Σχέσεις: 5 τρόποι που το «εμείς» επιβιώνει μετά τα παιδιά

Το να γίνεις γονιός είναι από τα πιο όμορφα, αλλά και πιο έντονα πράγματα που μπορεί να συμβούν σε μια σχέση. Κι αν έχεις πιάσει τον εαυτό σου να λες “δεν προλαβαίνουμε να μιλήσουμε πια” ή “είμαστε απλώς συγκάτοικοι που μεγαλώνουν παιδιά”, δεν είσαι μόνος σου. Η καθημερινότητα έχει τον τρόπο να σε παρασύρει. Αλλά η σύνδεση με τον σύντροφό σου δε χρειάζεται να χαθεί στη μετάφραση των υποχρεώσεων. Υπάρχουν κάποιες μικρές, σταθερές συνήθειες που κάνουν τη διαφορά. Όχι ρομαντικές υπερπαραγωγές, αλλά καθημερινά σημάδια ότι παραμένετε μαζί, όχι απλώς στον ίδιο χώρο, αλλά στην ίδια πλευρά.

1. Οι μικρές κινήσεις έχουν τη μεγαλύτερη δύναμη

Το να φτιάξεις έναν καφέ και για τον άλλον, να του φέρεις το αγαπημένο του σνακ από το σούπερ μάρκετ ή να θυμηθείς πώς πίνει το τσάι του, μπορεί να μοιάζει ασήμαντο. Όμως είναι ένας τρόπος να πεις “σε βλέπω”. Δεν είναι ο καφές, είναι η πρόθεση. Αυτές οι μικρές, φαινομενικά ασήμαντες πράξεις φροντίδας λειτουργούν σαν “συναισθηματικά σημάδια” ότι είστε ακόμα ζευγάρι και όχι απλώς συνεπιβάτες στον μαραθώνιο της γονεϊκότητας. Αντί να ψάχνεις πώς θα κάνεις “κάτι μεγάλο για τη σχέση”, ξεκίνα από το απλό. Αυτό που δεν φαίνεται, αλλά χτίζει οικειότητα και εμπιστοσύνη.

2. Δεν περιμένεις να στο ζητήσει

Το να προβλέπεις τις ανάγκες του άλλου δε σημαίνει ότι έχεις τηλεπαθητικές ικανότητες. Σημαίνει ότι προσέχεις. Όταν βλέπεις ότι ο σύντροφός σου γύρισε εξαντλημένος και ξεκινάς εσύ το μαγείρεμα, όταν αναλαμβάνεις εσύ το μπάνιο των παιδιών χωρίς να σου το ζητήσει, όταν φροντίζεις να υπάρχει φαγητό την επόμενη μέρα που θα γυρίσει αργά από τη δουλειά, αυτό λέγεται συναισθηματική νοημοσύνη. Οι ευτυχισμένοι γονείς-σύντροφοι δεν περιμένουν να τους δοθεί εντολή. Δρουν με κατανόηση, με φυσικότητα και με κοινή στόχευση: να στηρίζουν ο ένας τον άλλον.

3. Λες ευχαριστώ, και το εννοείς

Η ευγνωμοσύνη δεν είναι υποχρέωση, είναι σύνδεση. Ένα “ευχαριστώ που ξύπνησες εσύ απόψε”, “ευχαριστώ που πήρες πρωτοβουλία με τα οικονομικά”, “ευχαριστώ που με υπερασπίστηκες μπροστά στη μάνα μου” κάνει θαύματα. Όταν δε λέγεται, αρχίζει να συσσωρεύεται ο εκνευρισμός. Όταν λέγεται, θυμίζει και στους δύο γιατί είστε μαζί. Οι ευτυχισμένες σχέσεις δε στηρίζονται σε μεγάλο έρωτα μόνο, αλλά σε μικρά “σε ευχαριστώ” που στήνουν γέφυρες εκεί που αλλιώς θα υπήρχαν σιωπές και παράπονα.

4. Ξέρεις να γυρνάς πίσω μετά από έναν καβγά

Όλοι οι γονείς τσακώνονται. Η διαφορά είναι στο “μετά”. Αν αφήνεις να περάσουν μέρες χωρίς να μιλήσετε, αν περιμένεις από τον άλλον να καταλάβει τι σε πείραξε χωρίς να το πεις, αν σιωπάς μέχρι να φτάσει το θέμα στο αμήν, τότε κάτι δεν πάει καλά. Οι δυνατές σχέσεις ξέρουν να επανορθώνουν γρήγορα. Με ένα χιούμορ, ένα “έχεις δίκιο”, μια αγκαλιά στον καναπέ. Δεν είναι αδυναμία να κάνεις πίσω. Είναι δύναμη να μη θες να χάνεις χρόνο σε μούτρα και εγωισμούς.

5. Δεν κρατάς σκορ (και δεν προσπαθείς να κερδίσεις)

Από τις πιο δύσκολες ισορροπίες στη γονεϊκότητα είναι η διαχείριση της νοητής λίστας με “όσα κάνω εγώ και δεν κάνεις εσύ“. Αν μετράς ποιος άλλαξε περισσότερες πάνες, ποιος σηκώθηκε περισσότερες φορές τη νύχτα, ποιος κουράστηκε πιο πολύ, το μόνο που θα καταφέρεις είναι να μεγαλώσει η απόσταση. Τα ζευγάρια που τα πάνε καλά δε λειτουργούν με αριθμούς. Βλέπουν το σύνολο. Ξέρουν ότι άλλες φορές κουβαλάει ο ένας, άλλες φορές ο άλλος. Το θέμα δεν είναι η ισότητα με το χάρακα, αλλά η αίσθηση δικαιοσύνης και αλληλοσεβασμού.

Μπορεί το παιδί να είναι προτεραιότητα, αλλά η σχέση σου δεν πρέπει να μπει στο ράφι “όταν βρούμε χρόνο”. Αν εσύ και ο σύντροφός σου καταφέρετε να μείνετε ενωμένοι, να λειτουργείτε ως ομάδα, να κρατάτε ζωντανό το “εμείς”, τότε όχι μόνο θα περνάτε καλύτερα, αλλά θα δίνετε και στο παιδί σας το πιο σημαντικό πρότυπο: ότι η αγάπη θέλει φροντίδα, χιούμορ, λόγια και σιωπές και κυρίως, θέλει καθημερινή επαφή. Όχι τυχαία, αλλά συνειδητά. Όχι με θεαματικές κινήσεις, αλλά με μικρές επιλογές που λες “σε επιλέγω”, κάθε μέρα.

Κεντρική εικόνα και εικόνες άρθρου: iStock