Τελευταία ακούω συχνά να λένε: “πολλές γυναίκες”… Αυτή η γενίκευση λοιπόν σχετικά με το αντίθετο φύλο με έκανε να θέλω να σας γράψω τη δική μου ιστορία!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πριν 3,5 χρόνια γνώρισα έναν άνθρωπο. Από την πρώτη στιγμή ένιωσα μεγάλη οικειότητα μαζί του. Μιλάγαμε για ώρες στα τηλέφωνα, βγαίναμε μαζί, περνούσαμε καλά. Μετά από κάποιους μήνες γίναμε ζευγάρι!
Ένιωθα πως είχα βρει τον άνθρωπό μου. Μοιραζόμασταν τα πάντα! Ήταν ο κολλητός μου και ο σύντροφός μου. Έξι μήνες μετά, ύστερα από το τέλος των πανελληνίων και του τεράστιου άγχους εμφανίστηκε η πρώτη κρίση πανικού.
Ζαλάδες, ναυτία, ταχυπαλμιες κλπ. Μετά από πολλές εξετάσεις σε διάφορους γιατρούς, οι οποίες φυσικά ήταν όλες καλές, απευθύνθηκα σε ψυχολόγο. Δύσκολη διαδικασία να μάθεις να ακούς τον εαυτό σου, να τον καταλάβεις και να τον προσέχεις.
Σε όλη αυτή την προσπάθεια ο σύντροφός μου ήταν δίπλα μου. Πάντα! Όταν έπεφτα, ήταν εκεί να με ανεβάζει. Να μου πει “όλα θα πάνε καλά, θα φτιάξουν όλα”. Όχι γιατί με λυπόταν, αλλά γιατί πίστευε σε μένα.
Τρία χρόνια κράτησε αυτή η προσπάθεια να συνέλθω και να σταθώ στα πόδια μου. Και τα τρία αυτά χρόνια υπήρξε κοντά μου χωρίς πρέπει, αγανάκτηση και λύπηση.
Πλέον μετά από όλα αυτά που περάσαμε ξέρω ότι έχω δίπλα μου έναν άνθρωπο που αγαπά αληθινά.
Αυτό που θέλω να πω είναι απλά ότι οι γενικεύσεις του τύπου: “Οι άνδρες δεν μας καταλαβαίνουν, δεν αγαπάνε πραγματικά κλπ.” πηγάζουν από γυναίκες που προφανώς δεν αγάπησαν και δεν αγαπήθηκαν.
Όμως, υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά αγαπούν, πονάνε με τον πόνο μας και χαίρονται με τη χαρά μας. Και καμιά φορά είναι δίπλα μας και δεν τους προσέχουμε…
Για όλες αξίζει ένας τέτοιος άνθρωπος και σε όλες σας εύχομαι να τον βρείτε! Γιατί όταν ο πόνος και ο φόβος μοιράζεται στα δύο είναι καλύτερα. Πόσω μάλλον για την αγάπη!!!
Tzoanna
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ