“Ίσως μου αξίζουν σκληρά σχόλια, αλλά οφείλω να σας πω πως έχω πληγωθεί πολύ στη ζωή μου…”

Καλησπέρα σε όλες τις φίλες και τους φίλους…

Ξέρω πως θα σας μπερδέψω με όσα θα μοιραστώ μαζί σας και σίγουρα θα υπάρχουν κι αρνητικές κριτικές. Θα ήμουν άδικη αν πω πως δεν τις αξίζω.

Είμαι 23 ετών, μόλις πήρα το πτυχίο μου και τον τελευταίο χρόνο περνάω μια πολύ στρεσογόνο φάση.

Είχα δύο σχέσεις. Ο πρώτος ήταν πολύ μεγάλος έρωτας. Ο ένας και μοναδικός για μένα. Ήμασταν μαζί πέντε χρόνια. Αλλά σε κάποια δύσκολη φάση της ζωής του, παρόλο που του στάθηκα, εκείνος προτίμησε να ξεσπάσει κάνοντας παράλληλη σχέση την οποία τελικά επισημοποίησε. Χώρισαν ένα εξάμηνο μετά.

Ήταν όλοι τους φαινομενικά “καλά” παιδιά, σπουδασμένα από καλές οικογένειες, αντίστοιχα με μένα. Όμως με πλήγωσαν λίγο πολύ με τον ίδιο τρόπο.

Ο πρώτος κάνοντας παράλληλη σχέση για να χωρίσει ένα εξάμηνο μετά και να επιστρέψει σε μένα ζητώντας με πίσω. Ο δεύτερος επιστρέφοντας στην πρώην του… Πρώτα επέστρεψε, το έμαθα τυχαία αφού έπεσα πάνω της στη γειτονιά του, ενώ εκείνη μένει μακριά και μετά μου το είπε εκείνος. Και δεν ήθελε να χωρίσουμε, με κατηγόρησε πως εγώ τον χώρισα! Όπως έμαθα, χώρισε πριν από λίγους μήνες.

Τον τελευταίο χρόνο γνώρισα ένα μαγευτικό νεαρό. Κυριολεκτικά με λατρεύει, μου προσφέρει την ασφάλεια που θέλω και τη φροντίδα που χρειάστηκα για να ξεπεράσω όλα όσα έγιναν -με τα τελευταία μαθήματα της σχολής, με τους πρώην μου και τώρα στην αναζήτηση εργασίας.

Είναι διαφορετικός από τους προηγούμενους, καθώς δεν έχει την αντίστοιχη μόρφωση η οικογένεια. Δεν ξέρω αν με ενοχλεί αυτό, γιατί πάντα είχα στο μυαλό μου πως θα είμαι με κάποιον σαν τους πρώην μου.

Έχουμε μεγαλώσει διαφορετικά, αγαπάει τον τόπο του, την οικογενειακή του επιχείρηση που έχουν. Εγώ είμαι μηχανικός. Ανυπομονούσα να φύγω από την Ελλάδα κι αν δεν έβρισκα δουλειά θα το είχα κάνει.

Δεν ξέρω αν είμαι ικανοποιημένη, αλλά νιώθω όμορφα όταν είμαστε μαζί. Με προσέχει, με φροντίζει, ήρθε στις τρεις τα ξημερώματα όταν με έπιασε κρίση πανικού και δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Δεν το έχω ξανανιώσει αυτό σε σχέση μου.

Εξωτερικά με τους άλλους ήμασταν τόσο ταιριαστοί, αλλά ουσιαστικά εάν οι κανονικές σχέσεις είναι όπως η τωρινή, με έφτυναν και αδιαφορούσαν. Αλλά κάτι μου φταίει, κάτι μου λείπει. Δεν έχω τη δύναμη να χωρίσω, γιατί θα μείνω μόνη μου και μετά από όσα βίωσα δεν έχω τη δύναμη να με φροντίσω.

Και ξέρει πως αισθάνομαι και δεν με πιέζει καθόλου. Ξέρει πως ακόμα δεν ξεπέρασα τον πρώτο μου έρωτα κι όταν το συζητάμε, μου είπε πως δεν θέλει να με χάσει και το δέχεται να αγαπάω άλλον.

Μόνο που μου παραέδωσε αέρα νομίζω, γιατί πριν από έναν μήνα σε ένα σεμινάριο έπεσα πάνω στον πρώην μου και κατέληξα να ξυπνήσω δίπλα του. Από τη μία νιώθω άσχημα, από την άλλη δεν μπορώ να ξεκολλήσω από κανέναν. Με τον έναν περνάω απίστευτες βραδιές (βρεθήκαμε 4 φορές), αλλά δεν μου ζητάει να είμαστε πάλι μαζί, από την άλλη έχω δίπλα μου κάποιον που με νοιάζεται και νιώθω τύψεις.

Ίσως μου αξίζουν σκληρά σχόλια, αλλά οφείλω να σας πω πως έχω πληγωθεί πολύ στη ζωή μου…

Σας ευχαριστώ πολύ.