ο Θεός δεν ξέρεις πως θα σου τα φέρει. Είναι ωραίο πράγμα να κοιτάς τον άλλον στα μάτια και να καταλαβαίνεις τι θέλει. Αυτό το “κλικ” που σου κάνει….

Εύχομαι να το βρείτε!

Xristina