Μαρία Σ.: “Πριν δύο μήνες χώρισα. Γιατί; Κέρατο φυσικά!”

Με λένε Μαρία, 26 χρόνων, και πριν 2 μήνες χώρισα. Γιατί; Κέρατο φυσικά!!

Με τον φίλο μου ήμασταν μαζί πέντε χρόνια. Στην ουσία ήταν η πρώτη μου μεγάλη σχέση.

Για να είμαι ειλικρινής δεν υπήρξε και κεραυνοβόλος έρωτας -από την πλευρά μου τουλάχιστον. Απλά αρχίσαμε να βγαίνουμε και σιγά σιγά ταιριάξαμε.

Τον τελευταίο χρόνο ήμασταν γενικά σε μια περίεργη κατάσταση. Εγώ έχασα ξαφνικά τη δουλειά μου, είχα και κάποια οικογενειακά προβλήματα, οπότε η προσοχή μου δεν ήταν στραμμένη πάνω του.

Εκείνος, οφείλω να ομολογήσω πως έκανε κάποιες για να αναθερμανθεί η σχέση. Π.χ. άρχισε να μου στέλνει πάλι γλυκά μηνύματα όπως στις αρχές, να μου αφιερώνει τραγούδια μέσω sms κι άλλα τέτοια. Δηλαδή, έκανε πράγματα εξ αποστάσεως (δεν συζούσαμε, ήταν ο καθένας σπίτι του)!

Όταν ήμασταν μαζί ήταν ο κλασικός Ελληνάρας με την μπυροκοιλιά του και τις τρύπιες φανέλες του, αραγμένος στον καναπέ που μου έλεγε: “ρε μωρό μου, πάρε κανένα καινούριο εσώρουχο, κάνε κάτ για μένα!”. Δηλαδή η οποιαδήποτε προσπάθεια θεωρεί εκείνος ότι έκανε εξαντλείται στη χρήση του κινητού τηλεφώνου, γιατί από κοντά… άσε!

Πριν δύο μήνες, λοιπόν, μου αποκάλυψε πως τον τελευταίο χρόνο έχει παράλληλη σχέση με άλλη. Ναι, ένα χρόνο!!!

Βέβαια, οι προσπάθειες που ανέφερα πιο πριν, ήταν κατά τη διάρκεια αυτού του χρόνου, ενώ είχε την καβάτζα του ο κύριος. Προσπαθούσε να με “ξυπνήσει”!

Προβλήματα φαινόταν ότι είχαμε, αλλά ο χωρισμός ήταν πολύ ξαφνικός. Εκείνος, τη μέρα της αποκάλυψης, μου έκανε μια “περίληψη” λέγοντας ότι δεν τον συγκινώ πλέον ερωτικά, ότι εκείνος έκανε πράγματα για μένα (τα sms που λέγαμε!) ενώ εγώ δεν έκανα τίποτα, ότι φταίω εγώ που τον παραμελώ κλπ. Εννοείται πως μέχρι την τελευταία μέρα κάναμε σεξ κανονικότατα!

Εγώ βέβαια έπαθα σοκ όταν έμαθα για την άλλη και δεν πρόλαβα να του πω όσα θέλω, τη δική μου άποψη. Κι αυτό είναι που με τρελαίνει: ότι η δική μου πλευρά δεν έχει ακουστεί κι έτσι εκείνος βρίσκει ελαφρυντικά στον εαυτό του, επειδή νομίζει πως σε αυτά που μου είπε έχει σε όλα δίκιο μόνο και μόνο επειδή δεν έχει ακούσει τον αντίλογο.

Βέβαια, έχει δίκιο σε κάποια πράγματα. Είπα από την αρχή πως όντως τον παραμελούσα. Τον θεωρούσα δεδομένο και όλα αυτά τα προβλήματα των μακροχρόνιων σχέσων… Απλά δεν έχω μπορέσει ακόμα να του δείξω την εικόνα του μέσα από τα δικά μου μάτια, να καταλάβει για ποιούς λόγους ήμουν όπως ήμουν απέναντί του.

Από όσο γνωρίζω (γιατί η κοπέλα είναι φίλη φίλης μου και ήξερε από την αρχή ότι αυτός είναι μαζί μου!) αυτή είναι τρελή και παλαβή μαζί του. Κάνει τα πάντα για αυτόν, τον διεκδικεί, γενικά κάνει πράγματα τα οποία προφανώς του έλειπαν από μένα.

Τώρα είναι μαζί, αλλά αυτός είναι σε φάση: “Εφόσον έχασα την Μαρία μου, δεν με νοιάζει πλέον τίποτα. Δεν ζω, απλά υπάρχω, χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο… Τώρα καταλαβαίνω τι έκανα…” και άλλα τέτοια.

Γενικά, το ερώτημά μου είναι το εξής: Αξίζει να βρεθώ μια φορά μαζί του για να του πω αυτά που θέλω, να τα βγάλω από μέσα μου; Ή απλά δεν έχει πλέον καμία σημασία;
Μπορώ να πω πως έχω συνέλθει αρκετά από όλο αυτό και δεν έχω πλέον τόσο θυμό μέσα μου. Έχω αυτό το “παράπονο” ότι δεν έχω ακουστεί. Τώρα συνειδητοποιώ πως βαθιά μέσα μου το ήξερα ότι δεν θα είναι αυτός ο άντρας της ζωής μου κι ότι κάποτε όλο αυτό θα τελείωνε… αλλά όχι κι έτσι!

Μαρία Σ