Σχέσεις: Οι φράσεις που πληγώνουν χωρίς να το καταλάβεις

Δεν είναι οι ταινίες που φταίνε, ούτε τα ζώδια. Οι σχέσεις δε χαλάνε από δράματα σε slow motion ούτε από την έκλειψη της Σελήνης, χαλάνε από λέξεις που ξεστομίζεις χωρίς δεύτερη σκέψη. Χαλάνε από τα μικρά, τα καθημερινά, εκείνα τα φαινομενικά ασήμαντα λόγια που λες πάνω στον θυμό σου, αλλά μετά σου καίνε τα σωθικά. Όχι επειδή είσαι κακός άνθρωπος, αλλά επειδή είσαι άνθρωπος σκέτο. Και ναι, όλοι έχουμε πει βλακείες. Το θέμα είναι να σταματήσουμε να τις βαφτίζουμε «ειλικρίνεια» και να αρχίσουμε να τις βλέπουμε ως αυτό που είναι: γκρεμίσματα.

Μη μειώνεις αυτό που νιώθει ο άλλος

Το «υπερβάλλεις», το «το κάνεις θέμα χωρίς λόγο» και άλλα τέτοια μικρά διαμαντάκια μπορεί να σου φαίνονται αθώα, αλλά είναι σαν να βάζεις στο mute τον άλλον. Κανένας δε νιώθει κάτι χωρίς λόγο, ακόμα κι αν ο λόγος σού φαίνεται παράλογος. Αντί να τον απορρίψεις, ρώτα τι τον πείραξε. Το να αναγνωρίζεις το συναίσθημα του άλλου δεν σημαίνει ότι συμφωνείς, σημαίνει ότι τον βλέπεις. Και αυτό, πίστεψέ με, αξίζει πολλά παραπάνω από μια συγγνώμη εκ των υστέρων.

Η αδιαφορία δε σε κάνει δυνατό, σε κάνει απών

Το «δε με νοιάζει» είναι το ισότιμο του να τραβάς χειρόφρενο στη μέση της διαδρομής. Ίσως νομίζεις ότι δείχνεις αυτοέλεγχο ή ανεξαρτησία, αλλά στην πραγματικότητα λες: «Εγώ αποσύρομαι». Και όταν ο ένας αποσύρεται, η σχέση παύει να είναι κοινό έδαφος και γίνεται μονόλογος. Αντί για αδιαφορία, δοκίμασε ειλικρίνεια με ευαισθησία: «Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να το επεξεργαστώ, αλλά με νοιάζει». Είναι άλλο να έχεις όρια και άλλο να κόβεις τον άλλον σαν σάπιο κλαδί.

Μη χρησιμοποιείς τη φυγή ως απειλή

Όταν λες «θα φύγω» ή «δεν αντέχω άλλο», ειδικά πάνω στα νεύρα σου, δεν λύνεται τίποτα. Αντίθετα, μπαίνει ένας φόβος στη σχέση. Ο φόβος ότι όλα είναι στον αέρα. Οι σχέσεις χρειάζονται ένα αίσθημα σταθερότητας για να ανθίσουν. Αν κάτι σε πνίγει, πες το. Αν σε πληγώνει, άνοιξέ το. Αλλά άσε τις απειλές στην άκρη. Γιατί κάθε φορά που φεύγεις με τα λόγια, ο άλλος μαθαίνει να μην σε εμπιστεύεται στα δύσκολα.

Σταμάτα να γενικεύεις

Οι φράσεις του τύπου «πάντα έτσι κάνεις» ή «ποτέ δεν με ακούς» δεν περιγράφουν μια συμπεριφορά, περιγράφουν μια καταδίκη. Όταν χρησιμοποιείς απόλυτους όρους, ο άλλος δεν ακούει τι λες. Ακούει μόνο ότι τον έχεις βάλει στο κουτί του «ανεπαρκούς». Και μέσα σε αυτό το κουτί, κανείς δεν αλλάζει, μόνο κλείνεται περισσότερο. Μίλα για το τώρα, για αυτό που έγινε. Το παρελθόν δεν είναι εργαλείο, είναι ιστορία. Άστο εκεί που ανήκει.

Οι συγκρίσεις είναι δηλητήριο

Αν σου ξεφεύγει ένα «ο τάδε δεν το έκανε έτσι» ή «ο πρώην μου με καταλάβαινε καλύτερα», το μόνο που καταφέρνεις είναι να δημιουργήσεις μια άβολη σκιά ανάμεσα σε εσένα και τον άνθρωπό σου. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ξενερωτικό από το να νιώθει κανείς πως πρέπει να ανταγωνιστεί κάποιο φάντασμα του παρελθόντος. Αν θες κάτι να αλλάξει, πες το με τα δικά σου λόγια, με βάση τις δικές σου ανάγκες, όχι σαν να συγκρίνεις μεσημεριανό delivery. Δεν είστε στο MasterChef.

Δε χρειάζεται να γίνεις σοφός βουδιστής ή ψυχοθεραπευτής για να κρατήσεις μια σχέση ζωντανή. Αρκεί να είσαι παρών. Να μετράς τα λόγια σου πριν βγουν. Να αναρωτιέσαι όχι μόνο πώς νιώθεις εσύ, αλλά και πώς θα ακουστεί αυτό που λες. Όλα ξεκινάνε από τη γλώσσα. Από την πρόθεση. Από τη φροντίδα. Γιατί, τελικά, το στόμα μας μπορεί να είναι είτε το εργαλείο που χτίζει οικειότητα είτε εκείνο που γκρεμίζει τα πάντα. Και αυτό, ναι, εξαρτάται από εσένα.

Κεντρική εικόνα και εικόνες άρθρου: iStock