Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις ότι το σώμα σου αντιδρά πριν προλάβεις καν να σκεφτείς. Σφίγγεσαι, η καρδιά σου χτυπάει πιο δυνατά, ένα κύμα ανεβαίνει στον λαιμό σου και πριν καν το καταλάβεις λες στον εαυτό σου «μην κλάψεις, μην είσαι υπερβολικός». Εκεί ξεκινά η εσωτερική μάχη. Από τη μια το μυαλό σου που θέλει να βάλει τάξη, από την άλλη τα συναισθήματά σου που αρνούνται να μπουν σε κουτάκια. Αν το έχεις ζήσει, τότε ξέρεις πόσο εξουθενωτικό είναι να παλεύεις με τον ίδιο σου τον εαυτό. Και το πιο δύσκολο δεν είναι η ένταση της στιγμής, αλλά το μόνιμο ερώτημα που μένει να αιωρείται μετά: «Μήπως τελικά κάτι πάει στραβά με μένα; Γιατί δε μπορώ να ελέγξω αυτό που νιώθω;» Αυτό το ατέρμονο μπρος-πίσω ανάμεσα στη λογική και στο συναίσθημα γίνεται συχνά το μεγαλύτερο εμπόδιο για να καταλάβεις πραγματικά ποιος είσαι.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πώς μάθαμε να φοβόμαστε τα συναισθήματά μας
Από παιδιά ακούμε «σταμάτα να κλαις», «μην κάνεις σαν μωρό», λες και το κλάμα είναι αδυναμία ή κάτι που πρέπει να κρύβεις. Στην εφηβεία τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Σου λένε ότι το πρώτο σου ερωτικό δράμα «δεν είναι και τίποτα σπουδαίο», ενώ για σένα είναι ολόκληρος ο κόσμος. Έτσι, αντί να μάθεις να εμπιστεύεσαι αυτό που νιώθεις, αρχίζεις να το αμφισβητείς. Το μυαλό σου σού ψιθυρίζει πως είσαι υπερβολικός και ότι «δεν αξίζει να στεναχωριέσαι για βλακείες». Αυτή η μικρή, ύπουλη φράση μεγαλώνει μαζί σου και ακολουθεί κάθε ενήλικη σχέση, κάνοντάς σε να αναρωτιέσαι αν τελικά έχεις δικαίωμα να νιώθεις.
Η παγίδα των ενηλίκων σχέσεων
Όταν φτάνεις στην ενήλικη ζωή, το μόνο που έχεις μάθει είναι να προστατεύεις τα συναισθήματά σου αντί να τα δείχνεις. Προσπαθείς να δείξεις δυνατός, να μην εκτεθείς, να μην φανείς «υπερευαίσθητος». Έτσι όμως χάνεις το παιχνίδι της αληθινής οικειότητας. Δεν αφήνεις τον άλλον να σε γνωρίσει πραγματικά και τελικά μπαίνεις σε σχέσεις που μοιάζουν με σκηνικό ταινίας, αλλά δεν έχουν καμία ουσία. Ο φόβος ότι θα κριθείς ή θα απορριφθείς σε κάνει να κλείνεσαι περισσότερο και το αποτέλεσμα είναι να μην καταλαβαίνεις ούτε ο ίδιος τον εαυτό σου.
Η λύση βρίσκεται στην αποδοχή
Η αλήθεια είναι ότι τα συναισθήματα από τη φύση τους δεν είναι πάντα λογικά. Δεν έχουν καν υποχρέωση να είναι. Αντί να προσπαθείς να τα «χωρέσεις» στη λογική σου, το πιο δυνατό που μπορείς να κάνεις είναι να τα αποδεχτείς. Να δώσεις στον εαυτό σου την άδεια να νιώσει, ακόμα κι αν δεν βγάζει νόημα. Όταν το κάνεις, σταματάς να παλεύεις με σκιές και αρχίζεις να έχεις μια πιο αληθινή σχέση με τον εαυτό σου. Αυτό δε σημαίνει ότι αφήνεσαι στο χάος, σημαίνει ότι αποδέχεσαι πως είσαι άνθρωπος και όχι ρομπότ. Και πίστεψέ με, εκεί κρύβεται η πραγματική δύναμη.
Όσο περισσότερο παλεύεις να καταπνίξεις τα συναισθήματά σου, τόσο περισσότερο σε κυβερνούν ύπουλα, μέσα από ξεσπάσματα, παρεξηγήσεις και κακές επιλογές. Όταν όμως τα αποδέχεσαι, ανοίγει ένας δρόμος για ελευθερία, ουσιαστικές σχέσεις και πραγματική κατανόηση του εαυτού σου. Τελικά, δεν έχει σημασία αν τα συναισθήματά σου είναι λογικά ή παράλογα. Σημασία έχει να τα αφήσεις να υπάρξουν. Γιατί μόνο τότε θα μπορείς κι εσύ να υπάρξεις αληθινά.
Κεντρική εικόνα και εικόνα άρθρου: iStock
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ