Μαίρη: “Να το παλέψω για μια δεύτερη ευκαρία; Να τον κυνηγήσω; Ή απλά να προχωρήσω;”

Γεια σας!

Με λένε Μαίρη και είμαι 20 χρόνων.

Πριν τρία χρόνια είχα μια σχέση με ένα παιδί, συνομήλικο, τον έλεγαν Χάρη. Μείναμε μαζί ένα χρόνο. Δώσαμε Πανελλήνιες κι εγώ πέρασα στην Αθήνα, ενώ αυτός στη Θεσσαλονίκη.

Πήγε, έφυγε, χωρίσαμε. Έκανα πολύ καιρό να ξεπεράσω αυτόν το χωρισμό, διότι πολύ απλά ποτέ δεν υπήρχε τσακωμός, ποτέ δεν υπήρχε λόγος, απλά έφυγε. Τελείωσε!

Θέλω να επισημάνω σε αυτό το σημείο ότι ο Χάρης είναι πολύ ωραίο παιδί. Πάντα άρεσε σε όλες τις κοπέλες κι έχει κάνει από τότε πολλές σχέσεις. Με ξεπέρασε πολύ εύκολα.

Εγώ από την άλλη, αντικειμενικά είμαι πολύ απλή κοπέλα. Όσοι μας έβλεπαν τους φαινόταν περίεργο πως ένας τέτοιος κούκλος τα έχει με μια τόσο απλή κοπέλα! Τέλος πάντων…

Φέτος λοιπόν, έκανε μια μεταγραφή και ήρθε στη δική μου σχολή! Είμαστε συμφοιτητές. Τον βλέπω κάθε μέρα και παρόλο που έχουμε περάσει τόσα πολλά… κάνουμε λες και ποτέ δεν έχει γίνει τίποτα μεταξύ μας. Δεν μιλάμε καθόλου.

Εγώ αποφεύγω να βρίσκομαι στην ίδια παρέα μαζί του, αλλά κάθε φορά που τυχαίνει να κοιταχτούμε νιώθω ότι κάτι υπάρχει ακόμα.

Το ξέρω πως κάτι αισθάνεται ακόμα για μένα. Μπορεί πολύ μικρό, αλλά ίσως αρκεί. Δεν ξέρω τι να κάνω! Να το παλέψω για μια δεύτερη ευκαρία; Να τον κυνηγήσω; Ή απλά να προχωρήσω;

Ευχαριστώ για το χρόνο σας…

Κι εύχομαι ό, τι καλύτερο σε εσάς!

Μαίρη