Maria: “Ξέρω πως δεν με ξεπέρασε. Θέλω να τον διεκδικήσω από την αρχή…”

Τέλος Φεβρουαρίου του 2010. Γνώρισα τον έρωτα της ζωής μου.

Θυμάμαι με το που τον είδα είπα: έτσι ΑΚΡΙΒΩΣ θέλω να είναι ο άντρας που θα παντρευτώ.

Τότε ήταν ένας γοητευτικός 30χρονος, ειδικευόμενος γιατρός, έκανε την ειδικότητά του στην πόλη μας (επαρχία). Εγώ ήμουν 19 ετών. Έκανα την πρακτική μου (νοσηλεύτρια).

Πιστεύω πως ήταν έρωτας κεραυνοβόλος και μοιραίος και για τους δύο. Δέκα μήνες ήμασταν μαζί. Έγιναν τόοοοοοοσα πολλά που δεν μου φτάνει μια μέρα για να γράφω.

Δύσκολη σχέση, έντονο πάθος. Ζήλια και πολλή, πολλή αγάπη. Βλεπόμασταν και λιώναμε από έρωτα. Ο λόγος που χωρίσαμε; Ξαφνικά του είπα τέλος.

Είχα ενδείξεις για απιστία και δεν το άντεξα. Φέρθηκε άπληστα. Με πρόδωσε. Ξέρω όμως πως δεν με απάτησε επειδή δεν με ήθελε, αλλά γιατί ένιωθε ανασφάλεια μαζί μου.

Το διάστημα που ζούμε χωριστά έκανα λάθος κινήσεις. Προσπάθησα να τον βρω με λάθος τρόπους, λάθος ανθρώπους, λάθος καταστάσεις. Προχωρήσαμε και οι δύο στη ζωή μας. Μας έχουν αγαπήσει και τους δύο, μας έχουν ερωτευθεί. Εμείς όμως όχι. Κάνουμε σχέσεις για να έχουμε σχέσεις.

Πως γνωρίζω τα συναισθήματά του; Νιώθω λες και διαβάζω τις σκέψεις του. Ζω με την απουσία του. Ξέρω πως κάποτε θα είμαστε μαζί κι αυτή τη φορά δεν θα χωρίσουμε ποτέ ξανά.

Είναι αμοιβαίος έρωτας. Ο έρωτας που θα περιμένω για χρόνια. Ο έρωτας που αρνήθηκα, ο μόνος που με βαζανίζει. Από τότε η ζωή μου με τιμωρεί και συνεχίζει. Ξέρω πως δεν με ξεπέρασε. Θέλω να τον διεκδικήσω από την αρχή.

Δεν θέλω να ξυπνήσω στα 30 μου και να αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν τον έβρισκα και του έλεγα πως πεθαίνω από έρωτα… Όλοι μου λένε πως θα με αρνηθεί γιατί φοβάται αυτή τη σχέση. Εγώ όμως θα προσπαθούσα και μετά θα άφηνα αυτόν να βασανίζεται…

Maria