Ρία: “Τελικά ποιος έχει “δίκιο” και ποιος “άδικο”; Έχασα όντως την ευκαιρία να τον γνωρίσω;”

Γεια σας!
Έχω ένα πρόβλημα που όπως θα καταλάβετε, είναι κόλλημα. Έχει τελειώσει βέβαια, αλλά θέλω να φύγουν οι ενοχές αν δεν ευθύνομαι εγώ…

Πριν αρκετούς μήνες “γνωρίστηκα” με ένα παιδί μέσω facebook. Εγώ 26, αυτός 31 τότε, αλλά από διαφορετική πόλη. Μία ώρα απόσταση οδικώς.

Μιλούσαμε καθημερινά, είχαμε αρκετά καλή επικοινωνία και μέσω τηλεφώνου. Κάποια στιγμή αποφασίσαμε ότι θέλουμε να βρεθούμε. Επειδή εγώ τότε είχα αρκετό ελεύθερο χρόνο του πρότεινα (όμως μου το ζήταγε και μόνος του) να πάω εγώ, αρκεί να μου πει ποια μέρα βολεύεται με τη δουλειά του, ώστε να συναντηθούμε.

Κι εδώ αρχίζει η ιστορία…

Πάντα με ρώταγε πότε θα πάω να τον δω και πάντα του έλεγα ότι η ημερομηνία είναι ανοιχτή κι ότι μπορώ να πάω όποτε μπορεί κι αυτός. Εκείνος μου έλεγε να πάω όποτε θέλω εγώ, αλλά του είχα πει πως δεν μπορώ να πάω άσκοπα στην πόλη του, αν δεν ξέρω ότι θα συναντηθούμε.

Μία φορά μόνο που βρισκόμουν στην πόλη του έτυχε και με πήρε, του είπα πως είμαι εκεί, αλλά είχα δουλειά και δεν προλάβαινα και κατάλαβα ότι ψιλοθύμωσε (ξανά ενοχή για το αν έφταιγα εγώ που δεν του είπα να τον δω έστω για λίγο) και να κανονίζαμε άλλη μέρα ώστε να πήγαινα μόνο για αυτόν και να είχαμε όσο χρόνο θέλαμε.

Μου έλεγε ξανά ok και ξανά με ρώταγε πότε θα πάω. Κι εγώ του έλεγα να μου πει εκείνος την ημέρα που βολεύεται με βάση τη δουλειά του….. Φαύλος κύκλος!

Κι έρχεται επιτέλους η πολυπόθητη στιγμή που αποφασίσαμε μέρα, ώρα και μέρος για το πρώτο ραντεβού μας. Και δύο μέρες πριν τη συνάντηση μου το ακυρώνει με τη δικαιολογία ότι θέλει να σκεφτεί.

Στεναχωρέθηκα αρκετά αλλά δεν του το έδειξα από την απάντησή μου. Του είπα μόνο ένα “Ok, σκέψου ό,τι θελεις” και δεν ξαναμιλήσαμε. Την επόμενη μέρα είδε ένα ερωτικό κομμάτι που είχα περάσει στο προφίλ μου και μου είπε ότι είναι πολύ ωραίο κομμάτι και γενικώς μου έστελνε ερωτικά κομματάκια.

Περιττό να πω ότι από τότε δεν μου ανάφερε ξανά για συνάντηση και ουσιαστικά αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε από τότε. Δεν υπήρχε κάτι άλλο μέχρι τότε στη ζωή του. Για αργότερα δεν ξέρω, αλλά μπορούσα να το καταλάβω από τις ώρες που πέρναγε μπροστά στο pc του.

Ακόμα και τηλέφωνο αν τον έπαιρνα, μου έλεγε ότι είναι καλά, με ρώταγε αν είμαι κι εγώ καλά και ότι έχει δουλειά και κλείναμε. Δηλαδή μιλούσαμε πια 2-3 λεπτά!

Από τότε άρχισε το κινητό να είναι και κλειστό. Όλο το καλοκαίρι καμία επικοινωνία, ώσπου το φθινόπωρο αρχίσαμε ξανά να μιλάμε και μου ξαναπρότεινε να πάω να τον δω. Του είπα να το κανονίσουμε, αν είναι να πάω, χωρίς όμως να τρέφω πολλές ελπίδες. Κι έμεινε εκεί.

Δυο μέρες πριν τα Χριστούγεννα με πήρε μόνος του και με ρώταγε διάφορα, του τύπου: αν έχω πάει καθόλου στην πόλη για δουλειές. Με τον νέο χρόνο με ξαναπήρε μόνος του για να μου ευχηθεί και τότε απομακρυνθήκαμε οριστικά επειδή τσακωθήκαμε.

Ο λόγος του τσακωμού; Του πρότεινα να συναντηθούμε μιας και είχε άδεια και να κάνουμε καμιά μονοήμερη εκδρομή. Κι όταν μου το αρνήθηκε λέγοντας ξανά ότι έχει δουλειά του είπα ότι καλύτερα είναι να λέει πως δεν γουστάρει.

Κι αρχίζει τότε… Πως και φυσικά δεν μου είχε τάξει τίποτα… και δεν είναι υποχρεωμένος για τίποτα απέναντί μου… Όμως ξέχασε ότι αυτός ήταν που έκανε την πρώτη κίνηση και συνεχώς με “πολιορκούσε” για να με δει… Και τι κοπέλα είμαι εγώ και πόσο πολύ του άρεσα με βάση τις φωτογραφίες που έβλεπε… κι άλλα τέτοια “γλυκόλογα”.

Αν και μερικές φορές μου έλεγε ότι δεν του αρέσει ο χαρακτήρας μου και πως αν ήμουν κοντά του ή διαφορετική σε χαρακτήρα, τότε θα ήμασταν μαζί.

Πλέον δεν μιλάμε καθόλου εκτός αν του στείλω εγώ ένα “γεια”.

Το πρόβλημα είναι πως είμαι αρκετά ενοχική κοπέλα κι έτσι κατηγορώ τον εαυτό μου που δεν πήγα μόνη μου κάνοντάς του έκπληξη, παίρνοντας τον τηλέφωνο πως είμαι στο τάδε σημείο κι αν μπορεί να έρθει να συναντηθούμε. Αλλά αν είχε κλειστό το κινητό δεν θα μάθαινε ότι είχα πάει για αυτόν.

Και μετά από τόσους μήνες αναρωτιέμαι ακόμα και στεναχωριέμαι αφάνταστα μερικές φορές… Τελικά ποιος έχει “δίκιο” και ποιος “άδικο”; Έχασα όντως την ευκαιρία να τον γνωρίσω από δικό μου λάθος ή “ήμουν εντάξει” απέναντί του;

Δεν κρύβω κιόλας την υποψία ότι μπορεί και να με δούλευε. Ακόμα όμως θέλω να τον γνωρίσω. Κι αν μου έλεγε να πάω να τον δω, παρόλο που θα αρνιόμουν στην αρχή, καταβάθος θα έτρεχα…

Και πως θα σταματήσω να έχω αυτήν τη θλίψη κι ενοχή ότι δεν προσπάθησα αρκετά;

Ευχαριστώ και συγνώμη για το τεράστιο μήνυμα.

Ρία