Διακοπές τον Σεπτέμβρη. Ποτέ δεν της άρεσαν. 3 Σεπτέμβρη και το road trip ξεκινά. Ευτυχώς σήμερα, η Άννα είναι στη θέση του συνοδηγού. Το καλώδιο ενώνει το ραδιόφωνο με το smartphone και μια άλλη εποχή.
«Ταξιδιώτες για να βρούμε τη βαλίτσα, σε ένα καινούργιο κόσμο που ‘χει την παλιά του δίψα.»
Ο Ταφ Λάθος τραγουδά «Ο κόσμος πώς αλλάζει» σε μια διασκευή που κατά ένα παράξενο τρόπο, δε διαφέρει πολύ από την ανάγκη για «ξενιτεμό» που νιώθει η Άννα. Έναν ξενιτεμό από το καθημερινό, το ίδιο, το μπρος-πίσω, το σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι. Παίζει 200 Χρόνια Δημοτικό Τραγούδι, Συλλογή Πρώτη.
Η Άννα δούλευε πάντα πολύ. Στο καθημερινό μπλέντερ του χρόνου, των προτεραιοτήτων, των φιλοδοξιών και της ρουτίνας της, το μόνο που έμενε ήταν η δουλειά. Βράδια, σαββατοκύριακα, υπερωρίες, ακόμη και διακοπές πίσω από τη ζεστή λάμψη μιας οθόνης υπολογιστή. Σαν η δουλειά να είχε πάντα έναν τρόπο να «μασά» τις ώρες και τα λεπτά. Σαν μια χούφτα αμύγδαλα. Σαν εκείνα που είχε πάντα στο συρτάρι του γραφείου της. Αυτό το ηχηρό ‘κρατς΄ που ξεκινάει από «μέσα», το ακούς καλά. Και όπως είναι αναμενόμενο, το ακούνε και οι άλλοι.
Στην εξίσωση όπου δουλειά και προσωπική ζωή μάχονταν για τη νίκη, τα τελευταία δέκα χρόνια μάλλον κάπου χάλαγε το κομπιουτεράκι. Η extra γεμάτη καθημερινότητα που ξεχειλίζει από υποχρεώσεις και ξεμένει από ελευθερία, έβαζε πάντα στην αναμονή τους σημαντικούς άλλους της ζωής της.
3 Σεπτέμβρη. 4:35 το απόγευμα. Ο ήλιος πρωταγωνιστεί σε ένα παιχνίδι σκιών, με τη φύση, τις λευκές γραμμές του δρόμου και το παρμπρίζ του αυτοκινήτου. Η Άννα αποκοιμιέται και «ξυπνάει» 20 χρόνια πριν.
Στον οντά των παππούδων της στη Χίο, το δροσερό αεράκι μπαίνει από τα τρυπητά, ολόλευκα κουρτινάκια, συναντώντας με μια γλυκιά φόρα τα μαλλιά της. Ένα σπίτι κι ένα χωράφι, όλη τους η περιουσία. «Όσο πιο σκληρά δουλεύεις, τόσο πιο “τυχερός” γίνεσαι», έλεγε ο παππούς. Ήξερε, όμως, κι από ζωή.
Στην κουζίνα της γιαγιάς, τα πολύχρωμα πλακάκια έδεναν μαγικά με τον πέτρινο νεροχύτη, σε μια καθ’ όλα αυθεντική αφήγηση στιγμών μιας άλλης ζωής. Μπορεί ο παππούς να μην είχε «δουλειά» στην κουζίνα, αλλά η γάστρα που έβγαινε στη μία το μεσημέρι από τον ξυλόφουρνο — αποκλειστική επιμέλεια της γιαγιάς, ήταν πάντα η πιο βροντερή απόδειξη σύνδεσης και ξεκούρασης. Μιας καλά “μοιραζόμενης” ανταμοιβής. Μιας κοινής ευτυχίας.
Δεν είναι μόνο η αξία του να γευματίζεις μαζί. Είναι το ζεστό πιάτο που μοιράζεσαι με αγάπη και νοιάξιμο. Είναι αυτή η μία ώρα καθαρού μυαλού που αφιερώνεις στην πολύτιμη συντροφικότητα. Είναι οι στίχοι που συνήθιζε να αφιερώνει ο παππούς στη γιαγιά, κοιτώντας τη όλο θαυμασμό και ανοίγοντας τα χέρια του διάπλατα — όχι πάντα για να την αγκαλιάσει, αλλά για να της δείξει ότι η αγκαλιά του είναι εκεί, κάθε ώρα, να χωρέσει την κούραση, τους αναστεναγμούς, τα βάσανα, τις ρυτίδες του προσώπου, τη ρουτίνα του καθημερινού.
«Αχ δε σ’ έχω να δουλεύεις να βασανίζεσαι χαλασιά μου σ’ έχω να τρως να πίνεις και να στολίζεσαι!»
Της λείπει της Άννας. Το δοκίμασε και ξέρει. Οι σχέσεις δεν μπαίνουν σε αυτόματο πιλότο. Ανάμεσα στα χιλιάδες επαγγελματικά meetings με τις συμφωνίες και ασυμφωνίες τους, ίσως τελικά υπάρχει κάτι που δεν είναι διαπραγματεύσιμο: Δεν μπορείς να είσαι εκεί για όλα, αλλά μπορείς να αποφασίζεις τι είναι αυτό που δεν θέλεις να χάσεις.
3 Σεπτέμβρη. 4:35 το απόγευμα. Έναν χρόνο μετά.
Η Άννα ξυπνά από το χιώτικο αεράκι σε μια νέα ζωή. Παρέα με τον νέο σύντροφό της τον Πέτρο έχουν ανοίξει το δικό τους βιβλιοπωλείο στο νησί. Έναν δίαυλο επικοινωνίας και επαφής μέσα σε μια κοινή ρουτίνα, που πλέον είναι περισσότερο γλυκιά, παρά άνοστη και αλμυρή. Σαν το δικό τους “πιάτο” σύνδεσης. Σε μια καινούργια συμφωνία γεύσεων και σχέσεων που αντέχουν στο χρόνο. Που έχουν χρόνο.
Two’s company, όχι μόνο στη δουλειά, αλλά και στο μαζί που δεν σπάει με τίποτα. Πλάι πλάι, σαν δύο βιβλία στο ίδιο ξύλινο ραφάκι. Παρέα. Κι ακριβώς από δίπλα ο υπολογιστής της Άννας – που πήρε «σύνταξη» από τη ζωή των μεγάλων ταχυτήτων – παίζει 200 Χρόνια Δημοτικό Τραγούδι. Μια συλλογή – πρωτοβουλία της Lidl Ελλάς – που ενώνει με το νήμα της αυθεντικής έκφρασης των συναισθημάτων το παρελθόν με το παρόν.
Όπως ακριβώς υφαίνεται και η νέα ζωή της Άννας. Μια αλλιώτικη πραγματικότητα που θυμίζει πως η όρεξη για ζωή, φέρνει όρεξη για δουλειά και δημιουργία – όταν ξέρεις να μοιράζεσαι τις μεγάλες μικρές, πολύτιμες στιγμές της!
