Η Ιωάννα Τούνη δεν είναι το πρόβλημα, είναι ο καθρέφτης!

Ο κόσμος αλλάζει. Και αλλάζει γρήγορα. Η οικογένεια όπως τη μάθαμε δεν μοιάζει με εκείνη των γονιών μας. Η μητρότητα δεν είναι πια συνώνυμο της θυσίας και της σιωπής. Το σώμα, το γυμνό, η προσωπική ζωή – όλα έχουν βγει μπροστά, στα social, στο timeline μας, μέσα στο σπίτι μας. Ο μέσος Έλληνας νιώθει ότι κάτι χάνεται. Ότι οι αξίες που τον κράτησαν όρθιο, που του έδωσαν νόημα, καταρρέουν. Και μέσα σε αυτό το χάος, βλέπει την Ιωάννα Τούνη.

Μια γυναίκα που δεν συμβιβάζεται. Που ντύνεται όπως θέλει, φλερτάρει ανοιχτά, ταξιδεύει, βγαίνει τα βράδια, μιλάει χωρίς φίλτρο. Που είναι και μάνα – αλλά όχι όπως την έχουμε συνηθίσει. Και κάπου εκεί, ο κόσμος κοντράρεται. Σου λέει: «Αυτό είναι το πρότυπο τώρα; Αυτό θα βλέπει το παιδί μου; Τη μάνα που μόλις χώρισε να ερωτοτροπεί και να κυκλοφορεί ημίγυμνη στα σοκάκια της Μυκόνου;»

Η κριτική είναι αναμενόμενη. Και σε έναν βαθμό, απολύτως θεμιτή. Τα δημόσια πρόσωπα, ειδικά όταν εκτίθενται τόσο πολύ, θα δεχτούν ερωτήματα, αμφισβήτηση, απόψεις. Όμως άλλο η κριτική και άλλο το μίσος. Άλλο η διαφωνία και άλλο ο λεκτικός κανιβαλισμός, που φτάνει στα όρια της χυδαιότητας. Με έπιασε το στομάχι μου διαβάζοντας τα! Ένιωσα την ανάγκη να γράψω κάτι για να στηρίξω αυτή τη γυναίκα που έχει επιλέξει, έναν εντελώς διαφορετικό από μένα τρόπο ζωής.

Η Τούνη δεν μεγάλωσε με προνόμια. Δεν είχε καν πατέρα. Είχε μια μαμά νοσηλεύτρια, που τη σήκωνε και την κράταγε όρθια μέχρι που «έφυγε». Από τότε, μόνη της παλεύει. Όχι για να «περάσει καλά», όπως πολλοί πιστεύουν. Αλλά για να σταθεί στα πόδια της. Να δημιουργήσει κάτι δικό της. Να επιβιώσει – και να ανθίσει. Όσο κι αν διαφωνεί κάποιος με τις επιλογές της, είναι αδύνατο να μην δει την προσπάθεια πίσω από τα φίλτρα.

Και στο τέλος της ημέρας, αυτό είναι το πιο δύσκολο: να αντέχεις κάποιον που κάνει ό,τι δεν τολμάς ή δεν εγκρίνεις. Να βλέπεις κάποιον να ζει με τρόπο που σε τρομάζει, επειδή γκρεμίζει ό,τι ήξερες μέχρι τώρα.

Η Ιωάννα Τούνη δεν είναι πρότυπο για όλους, πόσο μάλλον για μια γυναίκα σαν κι εμένα. Αλλά είναι αληθινή. Και σίγουρα δεν αξίζει το μίσος. Μόνο γι’ αυτό που έχει καταφέρει, και για όλα όσα έχει περάσει, της αξίζει κάτι πιο σπάνιο στις μέρες μας: σεβασμός, ακόμα κι αν διαφωνείς με τις επιλογές της.