Βγαίναμε για 3,5 μήνες. Στην αρχή ήταν όλα τόσο καλά και όμορφα. Ουσιαστικά ήμουν το κέντρο της προσοχής του. Όμως σιγά-σιγά άρχισε να απομακρύνεται, το ένιωθα, το καταλάβαινα κι εγώ προσπαθούσα να είμαστε καλά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Υπήρχαν πράγματα τα οποία μου έκρυβε πλέον, σχέδια που έκανε κι εγώ δεν υπήρχα μέσα σε αυτά -να είμαι δίπλα του και να είμαι αόρατη.
Να σας πω ένα περιστατικό: Κανονίσαμε δύο διήμερα όπου στο πρώτο απλά ξεράθηκε για σχεδόν 12 ώρες στον ύπνο και δεν ξυπνούσε με τίποτα ό,τι κι αν έκανα λέγοντας τη δικαιολογία ότι ήταν κουρασμένος και ότι δεν περίμενε να κοιμηθεί τόσο πολύ (τον καταλαβαίνω εν μέρει επειδή έχει περίεργα ωράρια, αλλά θα μπορούσαμε να κανονίσουμε διήμερο για άλλη μέρα).
Και στο δεύτερο και τελευταίο ήμουν αόρατη για αυτόν και με “έβλεπε” μόνο για το σεξ. Μίλαγε συνολικά δύο ώρες μέσα στο διήμερο με τον κολλητό του, έλεγε να κανονίσουν 2-3 μέρες για να πάνε κάπου για μπάνια και το αποκορύφωμα να λέει ο φίλος μου να πάνε να δούνε μαζί ένα σπίτι (δηλαδη ετοιμαζόταν να νοικιάσει σπίτι κι εμένα δεν μου είχε πει τίποτα απολύτως;).
Φυσικά του είπα ότι τον νιώθω απόμακρο και ότι θέλω να έχουμε περισσότερη επικοινωνία και να κάνουμε περισσότερα πράγματα μαζί όπως στην αρχή για να πάρω σαν απάντηση πως ό,τι κάναμε στην αρχή το κάνουμε και τώρα στο ίδιο επίπεδο -που ΔΕΝ είναι στο ίδιο επίπεδο όμως!
Και μετά απλά έγινε το “αποχαιρετιστήριο σεξ” χωρίς να ξέρω ότι πολύ πιθανόν να μην τον ξαναδώ. Δεν σας κρύβω πως τότε ένιωσα πως απλά με π@#$$ε έτσι για την πλάκα του. Το θέμα είναι ότι μετά από αυτήν την τελευταία μέρα αυτός απλά εξαφανίστηκε. Τρία μηνύματά μου έμειναν αναπάντητα κι ο κύριος άφαντος.
Γιατί να μην μου πει το πρόβλημα… είτε ότι βαρέθηκε, είτε ότι ξενέρωσε, είτε ότι έχει βρει κάτι άλλο, αλλά απλά εξαφανίστηκε; Τόσο αντρίκιο είναι αυτό δηλαδή; Ας μου έλεγε τι παράπονο έχει και μετά ας μου έλεγε τέλος ή έστω να μου έλεγε το τέλος… Ούτε θα φώναζα, ούτε θα έκλαιγα και θα παρακαλούσα να είναι μαζί μου από τη στιγμή που δεν θα ήθελε. Απλά θα το δεχόμουν.
Στο τελευταίο μήνυμα που του έστειλα έγραφα πως θα ήταν πιο αντρίκιο να πει τέλος και όχι απλά να εξαφανιστεί και πως δεν θα τον ξαναενοχλήσω. Φυσικά δεν πήρα καμία απάντηση.
Έχουν περάσει 15 μέρες από την τελευταία φορά που τον είδα και ενώ στην αρχή ήμουν χάλια, τώρα πλέον έχω ηρεμήσει κάπως αλλά θα με τρώει για πάντα το γιατί. Γιατί να μην μου πει τι έφταιξε και απλά να εξαφανιστεί; ΓΙΑΤΙ; Υπάρχει και στο μυαλό μου η σκέψη ότι μπορεί να είχε βρει κάτι άλλο και να ήταν παράλληλα με εμένα…
Δεν είχα μάτια για άλλον, δεν ποθούσα άλλον, ήθελα μόνο αυτόν. Ήμουν σίγουρη για την επιλογή μου -δηλαδή για αυτόν- επειδή το να δημιουργήσεις μια σχέση είναι επιλογή και των δυο. Είχα πίστη και εμπιστοσύνη στον εαυτό μου αλλά…
Φίλες μου, μου λένε πως είμαι τυχερή επειδή φάνηκε τι τύπος είναι στους 3,5 μήνες και δεν έχασα περισσότερο χρόνο από τη ζωή μου, πως είναι ανασφαλής και δειλός που απλά εξαφανίστηκε αλλά δεν ξέρω αν όντως ισχύει αυτό και δεν μου το λένε επειδή είναι φίλες μου και με αγαπάνε και έτσι είναι με το μέρος μου…
Ξέρω ότι θα ξαναερωτευτώ, ότι θα ξαναδοθώ, ότι θα υπάρχει κάποιος άνθρωπος που θα κάνει τα πάντα για μένα και όχι μόνο μέχρι να με κατακτήσει αλλά ελπίζω να μην έχω καταστραφεί συναισθηματικά μέχρι τότε και δεν πιστεύω τίποτα και κανέναν από φόβο ότι θα εξαφανιστεί και αυτός….
K.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ