Μαντώ: “Το αποτέλεσμα είναι ότι με βγάζει εκτός εαυτού και μου βγάζει μια πολύ bitch συμπεριφορά”

Καλησπέρα σας!

Με λένε Μαντώ και είμαι 20 χρόνων. Είμαι σε σχέση εδώ και έξι μήνες με έναν συμφοιτητή μου.

Όσο ήμασταν μαζί στη σχολή, ήταν κάπως αγκιστρωμένος πάνω μου… Ήθελε να είμαστε συνέχεια μαζί, να ξέρει τα πάντα, πού ήμουν κάθε στιγμή, με ποιούς μιλούσα, ποιοι με φλέρταραν και ήταν πολύ ζηλιάρης.

Στην αρχή που ήμουν πολύ καψούρα μαζί του, όλο αυτό το έβρισκα χαριτωμένο και νόμιζα ότι η συμπεριφορά αυτή ήταν απόρροια της δικής του καψούρας και όχι της αρρωστημένης συμπεριφοράς του.

Πριν από ένα μήνα έφυγε να δει τους δικούς του, καθώς το πατρικό του είναι σε διαφορετική πόλη από αυτήν που σπουδάζουμε. Περίμενα ότι η σχέση μας θα δυναμώσει μέσα από την απόσταση αυτή, θα δεθούμε και θα καταλάβουμε τα πραγματικά μας αισθήματα. Ε λοιπόν τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα περίμενα.

Μαλώναμε κάθε μέρα. Ήθελε να με ελέγχει ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Αν είχα κλειστό το κινητό μου έλεγε ότι τρελαινόταν και ότι μόνο που δεν πήρε τα νοσοκομεία, ενώ παράλληλα είχε μια απίστευτη σιγουριά ότι δεν πρόκειται να πάω με άλλον.

Τόσο σίγουρος λοιπόν ότι είμαι υποχείριό του; Τις τελευταίες ημέρες άρχισε να με κατηγορεί για πράγματα τελείως ανυπόστατα για τα οποία μάλιστα στο παρελθόν είχε παραδεχθεί ότι έφταιγε αυτός και προσπαθεί να με γεμίσει τύψεις για τα στραβά της σχέσης μας για τα οποία δεν ευθύνομαι εγώ κι ενώ έχει παραδεχθεί πολλές φορές ότι αυτός κάνει τις μαλακίες.

Εδώ να σημειώσω ότι αυτός δεν μου δίνει ακριβή λογαριασμό για το τι κάνει και φυσικά ούτε τον ζητάω. Δεν με νοιάζει να μπω σε αυτήν τη διαδικασία. Ποτέ δεν “κρεμόμουν” από έναν άνδρα στις σχέσεις μου.

Το αποτέλεσμα είναι ότι με βγάζει εκτός εαυτού και μου βγάζει μια πολύ bitch συμπεριφορά ξεσπώντας και κατηγορώντας τον, κάτι που δεν αντιστοιχεί στον χαρακτήρα μου. Έτσι λοιπόν μπλόκαρα τον αριθμό του, να μην μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου, να βρω λίγο την ησυχία μου.

Βρήκα τον εαυτό μου, αλλά έχω ξενερώσει απίστευτα και νιώθω έναν απέραντο θυμό. Θέλω να τον πάρω και να αρχίσω να τον βρίζω. Αλλά όχι, δεν πρόκειται να το κάνω. Το ξέσπασμα δηλώνει αδυναμία κι έχω την αίσθηση ότι προσπαθεί να με προκαλέσει για καβγά και να βγει από πάνω -κυρίως το τελευταίο.

Κι έτσι βράζω στο ζουμί μου. Για να προλάβω, του έχω κάνει ήδη άπειρες συζητήσεις με το τι με ενοχλεί και τι όχι -τα δέχεται και τα εφαρμόζει. Για 2-3 μέρες, ίσως. Και μετά πάλι τα ίδια. Γενικά θέλω να είμαι πάντα ξεκάθαρη στο τι ζητάω από τον άλλον και ποια είναι η δική μου πορεία. Εκείνος πάντα συμφωνούσε κι έτσι ήμουν ήσυχη για τη σχέση μου, ενώ αυτός δεν τα πίστευε αυτά και προσπαθούσε να με τουμπάρει με τις πράξεις του. Αυτά βέβαια τα αντιλήφθηκα αρκετά αργότερα για αυτό και οι καβγάδες.

Αυτό που έχω καταλάβει από προηγούμενες εμπειρίες και από εμπειρίες φίλων μου, είναι ότι η μικρή απόσταση βοηθάει τα ζευγάρια να καταλάβουν τι είναι αυτό που ερωτεύτηκε ο ένας στον άλλον (αν υπάρχει κάτι και δεν είναι ο απλός ενθουσιασμός), να τον απομυθοποιήσουν, να δουν τον πραγματικό του χαρακτήρα και να αντιληφθούν τα κοινά τους σημεία επαφής.

Εγώ λόγω της αφοσίωσής μου στις σπουδές μου, δεν είχα κάτσει να αναλύσω συμπεριφορές και να σκεφτώ σοβαρά τι να κάνω. Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι ο τύπος μου, αλλά υπήρχε μεγάλη έλξη ανάμεσά μας, καλό σεξ, μου άρεσε που με πρόσεχε τόοοοοσο πολύ και πίστευα ότι “σιγά, μια σχέση από το πανεπιστήμιο είναι”, βολική και επικοδομητική λόγω του ότι σπουδάζουμε το ίδιο αντικείμενο.

Βλεπω όμως ότι ίσως ο έρωτας ήταν απλώς ενθουσιασμός, κεκτημένη ταχυτήτα αφού λόγω σχολής βρισκόμασταν κάθε μέρα και τώρα με την απόσταση αποστασιουποιούμαι και μου δημιουργούνται πολλές αμφιβολίες και ερωτηματικά για το πως και αν θα πρέπει να χειριστώ την κατάσταση.

Για να φανταστείτε όχι μόνο δεν ανυπομονώ να γυρίσει, αλλά δεν θέλω καν να του μιλήσω! Φίλοι μου λένε: κράτησε τον σε απόσταση, τόση ώστε να κρατάς χώρο για σένα, να μην τον αφήνεις να σε ελέγχει αλλά να σου γεμίζει τον χρόνο σου όταν ΕΣΥ θα το θέλεις και παράλληλα έχε τα μάτια σου ανοιχτά για όταν θα βρεθεί στο δρόμο σου αυτός που θα σου αξίζει πραγματικά.

Βρίσκω ότι έχει κάποια λογική, με την έννοια ότι μένοντας γλιτώνω από πειραματισμούς με άλλους άνδρες, πιθανώς αποτυχημένους. Το θέμα μου είναι εάν αξίζει τον κόπο όλη αυτή η φασαρία. Εάν τα καταφέρω όμως, θα έχω ένα πολύ σημαντικό όφελος, θα έχω καταφέρει να βάλω ρητά τα όρια, και να μην παρασύρομαι από την απόλαυση και το συναίσθημα της στιγμής.

Θα ήθελα να ακούσω τις δικές σας απόψεις -και οι ανδρικές είναι καλοδεχούμενες.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων,

Μαντώ