Τι είμαστε τελικά; Όταν η «αγάπη» χρειάζεται μετάφραση

Κάθε σχέση περνά εκείνη τη στιγμή που κάποιος, συνήθως διστακτικά, ρωτά: «Τι είμαστε;». Μια φράση που μοιάζει απλή, αλλά κουβαλά μέσα της φόβο, προσδοκία, ανάγκη για σαφήνεια. Στην αρχή όλα κυλούν χωρίς σκέψη, η χημεία λειτουργεί, η μαγεία του απρόβλεπτου κρατά το ενδιαφέρον. Κι όμως, όσο το συναίσθημα βαθαίνει, τόσο μεγαλώνει και η ανάγκη να ξέρεις πού πατάς. Το αόριστο έχει γοητεία, αλλά κάποια στιγμή θέλεις να καταλάβεις αν αυτό που ζεις είναι μια ιστορία ή απλώς ένα κεφάλαιο χωρίς τίτλο.

Η γοητεία της αβεβαιότητας

Υπάρχει κάτι το μαγνητικό στο “μη καθορισμένο”. Εκεί όπου τίποτα δεν είναι σίγουρο, κάθε ραντεβού μοιάζει με έκπληξη. Αυτή η αβεβαιότητα ξυπνά την επιθυμία, κρατά το ενδιαφέρον ζωντανό και σε κάνει να νιώθεις ότι ζεις κάτι ελεύθερο, χωρίς περιορισμούς. Μόνο που η ίδια αυτή ελευθερία, όταν κρατήσει πολύ, αρχίζει να κουράζει. Γιατί η χαρά της προσμονής μπορεί εύκολα να γίνει άγχος, κι εκεί που πριν ένιωθες πεταλούδες, αρχίζεις να νιώθεις ένα βάρος στο στομάχι. Το “θα δούμε” παύει να είναι ανάλαφρο και μετατρέπεται σε αναμονή χωρίς προορισμό.

Η σημασία του να ορίζεις το “εμείς”

Το να ζητάς ξεκάθαρες απαντήσεις δε σε κάνει πιεστικό, σε κάνει ειλικρινή. Οι ταμπέλες δεν είναι κλουβιά, είναι σημεία αναφοράς. Σε βοηθούν να δεις αν το “μαζί” που ζεις συμβαδίζει με τις ανάγκες σου ή αν απλώς προσπαθείς να χωρέσεις κάπου που δε σου ταιριάζει. Ορισμός δε σημαίνει περιορισμός, σημαίνει αμοιβαία κατανόηση. Αν δεν μιλήσεις γι’ αυτό, ο άλλος μπορεί να φαντάζεται κάτι εντελώς διαφορετικό. Και τότε η σχέση γίνεται δύο ιστορίες που τρέχουν παράλληλα χωρίς ποτέ να συναντηθούν.

Η αγάπη δεν έχει μία μορφή

Σήμερα οι σχέσεις δε μοιάζουν με τις παλιές. Δεν υπάρχει μόνο ένα μοντέλο αγάπης, υπάρχουν πολλές εκδοχές που βασίζονται στη συνεννόηση και στην αυθεντικότητα. Κάποιοι θέλουν κοινή ζωή, άλλοι χρειάζονται απόσταση, άλλοι πειραματίζονται με πιο ανοιχτές μορφές δέσμευσης. Όλα είναι θεμιτά, αρκεί να είναι συνειδητά. Το πρόβλημα δεν είναι η διαφορετικότητα, αλλά η σιωπή. Όταν κανείς δεν τολμά να ρωτήσει ή να απαντήσει, τότε η αγάπη μένει μετέωρη, χωρίς κατεύθυνση.

Το “τι είμαστε” δεν είναι ερώτηση-παγίδα, είναι εργαλείο αυτογνωσίας. Αν η απάντηση σε στενοχωρήσει, δε σημαίνει πως έχασες, σημαίνει πως έμαθες. Έμαθες ποιος είσαι, τι ζητάς και πώς αγαπάς. Κι αν τελικά η σχέση συνεχιστεί, αυτή η συζήτηση θα γίνει το πιο γερό της θεμέλιο. Γιατί η αληθινή οικειότητα δε χτίζεται στη σιωπή, αλλά στην ειλικρίνεια. Ίσως τελικά η σωστή απάντηση να μην είναι “είμαστε κάτι”, αλλά “είμαστε ειλικρινείς”.

Κεντρική εικόνα και εικόνα άρθρου: iStock