Το καλοκαίρι είναι η ευκαιρία μας να ξεκουραστούμε. Να αφιερώσουμε χρόνο στους εαυτούς μας, να κολυμπήσουμε, να ξεχαστούμε από τα προβλήματα -όσο αυτό είναι εφικτό, και να διαβάσουμε. Τα βιβλία είναι σχεδόν συνώνυμο του καλοκαιριού. Ιστορίες που μας ταξιδεύουν, σελίδες που μας κρατούν συντροφιά και έχουν κάτι να μας πούνε. Για φέτος, σημείωσε στην shopping list σου τον “άγιο” Λάρυ.
Η επιτυχημένος δημοσιογράφος και συγγραφέας Πέτρος Γκάτζιας υπογράφει το τέταρτο βιβλίο του και δίνει στο καλοκαίρι μας ενδιαφέρον με τις ιστορίες του. Ο “έκπτωτος” Καστριάτο, το λιγομίλητο Μαράκι, ο “αόρατος” Νίκος… Άνθρωποι που κινούνται στα όρια του περιθωρίου, διατηρούν όμως μέσα τους το καλό. Και το πράττουν όταν πρέπει.
Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Οδός Πανός κι έρχεται να μας θυμίσει ή να υπογραμμίσει τη σημαντικότητα της καλοσύνης.
Ο Πέτρος Γκάτζιας, που ανέκαθεν αγαπά το γράψιμο, μεταξύ διεθνών ειδήσεων και επικαιρότητας, κατάφερε να μας δώσει τις ιστορίες του, που βασίζονται σε πραγματικά πρόσωπα και να μας μιλήσει για το καλό. Όσο η επικαιρότητα μας υπενθυμίζει το κακό. Για να ισορροπήσουμε. Και να μην ξεχάσουμε την ουσία και την αισιοδοξία μας…
-Ο “άγιος” Λάρυ και οι 12 Καλοί Σαμαρείτες. Πείτε μας δυο λόγια για το καινούριο σας βιβλίο;
Πρόκειται για ιστορίες που ξεκίνησαν να γράφονται πολύ πριν την πανδημία και ολοκληρώθηκαν μέσα σε αυτήν. Είναι άνθρωποι που κινούνται στα όρια του περιθωρίου και κάνουν το καλό, με κάποιον τρόπο, ενδεχομένως εκεί όπου κανείς δεν το περιμένει και νιώθουν αναπάντεχα ικανοποίηση για αυτό. Αυτό σημαίνει πως το καλό μπορεί να κυριαρχήσει στην ζωή μας, άσχετα απο το ποια μπορεί να είναι η πορεία μας. Φθάνει να έχουμε τα μάτια και την ψυχή μας, πρωτίστως, ανοιχτή, πέρα απο κάποια χριστιανική ηθική!
Οι 12 ιστορίες “απλώνονται” γύρω από την βασική ιστορία του “άγιου” Λάρυ, ο οποίος αποκαλείται τυχαία “άγιος” από τον ηλικιωμένο, τον οποίο ουσιαστικά σώζει όταν επισκευάζει το ασανσέρ, που τον κρατά “αιχμάλωτο” εδώ και χρόνια.
Μεγαλώνοντας διαπιστώνω ότι αυτή η ροπή στο κακό με ενοχλεί! Όταν κάνεις το καλό, αυτό με κάποιον τρόπο, σου επιστρέφεται!
-Διαβάζοντας το βιβλίο και τελειώνοντάς το, τί “γεύση” αφήνει τελικά;
Μου έχουν πει κάποιοι ότι τους συγκίνησε, άλλοι μου είπαν ότι τους αφήνει μια παράξενη ικανοποίηση, άλλοι πάλι σχολίασαν πως οι ιστορίες θα έπρεπε να ήταν μεγαλύτερες. Ήθελαν να μάθουν και άλλα για τους ήρωες. Με άλλα λόγια, τα σχόλια που έχω αποκομίσει μέχρι τώρα είναι θετικά. Ακόμη και ο εκδότης μου, ο Γιώργος Χρονάς που με στήριξε σε αυτό, μου είπε πως βαρέθηκε να ακούει για το κακό. Επιμελήθηκε προσωπικά όλο το βιβλίο! Τι να πω, ελπίζω να πέτυχα κάτι…
-Ιστορίες βασισμένες σε πραγματικά πρόσωπα. Είστε κι εσείς ένα από αυτά τα πρόσωπα;
Είναι αλήθεια πως τα περισσότερα πρόσωπα είναι υπαρκτά και κάποια απο τα γεγονότα επίσης είναι πραγματικά. Ακόμη συναντώ κάποιους από αυτούς στον δρόμο. Αυτός είναι ο τρόπος που δουλεύω. Καταγράφω καταστάσεις και πρόσωπα που μου τραβούν το ενδιαφέρον για να τα αφηγηθώ. Δεν ξέρω αν είμαι και εγώ κάποιος από αυτούς -αν και στοιχεία μου, όπως είναι φυσικό, εμπεριέχονται σε κάθε διήγημα. Ας πούμε, πως είμαστε μια οικογένεια πια…
-Είναι το τέταρτο βιβλίο σας. Αν και οι επαγγελματικές σας υποχρεώσεις είναι πολύ απαιτητικές. Πότε γράφετε;
Το 2005 έκανα την πρώτη μου απόπειρα για λογοτεχνία, με ένα μυθιστόρημα στις εκδόσεις Ι. Σιδέρης: “Ένας Επιτυχημένος Άνθρωπος”. Ο φίλος μου ο Ανδρέας Σιδέρης, ήταν ο πρώτος άνθρωπος που με στήριξε.
Ουσιαστικά ο “Λάρυ” είναι η δεύτερη λογοτεχνική μου απόπειρα. Μεσολάβησαν άλλα δύο βιβλία απο τις εκδόσεις Ι.Σιδέρης, που αφορούν περισσότερο στο αντίκειμενό μου: το “40+ Το φαινόμενο των νέων ηγετών στη διεθνή πολιτική σκηνή” (2009) και το “Η Ευρώπη Ante Portas? Ενωμένοι στην πολυμορφία” (2020), όπου είχα την τιμή να μου στείλουν κείμενά τους, μεταξύ άλλων, ο Γιούνκερ, ο Μοσκοβισί, ο Αλμούνια και μάλιστα όταν ήταν ακόμη εν ενεργεία! Τώρα, για το πότε γράφω; Μακάρι να ήξερα! Ουσιαστικά όποτε μπορώ! Αλλά είναι τελείως διαφορετικό το να κάνεις έρευνα και τελείως διαφορετικό το να γράφεις λογοτεχνία! Προσωπικά, προτιμώ την λογοτεχνία…
-Τι σημαίνει το γράψιμο για εσάς;
Γράφω απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Όταν ήμουν 19 ετών, μαζί με άλλους 4 παιδικούς μου φίλους, που θέλαμε τότε να εκφραστούμε, βγάζουμε το λογοτεχνικό περιοδικό “Προσωπείο” (Γ. Βογιατζάκης, Κ. Γόγαλης, Ν. Μανδηλαράς. Τ. Παναγιωτόπουλος). Ήταν το μακρυνό 1987 και τότε μεσουρανούσαν τα λογοτεχνικά περιοδικά, τα οποία όμως δεν φιλοξενούσαν νέους δημιουργούς. Εμείς τότε δώσαμε βήμα σε αυτούς και τους εαυτούς μας. Παράτολμο, τώρα που το σκέφτομαι, από την απόσταση των χρόνων. Όμως τότε, γνωρίσαμε όλη την γενιά του ογδόντα που κυριάρχησε αργότερα στα γράμματα, αλλά και θρύλους, όπως τους αείμηνστους πια, Μένη Κουμανταρέα και Ντίνο Χριστιανόπουλο. Ουσιαστικά δεν σταμάτησα ποτέ να γράφω, αλλά η δουλειά του δημοσιογράφου, για χρόνια, υπερτερούσε.
-Πόσο απαραίτητη πιστεύετε ότι είναι η καλοσύνη στις μέρες μας;
Απαραίτητη! Αν δεν το πίστευα δεν θα έγραφα και αυτό το βιβλίο! Η καλοσύνη, μας κάνει καλύτερους ανθρώπους…
-Πιστεύετε, ερχόμενος σε επαφή με τους ήρωές σας, ότι είναι ένστικτο ή επιλογή;
Μάλλον ένστικτο! Όταν βλέπω κάποιον στον δρόμο, όταν συναντώ κάποιον, γνωρίζω απο την πρώτη στιγμή, ότι κάπου, κάποτε, θα τον χρησιμοποιήσω. Είναι φίλοι μου πια…Όσο και αν ακούγεται παράδοξο αυτό!
Σας ευχαριστώ πολύ για την φιλοξενία!
