Πώς σε κάνει μια σχέση να ξεχάσεις ποια είσαι

Υπάρχουν σχέσεις που σου αλλάζουν τη ζωή, και σχέσεις που σου αλλάζουν τον εαυτό. Μπορεί να ξεκινήσει γλυκά, με ενδιαφέρον, με εκείνη την αίσθηση πως κάποιος σε βλέπει πραγματικά. Και μετά, σιγά σιγά, αρχίζεις να μη θυμάσαι πώς ήσουν πριν. Δεν είναι ότι μια μέρα ξυπνάς και δεν αναγνωρίζεις τον εαυτό σου, είναι ότι λίγο λίγο αρχίζεις να αμφισβητείς τη φωνή σου, τα συναισθήματά σου, τη δική σου πραγματικότητα. Αν πιάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται συνέχεια «μήπως φταίω εγώ;», τότε κάτι δεν πάει καλά. Και όσο περισσότερο προσπαθείς να αποδείξεις ότι δεν είσαι “τρελή”, τόσο περισσότερο εγκλωβίζεσαι σε έναν φαύλο κύκλο άμυνας και ενοχής.

Όταν η αμφιβολία γίνεται τρόπος ζωής

Η αμφιβολία είναι ύπουλη. Δεν έρχεται με σειρήνες και μεγάλα δράματα, έρχεται με ένα «ίσως έχει δίκιο», με ένα «μήπως είμαι υπερβολική;». Ο άνθρωπος απέναντί σου μπορεί να είναι γοητευτικός, έξυπνος, ακόμα και ευγενικός. Αλλά κάπως, κάθε φορά που εκφράζεις κάτι, σε κάνει να νιώθεις πως το πρόβλημα είσαι εσύ. Έτσι χτίζεται σιγά σιγά το έδαφος του gaslighting, όχι πάντα από πρόθεση, αλλά με αποτέλεσμα να χάνεις τον άξονά σου. Όταν αρχίζεις να ζητάς «επιβεβαίωση» για το αν αυτό που νιώθεις είναι λογικό, έχεις ήδη αρχίσει να απομακρύνεσαι από τον εαυτό σου. Και εκεί είναι που η σιωπή μοιάζει πιο ασφαλής από τη σύγκρουση.

Η ψευδαίσθηση της αγάπης

Δεν είναι ότι δεν υπάρχει αγάπη. Συχνά υπάρχει, και είναι αυτό που σε κρατάει. Βλέπεις τις καλές στιγμές, τα «συγγνώμη», τις υποσχέσεις πως θα αλλάξει. Θυμάσαι πόσο σε στήριξε, τι ωραία περάσατε στην αρχή, και δεν μπορείς να το πετάξεις έτσι. Όμως η αγάπη δεν είναι άλλοθι για να μικραίνεις τον εαυτό σου. Δεν είναι απόδειξη πως αξίζεις μόνο αν δεν θυμώνεις, δεν παραπονιέσαι και δεν αντιμιλάς. Όταν μια σχέση σε κάνει να περπατάς στις μύτες των ποδιών για να μη δημιουργήσεις ένταση, τότε δεν πρόκειται για αρμονία, αλλά για φόβο μεταμφιεσμένο σε φροντίδα. Και όσο περισσότερο προσπαθείς να “κρατήσεις την ισορροπία”, τόσο περισσότερο χάνεις την εσωτερική σου γαλήνη.

Να ξαναβρίσκεις τη φωνή σου

Το δύσκολο κομμάτι δεν είναι να φύγεις, είναι να θυμηθείς ποια ήσουν πριν. Η αυτοπεποίθηση που είχες, το χιούμορ σου, η φωνή σου που έβγαινε αβίαστα χωρίς να τη ζυγίζεις. Μπορεί να περάσει καιρός μέχρι να σταθείς ξανά γερά, αλλά η στιγμή που θα πεις «όχι, αυτό δεν είναι δικό μου» είναι η στιγμή που αρχίζεις να επιστρέφεις. Η αλήθεια είναι ότι δε χρειάζεσαι κάποιον για να σου πει αν είσαι υπερβολική ή ευαίσθητη. Χρειάζεσαι κάποιον που να σε ακούει χωρίς να σου κλέβει το δικαίωμα να έχεις άποψη. Και πάνω απ’ όλα, χρειάζεσαι εσένα, χωρίς φίλτρα, χωρίς απολογίες.

Ο εαυτός σου δε χάθηκε, απλώς κρύφτηκε πίσω από τα πρέπει και τα «ίσως έχει δίκιο». Κάθε φορά που εμπιστεύεσαι λίγο περισσότερο το ένστικτό σου, κάθε φορά που δεν απολογείσαι για το πώς νιώθεις, ξαναβρίσκεις ένα κομμάτι του. Και τότε αρχίζεις να καταλαβαίνεις πως η πραγματική αγάπη δεν σε κάνει να αμφιβάλλεις για την αξία σου, σε βοηθά να τη θυμηθείς. Γιατί στο τέλος, το να θυμηθείς ποια είσαι, είναι η πιο ριζική μορφή αγάπης που μπορείς να προσφέρεις πρώτα σε σένα και μετά σε οποιονδήποτε άλλον.

Κεντρική εικόνα και εικόνα άρθρου: iStock