Πώς καταλαβαίνεις ότι έχεις απομακρυνθεί από τον σύντροφό σου

Υπάρχει μια σιωπηλή στιγμή σε κάθε μακροχρόνια σχέση που δεν είναι καυγάς, δεν είναι ρήξη, δεν είναι καν δράμα. Είναι η στιγμή που γυρνάς να πεις κάτι σημαντικό και καταλαβαίνεις πως ο άλλος δε μπορεί πια να σε ακολουθήσει. Όχι γιατί δε σε θέλει, όχι γιατί έχει σταματήσει να νοιάζεται, αλλά γιατί εσύ έχεις αλλάξει κι εκείνος έχει μείνει ακριβώς εκεί που τον άφησες. Μπορεί να ξεκινήσατε μαζί, αλλά πλέον δε βαδίζετε δίπλα δίπλα. Και κάπου εκεί αρχίζει να σε τρώει μια ερώτηση που δε θέλεις να κάνεις φωναχτά: μήπως δε χωράς πια σε αυτή τη σχέση;

Όταν αλλάζεις και ο άλλος δεν αλλάζει μαζί σου

Αν κάνεις δουλειά με τον εαυτό σου, είτε μέσω ψυχοθεραπείας είτε απλώς επειδή έχεις περάσει τα ζόρια σου και έχεις αποφασίσει να καταλάβεις τι θέλεις και πώς λειτουργείς, τότε αλλάζεις. Μαθαίνεις να βάζεις όρια, να εκφράζεις συναισθήματα με περισσότερη σαφήνεια, να μην προσπερνάς ό,τι σε ενοχλεί για χάρη της “ηρεμίας”. Αν όμως ο σύντροφός σου είναι ακόμα εκείνος που αποφεύγει κάθε βαθιά κουβέντα, που δεν ξέρει να ακούει χωρίς να αμύνεται, που σου λέει “έλα τώρα, μη δραματοποιείς”, τότε αρχίζεις να νιώθεις ότι μιλάτε δύο διαφορετικές γλώσσες. Κι όσο πιο πολύ προσπαθείς να συνδεθείς, τόσο πιο μόνος νιώθεις.

Η φροντίδα δεν είναι αγώνας για έναν

Σε κάθε σχέση, κάποιος κρατάει περισσότερο τη συναισθηματική σταθερότητα. Δεν είναι όμως φυσιολογικό να το κάνεις εσύ συνέχεια. Αν εσύ είσαι αυτή που εντοπίζει τα προβλήματα, που προσπαθεί να τα λύσει, που αναρωτιέται τι μπορεί να κάνει διαφορετικά, ενώ ο άλλος απλώς τα προσπερνά ή χειρότερα σου ρίχνει την ευθύνη, τότε σταδιακά εξαντλείσαι. Η σχέση μετατρέπεται από συντροφικότητα σε φροντίδα, και όχι με την καλή έννοια. Δεν είσαι η μαμά του, ούτε ο ψυχολόγος του. Και όταν η απόσταση μεγαλώνει, δεν αρκεί να την γεφυρώνεις εσύ κάθε φορά.

Οι αξίες είναι η βάση, όχι το κερασάκι

Μπορεί κάποτε να πιστεύατε τα ίδια ή να συμφωνούσατε στα βασικά. Αλλά όσο περνάει ο καιρός, βλέπεις ότι δεν είναι απλώς θέμα γούστου ή καθημερινότητας. Είναι ότι δε βλέπετε πια τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο. Εκεί που εσύ θες περισσότερη ενσυναίσθηση, εκείνος θεωρεί ότι υπερβάλλεις. Εκεί που εσύ θες ανοιχτή επικοινωνία, εκείνος το θεωρεί υπερβολή. Όταν δεν υπάρχει κοινή βάση σε αξίες, η συνεννόηση δε μπορεί να σταθεί ούτε στα μικρά, πόσο μάλλον στα μεγάλα. Κι όσο περισσότερο προχωράς προς τον εαυτό σου, τόσο περισσότερο απομακρύνεσαι από κάποιον που έμεινε πίσω σε ένα «εμείς» που δεν υπάρχει πια.

Δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να εξελίσσεσαι. Δε σημαίνει ότι είσαι αλαζόνας ή ότι παράτησες τον άνθρωπό σου. Σημαίνει απλώς ότι μεγάλωσες, ωρίμασες, πήρες διαφορετικό μονοπάτι. Και κάποιες φορές, ο σύντροφος που κάποτε σε στήριζε μπορεί τώρα να σε κρατάει πίσω, όχι από κακία, αλλά από αδυναμία να κάνει το ίδιο ταξίδι. Αν νιώθεις πως η σχέση σου δεν αντέχει το βάρος του ποια έχεις γίνει, ίσως ήρθε η ώρα να αναρωτηθείς όχι αν φταις, αλλά αν χωράς. Γιατί σε μια υγιή σχέση δε χρειάζεται να μικραίνεις για να χωρέσεις. Χρειάζεται ο άλλος να έχει χώρο να σε συναντήσει.

Κεντρική εικόνα και εικόνa άρθρου: iStock