Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός: Η βία των συνθημάτων ρίχνει και τα παιδιά στην αρένα του μίσους

Τα επεισόδια που εκτυλίχθηκαν στον πρόσφατο αγώνα μπάσκετ ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό, δεν αποτελούν απλώς μια ακόμα μαύρη σελίδα στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Ήταν η εκκωφαντική απόδειξη ότι η βία στα γήπεδα δεν περιορίζεται στα καπνογόνα, στις φωτοβολίδες και στους ξυλοδαρμούς. Υπάρχει μια άλλη, εξίσου τοξική μορφή βίας που κάθεται στις κερκίδες, φωνάζει ρυθμικά και μοιάζει να έχει νομιμοποιηθεί από τη σιωπή όλων μας: τα χυδαία λεκτικά συνθήματα.

Στο συγκεκριμένο ντέρμπι, οι ύβρεις που εκτοξεύθηκαν από την εξέδρα δεν είχαν στόχο απλώς τους παίκτες ή τους παράγοντες της αντίπαλης ομάδας. Στόχευσαν τις μητέρες τους, τις γυναίκες τους, ακόμα και τα παιδιά τους. Το χειρότερο; Αυτό θεωρείται “μέρος του παιχνιδιού”. Ένα σκηνικό όπου η απανθρωπιά έχει γίνει συνήθεια και η χυδαιότητα “παραδοσιακή” έκφραση οπαδικής πίστης.

Οι Αγγελόπουλοι από τη μία πλευρά και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος από την άλλη, δύο από τους πιο ισχυρούς παράγοντες του ελληνικού αθλητισμού, διασταυρώνουν εδώ και καιρό τα ξίφη τους εντός και εκτός παρκέ. Όμως πόσες φορές έχουν σταθεί απέναντι σ’ αυτή τη φραστική κακοποίηση που γίνεται στο όνομά τους;

Αναρωτιέται κανείς: Από πού πηγάζει όλη αυτή η βία; Πώς γίνεται να ακούγονται τέτοια λόγια μέσα σε ένα γήπεδο και να μην αντιδρά κανείς; Πότε αποφασίσαμε ότι η υποστήριξη στην ομάδα μας περνάει μέσα από την προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας;

Και το  σημαντικότερο: Γιατί το ανεχόμαστε; Γιατί γελάμε ή το προσπερνάμε όταν ακούμε ένα σύνθημα που “σπάει κόκαλα”, αλλά όχι από ενθουσιασμό — από βαρβαρότητα; Γιατί οι γονείς που φέρνουν τα παιδιά τους στις εξέδρες δεν φεύγουν όταν ακούγονται χυδαίες αναφορές σε άλλες μανάδες, σε άλλα παιδιά;

Η κουλτούρα της βίας στα ελληνικά γήπεδα, είναι πλέον βαθιά ριζωμένη στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τον αθλητισμό: όχι ως μέσο ευγενούς άμιλλας, αλλά ως πεδίο εξόντωσης του άλλου, με κάθε μέσο, λεκτικό ή σωματικό.

Αν θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε κάτι, η αρχή δεν γίνεται με νόμους και βαριές ποινές — αν και αυτοί είναι απαραίτητοι. Η αρχή γίνεται με την απαίτηση της κοινωνίας για αλλαγή. Με την αυτονόητη καταδίκη των συνθημάτων που προσβάλλουν, που μειώνουν, που αποδομούν τον άνθρωπο.

Γιατί τελικά, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ήττα για έναν λαό από το να θεωρεί τη χυδαιότητα, έκφραση πάθους.

Με σεβασμό,

Τατιάνα

εξωτερική φωτογραφία: Eurokinissi