Μήπως δεν απαιτείς αρκετά από τις σχέσεις σου; 5 σημάδια ότι συμβιβάζεσαι με λιγότερα

Είναι φορές που μένεις σε σχέσεις από αγάπη. Άλλες φορές από ελπίδα. Και πιο συχνά απ’ όσο θες να παραδεχτείς, μένεις από φόβο. Φόβο μη μείνεις μόνη, φόβο να ξαναρχίσεις από την αρχή, φόβο να δεις κατάματα ότι ίσως δίνεις πολλά και παίρνεις λίγα. Δεν είσαι η μόνη. Το πρόβλημα είναι ότι οι χαμηλές προσδοκίες δεν έρχονται φωνάζοντας. Φορούν τη μάσκα της υπομονής, της ωριμότητας, του “δεν πειράζει”. Και κάπως έτσι, μέρα με τη μέρα, πιάνεις τον εαυτό σου να κουράζεται, να μικραίνει, να ζητάει λιγότερα για να μην απογοητεύεται. Αλλά ξέρεις κάτι; Δεν είναι αυτό αγάπη. Είναι φθορά.

1. Αντί να σε φροντίζει, τον φροντίζεις εσύ συνέχεια

Η αγάπη δεν είναι μονόδρομος. Δεν είναι να παίζεις τη μαμά, τη θεραπεύτρια και τη cheerleader σε κάποιον που δεν κάνει ούτε τα βασικά για σένα. Αν νιώθεις ότι η σχέση σου είναι ένας συνεχής αγώνας να τον ενθαρρύνεις, να τον στηρίζεις, να του δίνεις κουράγιο ενώ εσύ νιώθεις άδεια, τότε δεν είστε ζευγάρι. Είσαι εργαζόμενη συναισθηματικής φροντίδας χωρίς ρεπό και χωρίς μισθό. Κι όσο κι αν σου φαίνεται σκληρό, το να προσφέρεις αγάπη δε σημαίνει να ματώνεις για να γεμίσεις τα κενά του άλλου.

2. Δικαιολογείς συμπεριφορές που σε πληγώνουν

“Είναι κουρασμένος”, “έχει άγχος”, “δεν είναι κακός, απλά έτσι είναι”. Πόσες φορές έχεις πει αυτές τις φράσεις για να εξηγήσεις γιατί δε σου φέρεται με σεβασμό, γιατί σε ξεχνάει, γιατί σου μιλάει απότομα ή γιατί σε μειώνει; Οι δικαιολογίες γίνονται συνήθεια και μετά από λίγο, χάνεις την ικανότητα να βλέπεις καθαρά. Δεν είναι δείγμα κατανόησης να δέχεσαι την κακή συμπεριφορά. Είναι σημάδι ότι έχεις ξεχάσει τι αξίζεις. Κι όταν ξεχνάς την αξία σου, είναι εύκολο να θεωρείς το «λίγο» αρκετό.

3. Φοβάσαι να πεις την αλήθεια σου

Αν σκέφτεσαι δύο και τρεις φορές πριν πεις τι νιώθεις, αν καταπίνεις πράγματα για να μην τσακωθείτε, αν προτιμάς να σωπαίνεις από το να γίνεις “υπερβολική”, τότε κάτι δεν πάει καλά. Η επικοινωνία δεν είναι πολυτέλεια στις σχέσεις, είναι θεμέλιο. Αν δεν μπορείς να μιλήσεις, να διαφωνήσεις, να είσαι αυθεντική, τότε ποια είσαι μέσα σ’ αυτή τη σχέση; Αν νιώθεις πως η αλήθεια σου θα τον απομακρύνει, μήπως έχεις χτίσει μια σχέση με λάθος θεμέλια;

4. Δε νιώθεις τον ενθουσιασμό που θα ‘πρεπε

Όχι, δε λέω να πετάνε πεταλούδες κάθε μέρα, αλλά μια σχέση που σου ταιριάζει πρέπει κάπως να σε εμπνέει, να σε κάνει να ανυπομονείς να μοιραστείς πράγματα. Αν κάθε φορά που σε παίρνει τηλέφωνο αναστενάζεις ή κάθε ραντεβού μοιάζει με αγγαρεία, τότε ίσως μένεις για τη συνήθεια και μόνο. Και όσο κι αν φαίνεται «ασφαλές», το συναισθηματικό τέλμα είναι μορφή εγκατάλειψης του εαυτού σου.

5. Έχεις πάψει να ζητάς αυτά που χρειάζεσαι

Ίσως κάποτε το έκανες. Ίσως κάποτε είπες ότι θες περισσότερο χρόνο μαζί, περισσότερη τρυφερότητα, περισσότερη συμμετοχή. Και όταν δεν τα πήρες, έπεισες τον εαυτό σου ότι δε χρειάζονται. Έτσι γίνεται ο συμβιβασμός. Σιγά σιγά, χαμηλώνεις τη φωνή σου, κρύβεις τις ανάγκες σου και νιώθεις ενοχή κάθε φορά που ζητάς. Αλλά ο έρωτας δεν είναι μονόλογος, είναι διάλογος. Και αν δε σε ακούει, τότε μήπως δεν είναι εκεί;

Σχέση δεν είναι να αντέχεις. Είναι να συνδέεσαι, να εξελίσσεσαι, να στηρίζεσαι και να αγαπάς χωρίς να χάνεσαι. Αν νιώθεις ότι η καρδιά σου κουράζεται περισσότερο απ’ όσο χαίρεται, αν νιώθεις ότι ζητιανεύεις αντί να μοιράζεσαι, τότε ναι, μάλλον έχεις ρίξει πολύ χαμηλά τα στάνταρ σου. Δεν είναι κακό να το παραδεχτείς. Είναι απελευθερωτικό. Γιατί μόνο όταν δεις καθαρά, μπορείς να επιλέξεις αλλιώς. Και πίστεψέ με, υπάρχει αλλιώς. Υπάρχει περισσότερη αγάπη, περισσότερη αλήθεια, περισσότερη χαρά εκεί έξω. Αρκεί να μη συμβιβάζεσαι με λιγότερα.

Κεντρική εικόνα και εικόνες άρθρου: iStock