Πώς ξαναβρίσκεις τη σπίθα σε μια σχέση που κρατά χρόνια

Υπάρχουν μέρες που κοιτάς τον άνθρωπό σου απέναντι στο τραπέζι και αναρωτιέσαι πού πήγε εκείνη η σπίθα που υπήρχε στην αρχή. Η καθημερινότητα, τα παιδιά, οι λογαριασμοί και οι ατελείωτες λίστες υποχρεώσεων κάνουν τη σχέση να μοιάζει περισσότερο με συνεταιρισμό παρά με έρωτα. Κι όμως, η σπίθα δε χάνεται· απλώς σκεπάζεται κάτω από τα στρώματα της ρουτίνας. Το θέμα δεν είναι να επιστρέψεις στην αρχή, αλλά να ανακαλύψεις ξανά τον άλλον μέσα στη διαδρομή.

Όταν τον βλέπεις στο στοιχείο του

Υπάρχουν στιγμές που, χωρίς να το καταλάβεις, σε τραβάει ξανά. Όχι επειδή έκανε κάποια ρομαντική χειρονομία, αλλά γιατί τον βλέπεις να κάνει κάτι που αγαπά. Όταν χάνεται μέσα στη δουλειά του, στη μουσική, σε μια ιδέα που τον ενθουσιάζει, αποκτά εκείνη τη λάμψη που είχε όταν τον πρωτογνώρισες. Εκείνη τη στιγμή θυμάσαι ότι δεν σου ανήκει, ότι είναι ένας ολόκληρος κόσμος που απλώς έχεις την τύχη να παρατηρείς από κοντά. Η ανεξαρτησία του, η αυτοπεποίθησή του, η ικανότητά του να σταθεί μόνος του είναι, παραδόξως, αυτά που σε φέρνουν πιο κοντά. Ο έρωτας χρειάζεται οξυγόνο και το οξυγόνο βρίσκεται ακριβώς εκεί, στη διαφορά, όχι στη συγχώνευση.

Όταν η απόσταση κάνει δουλειά

Μπορεί να σου φαίνεται παράλογο, αλλά η επιθυμία γεννιέται συχνά μέσα στην απουσία. Όταν λείπει για λίγο, όταν δεν είστε συνέχεια μαζί, όταν υπάρχει απόσταση, ο άλλος αρχίζει να ξαναζωντανεύει μέσα στη φαντασία σου. Στην πραγματικότητα, η υπερβολική οικειότητα μπορεί να σβήσει τη φλόγα. Όταν μοιράζεσαι τα πάντα, από τα μηνύματα του γραφείου μέχρι τα σκουπίδια, δεν αφήνεις χώρο για μυστήριο. Η επιθυμία χρειάζεται λίγο κενό, λίγο χώρο να αναπνεύσει. Δε σημαίνει ψυχρότητα ή αδιαφορία, αλλά να κρατήσεις την αίσθηση ότι δεν τα ξέρεις όλα για τον άλλον, ότι υπάρχει ακόμα κάτι να ανακαλύψεις.

Όταν σε εκπλήσσει

Η έκπληξη είναι το καλύτερο αφροδισιακό. Δεν χρειάζεται να μιλάμε για ταξίδια και μεγάλες κινήσεις, αλλά για εκείνες τις μικρές απροσδόκητες στιγμές που σε βγάζουν από το προβλέψιμο. Όταν σου λέει κάτι καινούριο, όταν γελάτε ξαφνικά με το ίδιο αστείο, όταν αντιδρά διαφορετικά σε έναν καβγά. Αυτά τα απρόβλεπτα διαλείμματα μάς θυμίζουν ότι ο άλλος δεν είναι δεδομένος, ότι συνεχίζει να εξελίσσεται και να μας εκπλήσσει. Ακόμα και η ευαλωτότητα, όταν εμφανίζεται απροσδόκητα, έχει αυτή τη δύναμη. Το να βλέπεις τον άλλον να αφήνει την άμυνά του, έστω για λίγο, μπορεί να ξαναξυπνήσει την τρυφερότητα και τη σύνδεση που νόμιζες πως είχαν χαθεί.

Όταν τον βλέπεις με τα μάτια των άλλων

Έχει τύχει να είσαι σε μια παρέα και να παρατηρείς πώς μιλούν για εκείνον ή πώς τον κοιτάζουν οι άλλοι; Εκείνη η μικρή στιγμή υπενθυμίζει γιατί τον διάλεξες εξαρχής. Όταν βλέπεις τους άλλους να γελούν με τα αστεία του ή να εντυπωσιάζονται από κάτι που εσύ έχεις συνηθίσει, ξαφνικά τον ξαναβλέπεις με καινούρια μάτια. Είναι σαν να τον ανακαλύπτεις εκ νέου, απαλλαγμένο από τα μικρά ενοχλητικά της καθημερινότητας. Αυτή η απόσταση, όσο μικρή κι αν είναι, σε βοηθά να δεις ξανά την αξία του, να θυμηθείς ποιος είναι έξω από το ρόλο του συντρόφου σου.

Η σπίθα στις μακροχρόνιες σχέσεις δεν είναι κάτι που απλώς «ξαναβρίσκεις», είναι κάτι που επιλέγεις να κρατάς ζωντανό. Θέλει να παραμένεις περίεργος για τον άλλον, να αντέχεις τη διαφορά, να μη βιάζεσαι να εξηγήσεις ή να διορθώσεις. Θέλει χώρο, χιούμορ, φαντασία και λίγη σιωπή. Γιατί ο έρωτας δεν πεθαίνει από έλλειψη αγάπης, αλλά από έλλειψη ενδιαφέροντος. Κι αν συνεχίζεις να βλέπεις τον άνθρωπό σου σαν το πιο ενδιαφέρον μυστήριο της ζωής σου, τότε η φλόγα δε θα σβήσει ποτέ.

Κεντρική εικόνα και εικόνες άρθρου: iStock