Όταν το παρελθόν σου, σου δείχνει τον δρόμο για ένα καλύτερο μέλλον

Υπάρχουν στιγμές που κοιτάζεις πίσω και σκέφτεσαι «αν είχα κάνει εκείνο το βήμα», «αν είχα πει αυτό που ήθελα», «αν είχα τολμήσει λίγο παραπάνω». Είναι εκείνες οι μικρές ή μεγάλες εκκρεμότητες που βαφτίζουμε μεταμέλειες, οι σκέψεις που έρχονται αργά το βράδυ και σου θυμίζουν πως τίποτα δεν είναι τόσο απλό όσο φάνταζε τότε. Ίσως να πρόκειται για μια χαμένη ευκαιρία, μια λάθος απόφαση ή για τη σιωπή που κράτησες όταν έπρεπε να μιλήσεις. Κι όμως, όσο κι αν πονάνε, αυτές οι στιγμές κρύβουν κάτι πολύτιμο: γνώση. Το παρελθόν δεν υπάρχει για να σε κρατάει στάσιμο, αλλά για να σε εκπαιδεύει, να σε κάνει πιο σοφό, πιο συμπονετικό, πιο συνειδητό. Αν το κοιτάξεις με ειλικρίνεια και χωρίς να προσπαθείς να το ξαναγράψεις, μπορεί να γίνει ο καλύτερος οδηγός για το μέλλον σου.

Το «αν» δεν είναι εχθρός, είναι καθρέφτης

Η μετάνοια έχει κακή φήμη, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια μορφή αυτογνωσίας. Κάθε φορά που σκέφτεσαι τι θα μπορούσες να έχεις κάνει αλλιώς, στην ουσία καταλαβαίνεις τι έχει σημασία για σένα. Μπορεί να μετανιώνεις που δεν πήρες μια επαγγελματική ευκαιρία ή που δεν είπες ένα «σ’ αγαπώ» όταν έπρεπε, αλλά μέσα σε αυτό το συναίσθημα κρύβονται οι αξίες σου. Το «αν» σου δείχνει τι θέλεις να προστατεύσεις την επόμενη φορά. Αντί να το πολεμάς, μπορείς να το χρησιμοποιήσεις σαν καθρέφτη για να δεις ποιος είσαι και προς τα πού θες να πας.

Μάθε να ακούς, όχι να εγκλωβίζεσαι

Η διαφορά ανάμεσα στη σκέψη και την εμμονή είναι λεπτή. Αντί να ανακυκλώνεις ασταμάτητα το ίδιο σενάριο στο μυαλό σου, αφιέρωσε λίγο χρόνο να το δεις καθαρά. Δώσε του όνομα, παραδέξου το, γράψε τι σε πονάει και μετά άφησέ το να φύγει. Η υπερανάλυση δε φέρνει διαύγεια, μόνο θόρυβο. Οι ψυχολόγοι συμφωνούν πως όταν περιορίζεις τον χρόνο που αφιερώνεις στο «πώς έφτασα εδώ», αρχίζεις να βλέπεις και το «πώς θα συνεχίσω». Το να αναγνωρίζεις το λάθος σου δε σημαίνει να μείνεις για πάντα εκεί, σημαίνει να πάρεις ό,τι μάθημα έχει και να προχωρήσεις.

Η συγχώρεση ξεκινά από εσένα

Όταν μιλάμε για συγχώρεση, συνήθως σκεφτόμαστε τους άλλους. Όμως η πιο δύσκολη και ουσιαστική μορφή της είναι αυτή που δίνεις στον εαυτό σου. Όλοι έχουμε πει ή κάνει πράγματα που θα θέλαμε να αλλάξουμε, αλλά η ενοχή δεν είναι εργαλείο εξέλιξης. Το να αποδεχτείς ότι είσαι άνθρωπος, ότι κάποια στιγμή λειτούργησες με φόβο, πίεση ή άγνοια, είναι απελευθερωτικό. Μπορεί να μη διορθώνει το παρελθόν, διορθώνει όμως τη σχέση σου με αυτό. Και όταν συμφιλιωθείς με τον εαυτό σου, ανοίγει ο δρόμος για πιο καθαρές αποφάσεις και πιο ήσυχες μέρες.

Το παρελθόν, όσο κι αν πονάει, είναι χρήσιμο μόνο αν του δώσεις ρόλο δασκάλου, όχι δεσμοφύλακα. Αν κάθε φορά που νιώθεις τύψεις ή λύπη για κάτι παλιό θυμάσαι πως τότε έκανες το καλύτερο που μπορούσες με τα δεδομένα που είχες, θα πάψεις να τιμωρείς τον εαυτό σου. Η ζωή δεν έχει τέλειες διαδρομές, έχει επιλογές και μαθήματα. Κι αν μάθεις να κοιτάς πίσω χωρίς να παγώνεις, θα μπορέσεις να πας πιο μπροστά, πιο συνειδητά, πιο ελεύθερα. Γιατί τελικά, το παρελθόν δεν υπάρχει για να το ξαναζήσεις, αλλά για να σε βοηθήσει να ζήσεις καλύτερα το επόμενο κεφάλαιο.

Κεντρική εικόνα και εικόνα άρθρου: iStock