Γιόρτασε τις μικρές χαρές της ζωής και δώσε μια δροσερή πνοή στην καθημερινότητά σου

Σταθμός μετρό “Συγγρού- Φιξ”, ώρα 08:30. Η πλατφόρμα γεμάτη κόσμο, σαν στοιβαγμένοι περιμένουμε όλοι, με ένα βαρύγδουπο και συνάμα υπόκωφο αναστεναγμό, καθώς κοιτάζουμε το ρολόι για τον επόμενο συρμό. Σε επτά λεπτά θα είναι εδώ το τραίνο και ο χρόνος μοιάζει να κυλά πιο αργά από ποτέ! Κάπου πίσω μου ακούω κάποιον να ξεφυσά σχεδόν αγανακτισμένος και συμμερίζομαι τόσο πολύ τη διάθεσή του! Παρακάτω μια κυρία χτυπά ρυθμικά το τακούνι της στο πάτωμα, μάλλον από ανυπομονησία, ίσως και από λίγη αμηχανία -η αναμονή τείνει να το προκαλεί αυτό. Πάντως, είμαι πλέον σίγουρη πως όλοι σκεφτόμαστε ακριβώς το ίδιο πράγμα: πότε θα προλάβουμε να τα κάνουμε όλα; Να φτάσουμε στον προορισμό μας εγκαίρως, να προλάβουμε να διευθετήσουμε όλες τις υποχρεώσεις μας, να μείνει ο απέναντί μας ευχαριστημένος, να κρατήσουμε τις απαραίτητες ισορροπίες, να τελειώσουμε εκείνη την έκθεση/άρθρο/αναφορά/τιμολόγιο/δικογραφία/ΔΟΥΛΕΙΑ!

Ξαφνικά η σκέψη μου διακόπτεται από μια κοπέλα που έρχεται και στέκεται δίπλα μου. Ή μάλλον, δεν στέκεται… τραμπαλίζεται! Φορά τα ακουστικά της, κρατά στα χέρια της ένα μπουκετάκι με μυρωδάτες φρέζες και κουνιέται ρυθμικά. Της ρίχνω μερικές κλεφτές ματιές και αντιλαμβάνομαι ότι είναι τόσο χαμογελαστή που μοιάζει “παράταιρη” μέσα στον γκρίζο όχλο που δημιουργούμε όλοι οι υπόλοιποι! “Ένας καλός προορισμός” λέω από μέσα μου και πριν προλάβω να ολοκληρώσω τη σκέψη μου ο συρμός φτάνει και επιβιβάζομαι. Όταν τελικά φτάνω στη δουλειά, παίρνω μια βαθιά ανάσα έξω από το κτίριο της εταιρείας και “βουτάω” στο γραφείο. Ό,τι με βάραινε στη διαδρομή, όσα μου προκαλούσαν άγχος και όλα εκείνα που με απασχολούσαν, τώρα είναι η ώρα που πρέπει να πάρουν σάρκα και οστά. Στον… αγώνα, λοιπόν, μέχρι να τελειώσει και αυτή η ημέρα στη δουλειά. Είμαι σίγουρη ότι με καταλαβαίνεις, άλλωστε το ζεις κι εσύ αυτό το σενάριο καθημερινά. Και τσουπ! Κάτι τριβελίζει το μυαλό μου, ένας ρυθμός μου έχει κολλήσει, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ από που. Πιάνω τον εαυτό μου να σιγοτραγουδάει κάτι, ενώ χαζοκουνάω τα πόδια μου κάτω από το γραφείο. Τι στο καλό είναι αυτό το πράγμα; Πρέπει να συγκεντρωθώ, έχω και ένα deadline! Μα ναι, είναι η μουσική που άκουγε το κορίτσι στο μετρό!

“Μπες μες στο χορό μ’ ό,τι μπορείς, μ’ ό,τι δεν ξέχασες, κι άλλος κανείς, χιλιάδες πρόσωπα εμείς”. Όλη την ημέρα έρχεται στο μυαλό μου αυτή η φράση, με μια μελωδία που με “ταξιδεύει”. Και όσο κι αν προσπαθώ να την αποφύγω, βρίσκει τον τρόπο να… ξανατρυπώσει! Κάποια στιγμή το παίρνω απόφαση, αυτή η μουσική θα με συντροφεύσει σήμερα και δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να το σταματήσω, μόνο να επιλέξω να το απολαύσω! Όπως, απολαμβάνω μια βραδιά στο θερινό σινεμά! Ή μια μεσημεριανή βόλτα στου Φιλοπάππου! Ή μια παγωμένη Fix με την παρέα μου μετά τη δουλειά! Με την παρέα μου μετά τη δουλειά; Τι ώρα είναι; “Έλα, Ελένη; Τι κάνεις το βραδάκι; Ναι, πάρε τον Κωστάκη και συναντήστε με Συγγρού- Φιξ κατά τις οκτώ! Φιλιά, τα λέμε εκεί!”.

Το τηλέφωνο κλείνει και τα δάχτυλά μου συνεχίζουν να χτυπούν ρυθμικά το πληκτρολόγιο του υπολογιστή, σαν να προσπαθούν να αναπαράξουν το ρυθμό του τραγουδιού! Οι ώρες αρχίζουν ξαφνικά να περνούν ταχύτατα, γιατί έχω έναν προορισμό διαφορετικό για απόψε! Από αυτούς που σε κάνουν να ξεχνάς όποια δυσκολία, όποια “κακοτοπιά”, όποιο στρες μπορεί να σε κατέβαλε μέχρι τώρα! Μπύρες με τα παιδιά το βράδυ! Χωρίς να υπάρχει κάποια ιδιαίτερη περίσταση, χωρίς να χρειάζεται να το προγραμματίζεις για καιρό, απλά γιατί έχεις ανάγκη να ξεφύγεις από την καθημερινότητα, να χαλαρώσεις, να πεις δυο αγαπησιάρικες κουβέντες και να τσουγκρίσεις ένα ποτήρι δροσερή Fix, που κρύβει μέσα του όλες τις ελπίδες και τις μικρές, καθημερινές χαρές! Γιατί αυτό κάνει η Fix Hellas για εμάς τους Έλληνες τόσα και τόσα χρόνια! Όπως τότε, εκεί “στου Φιξ”!