Κάτια: “Ακόμα με πληγώνει, δεν το έχω ξεπεράσει και νιώθω ότι κανείς δεν με καταλαβαίνει.”

Καλησπέρα στην ομάδα σας… 
Θα ήθελα και εγώ να συζητήσω κάτι που με απασχολεί και θα ήθελα μια γνώμη από ανθρώπους που δεν με ξέρουν και θα έχουν μια πιο αντικειμενική γνώμη.

Είμαι 33 ετών και σε ηλικία 13 έχασα τον μπαμπά μου τελείως ξαφνικά. Όπως είναι φυσικό είναι κάτι που με πλήγωσε και λογικό ως ένα σημείο να το κουβαλάω ως σήμερα και να με έχει σημαδέψει για πάντα. Όμως καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά. Με τα χρόνια δικαιολογούσα τον θυμό, τη λύπη, τη στεναχώρια, την ψυχολογική πτώση.

Πρώτα γιατί ήμουν παιδί, ήταν πρόσφατο για κάποια χρόνια, το περιβάλλον δεν βοηθούσε… Δεχόμουν και ψυχολογική βία, από την εφηβεία και μέχρι πριν λίγα χρόνια, όπως για παράδειγμα: τα παιδιά αυτά είναι προβληματικά, έχουν ψυχολογικά, είναι συναισθηματικά ανάπηρα και πολλά άλλα -από συμμαθητές εννοώντας. Έπειτα πανελλήνιες που μου έλειπε αυτό το στήριγμα, εισαγώγη στο πανεπιστήμιο, ορκομωσία και κάποια άλλα ορόσημα στη ζωή που θέλεις τους γονείς.

Πάντα είχα μια μάνα που θυσιάστηκε, κοίταξε εμένα και τα αδέρφια μου, δεν είχε προσωπική ζωη μέχρι και σήμερα. Άγχη, αγωνίες, σε όλα κοντά, θυσία για μας. Όμως, από κάποια στιγμή και μετά, μεγαλώνοντας, είχε ένα πιστεύω που δεν μου ταίριαζε. Ξεκίνησε όταν και εγώ και η αδερφή μου βγάζαμε ψυχοσωματικά και κάποιες παθήσεις που σχετίζονταν με το άγχος.

Κρίσεις πανικού, άγχος, στομαχόπονους, ταχυπαλμίες, γαστρίτιδες, αλλεργίες και πολλά άλλα, μέχρι έναν όγκο σε ένα σημείο του κεφαλιού μου. Το τελευταίο είναι απόκτημα 2 ετών. Και εκεί λοιπόν η μαμά βάζει φρένο. Ό,τι έγινε έγινε, η ζωή προχωρά, τα έχουμε όλα, δεν μας λείπει τίποτα, θεωρεί ότι τα έχουμε καταφέρει καλά και ότι πια δεν θα έπρεπε να μας αγγίζει. Να σημειώσω ότι ποτέ από την αρχή του πένθους δεν μοιραζόμασταν το πένθος, δεν μιλούσαμε για αυτό. 

Όμως δεν είναι έτσι. Με πονά ακόμα, μου λείπει ακόμα, τον ζητάω και έχει μείνει ακόμα το γιατί. Θεωρώ ότι δεν έχω περάσει όλα τα στάδια του πένθους. Είχα πάει σε ψυχολόγο όταν είχε συμβεί, αλλά δεν με βοήθησε καθόλου και το θεωρώ χωρίς ουσία, γιατί πώς γιατρεύεται όταν είναι η γιορτή του, τα γεννέθλιά του, Χριστούγεννα και άλλες στιγμές που σου λείπει; Εκεί τι θα μου πει; Όταν κάποια στιγμή παντρευτώ και θα λείπει;

Το θέμα μου είναι λοιπόν ότι ακόμα με πληγώνει, δεν το έχω ξεπεράσει, κάνω κακό στον εαυτό μου, στην υγεία μου και νιώθω ότι κανείς δεν με καταλαβαίνει. Δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει. Δεν ξέρω τι φταίει. Και έρχομαι πολλές φορές σε δύσκολη θέση αν δω κάτι ανάλογο στην τηλεόραση, κλαίω χωρίς σταματημό κρυφά ή ξαφνικά νιώθω να μου λείπει πολύ και πάλι κλαίω. Τι μπορώ να κάνω; 

Κάτια

ΕΣΥ ΤΙ ΛΕΣ;

  1. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ζήσει κάτι ανάλογο αλλά αυτό που σκέφτηκα μόλις διάβασα το κείμενο είναι ότι χρειάζεσαι επαγγελματική βοήθεια από ψυχολόγο. Βρες κάποιον που θα σε κάνει να νιώσεις ότι μπορείς να συνεργαστείς μαζί του. Θεωρώ ότι ποτέ δεν είναι αργά. Βασανίζεσαι και δεν έχεις τον τρόπο και τη δύναμη να το ξεπεράσεις. Δούλεψε μέσα σου τα συναισθήματα σου. Πήγαινε σε ψυχολόγο αλλά μη νομίζεις ότι θα κάνει μαγικά. Στην ουσία θα σε καθοδηγήσει ώστε μόνη σου να το ξεπεράσεις και να πας παρακάτω.

  2. Ειναι λογικο να μας πληγωνουν πραγματα απο την παιδικη μας ηλικια ειδικα οταν δεν τα εχουμε δουλεψει και τα κουβαλαμε με τα χρονια. Μην σε αγχωνει, συμφωνω οτι με την ψυχοθεραπεια θα μπορεσεις να δικαιολογησεις και να βρεις την γαληνη μεσα σου. Αλλα μην απογοητευεσαι αν δεν βρεις τον καταλληλο ψυχοθεραπευτη αμεσως. Ψαξε μεχρι να βρεις τον καταλληλο και τοτε θα δεις οτι για ολα υπαρχει αιτια και λυση και ετσι θα γινεις πιο αισιοδοξη για το μελλον!!!!!

  3. Έχω ζήσει κι εγώ παρόμοια, όλα όσα λες και περισσοτερα ακόμη. Προσπάθησε να προχωρήσεις, μην ακούς κανέναν, που έχει απλώς άποψη για το πώς πρέπει να νιώθεις. Θα προχωράς και θα αποφασίζεις κάθε μέρα ότι στηρίζεσαι στον εαυτό σου. Αποφάσισε ότι δε σου χρειάζονται οι απόψεις των γύρω σου, των υπολοίπων μελών της οικογένειας για τον πόνο σου. Εσύ νιώθεις εσύ ξέρεις. Κατά τη γνώμη μου αν υπάρχουν ψυχοσωματικά καλύτερα είναι να απευθυνθείς σε ψυχίατρο ψυχαναλυτή, αν γίνεται πάλεψε χωρίς να πάρεις χάπια. Ο χρόνος βοηθάει, θα μαλακώσει ο πόνος σου. Και μια συμβουλή, αν μπορώ, στις ερωτικές σχέσεις έχει το νου σου, σου λείπει η πατρική στοργή, αλλά μην το μπερδέψεις με τις προϋποθέσεις μιας ισότιμης σχέσης. Να αναζητήσεις την αγνή αγάπη την ισότιμη προσφορά. Με πολύ ειλικρινή φιλία, Σοφία!

  4. ΚΑΛΗ ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΤΙΑ!ΜΕ ΛΕΝΕ ΚΩΣΤΑ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ 45 ΕΤΩΝ.ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑ ΟΠΩΣ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΕΙΧΑ ΚΑΙ ΕΧΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΑΠΟ ΜΙΚΡΟΣ.ΚΑΙ ΕΧΩ ΑΚΟΜΑ ΟΜΩΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΜΟΥ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΗ ΤΗΝ ΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΤΑ ΒΑΡΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ!!!ΠΟΙΟΣ;;Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ!!!ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΠΟΥ ΣΕ ΑΓΑΠΑΝΕ ΑΛΗΘΙΝΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΑΠΛΑ ΝΑ ΠΕΙΣ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΑΠΛΗ ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΟΠΩΣ ΕΚΑΝΑ ΚΑΙ ΕΓΩ.ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΟΥ ΠΑΡΕ ΜΟΥ ΟΛΑ ΤΑ ΒΑΡΗ!!!Ο ΘΕΟΣ ΤΑ ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΑΚΟΥΕΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΦΙΛΟΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΑΣ!ΜΙΛΑ ΤΟΥ ΑΠΛΑ ΣΑΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΣΟΥ ΦΙΛΟΣ.ΖΗΤΑ ΤΟΥ ΝΑ ΣΟΥ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΒΑΡΟΣ.ΞΕΡΕΙ ΤΙ ΠΕΡΝΑΣ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ.ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΔΙΝΕΙ!!!ΖΗΣΕ ΤΟ ΘΑΥΜΑ!ΚΑΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΗΣ ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΣΕ ΕΣΕΝΑ!!!ΖΗΤΗΣΕ ΤΟ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΨΕ ΤΟ ΘΑ ΓΙΝΕΙ!!!ΑΠΛΑ ΜΙΛΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΘΑ ΞΕΛΑΦΡΩΣΕΙΣ!!!ΖΗΣΕ ΤΟ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΚΑΛΟΓΡΙΑ ΟΥΤΕ ΝΗΣΤΕΙΕΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΡΕΧΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΠΑΠΑΔΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΡΕΞΗΓΗΘΩ.

Πες μας τη γνώμη σου, στείλε το σχόλιό σου!

And More