Μαρίνα: “Όλο αυτό με έχει πικράνει πολύ, γιατί ήταν ο πρώτος μου, κάτι που κατάφερα να του κρύψω καλά”

Γεια σας!

Πραγματικά θα ήθελα τη βοήθειά σας, γιατί τον τελευταίο καιρό πάω να τρελαθώ!

Πριν δύο μήνες γνώρισα σε ένα πάρτυ ένα παιδί. Η έλξη μεταξύ μας ήταν πολύ έντονη. Ανταλλάξαμε κινητά και την επόμενη μέρα βγήκαμε. Κυριαρχούσε έντονο πάθος και πάλι. Υπήρχε χημεία μεταξύ μας και είχαμε πολλά να συζητήσουμε.

Μετά από αυτό μιλήσαμε για εμάς και μου είπε ότι δεν ήταν έτοιμος για σχέση, γιατί είχε μόλις χωρίσει, αλλά δεν ήθελε να σταματήσουμε να βλεπόμαστε. Εγώ πάλι ήθελα σχέση και όχι κάτι “ελεύθερο”. Τελικά του έδωσα να καταλάβει ότι αν με ήθελε κοντά του θα έπρεπε να κάνει αυτός το βήμα για να συνεχίσουμε να βλεπόμαστε. Βέβαια, εγώ ήδη είχα απογοητευθεί κάπως που τα πράγματα ήταν τόσο περίπλοκα.

Τελικά την επόμενη κιόλας μέρα με πήρε για να βγούμε. Έτσι κι εγώ, λανθασμένα βέβαια, άρχισα να ελπίζω ότι ίσως καταλήγαμε μαζί. Επί ένα μήνα βγαίναμε δύο με τρεις φορές την εβδομάδα. Πήγα σπίτι του και ήρθε στο δικό μου. Μου έδειχνε τρυφερότητα. Στο ενδιάμεσο όμως διάστημα, όταν δεν βλεπόμασταν, δεν ακουγόταν. Μου έστελνε μόνο όταν ήταν να βρεθούμε. Κάτι που με πείραζε και του το έλεγα με ήπιο τρόπο, φοβούμενη μήπως γίνω φορτική.

Την τελευταία φορά είχε έρθει σπίτι μου. Από κει κι έπειτα εξαφανίστηκε. Δεν μαλώσαμε και ούτε έγινε κάτι. Πέρασε μια εβδομάδα και δεν είχα νέα του ώσπου ακούστηκα εγώ. Εκείνος απλά μου απάντησε ότι και καλά δεν έχει χρόνο λόγω εξετάσεων κι ότι μπορεί μόνο το Σαββατοκύριακο. Οι μέρες περνούσαν και τον συνάντησα τυχαία. Χαιρετηθήκαμε τυπικά και μετά μου είπε ότι θα τα λέγαμε στο τέλος της εβδομάδας -χωρίς να θίξω καν εγώ το θέμα.

Έχουν περάσει δύο εβδομάδες και φυσικά και πάλι δεν έχω δώσει σημεία ζωής. Όλο αυτό με έχει πικράνει πολύ, γιατί ήταν ο πρώτος μου, κάτι που κατάφερα να του κρύψω καλά. Κάθε μέρα το σκέφτομαι και προσπαθώ να βρω τι έφταιγε και φέρθηκε τόσο άνανδρα, χωρίς να δώσει ούτε μία εξήγηση.

Μερικές φορές μου έρχεται να πάω σπίτι του και να του πω πόσο άσχημο ήταν αυτό που έκανε, αλλά από την άλλη σκέφτομαι ότι δεν θα τον νοιάξει. Δεν μπορώ όμως και να δεχτώ να με αποφεύγει κάποιος με τόση ευκολία χωρίς να έρθει έστω και μια στιγμή αντιμέτωπος με μένα.

Εσείς τι θα με συμβουλεύατε, ώστε να φύγει η οργή και η πίκρα που έχω μέσα μου; Τι θα ήταν προτιμότερο;

Μαρίνα