Νιώθεις πως έχασες τον εαυτό σου μετά τα παιδιά; Δεν είσαι η μόνη

Αν έχεις σταθεί ποτέ μπροστά στον καθρέφτη και έχεις αναρωτηθεί «ποιος είμαι πια;», δεν είσαι η μόνη. Η γονεϊκότητα, όσο μαγική κι αν είναι, φέρνει μαζί της μια τεράστια ανατροπή. Ξαφνικά, το “εγώ” περνάει σε δεύτερη μοίρα και το “εμείς” καταλαμβάνει τα πάντα. Εκεί που κάποτε έτρεχες για προθεσμίες και επαγγελματικά όνειρα, τώρα τρέχεις να προλάβεις σχολικές δραστηριότητες, παιδικά πάρτι και ραντεβού με τον παιδίατρο. Μια νέα έρευνα δείχνει πως σχεδόν οι μισοί γονείς νιώθουν ότι έχουν χάσει την ταυτότητά τους μετά τα παιδιά — κι όχι μόνο επειδή δεν έχουν χρόνο, αλλά γιατί αλλάζει ολόκληρη η πυξίδα της ζωής τους.

Οι θυσίες που δε φαίνονται

Περισσότεροι από τους μισούς γονείς έχουν αρνηθεί επαγγελματικές ευκαιρίες για να είναι πιο παρόντες στη ζωή των παιδιών τους. Δεν είναι έλλειψη φιλοδοξίας, είναι μια ακούσια προσαρμογή σε μια νέα πραγματικότητα. Όταν ο εγκέφαλος σου έχει περάσει σε “λειτουργία φροντίδας”, το να βάλεις τον εαυτό σου σε προτεραιότητα μοιάζει σχεδόν παράλογο. Όμως το τίμημα είναι βαρύ: η δημιουργικότητα περιορίζεται, η αυτοπεποίθηση φθίνει και η ζωή αρχίζει να περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω από τις ανάγκες των άλλων. Κάπου εκεί, μέσα στις άπειρες λίστες και τα “πρέπει”, χάνεται ο άνθρωπος που κάποτε ήθελε, ονειρευόταν και διεκδικούσε.

Η ταυτότητα που αλλάζει πρόσωπο

Η μετάβαση από το “εγώ” στο “γονιός” είναι φυσική, αλλά όταν αυτή η νέα ταυτότητα καταπίνει όλες τις άλλες, αρχίζει το πρόβλημα. Ειδικά για τις μητέρες, η κοινωνική πίεση να είναι τέλειες σε όλα δημιουργεί ένα αόρατο άγχος: να τα προλαβαίνεις όλα, να είσαι υπομονετική, παρούσα, γλυκιά και οργανωμένη. Οι ψυχολόγοι εξηγούν πως η απώλεια ταυτότητας δεν είναι επιφανειακή κρίση, αλλά ζήτημα ψυχικής ανθεκτικότητας. Όταν το “εγώ” σβήνει εντελώς, αυξάνονται τα επίπεδα στρες, μειώνεται η χαρά και εμφανίζεται η εξουθένωση. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλές φορές το λεγόμενο “parental burnout” μοιάζει περισσότερο με υπαρξιακή κούραση παρά με σωματική.

Η ενοχή που σε κρατά πίσω

Ακόμα κι όταν βρίσκεις μια μικρή χαραμάδα χρόνου για σένα, η ενοχή σού ψιθυρίζει στο αυτί. “Μήπως είμαι εγωιστής που θέλω να βγω για ένα ποτό; Μήπως δεν είμαι αρκετά αφοσιωμένος;” Αυτή η εσωτερική φωνή δεν είναι δική σου, είναι κοινωνικά εμφυτευμένη. Μας έχουν μάθει ότι ο καλός γονιός θυσιάζεται, όμως η αλήθεια είναι πως τα παιδιά χρειάζονται να βλέπουν γονείς που φροντίζουν και τον εαυτό τους. Όταν εσύ επιτρέπεις στον εαυτό σου να ξεκουραστεί, να γελάσει, να ασχοληθεί με κάτι που αγαπά, τους δείχνεις έμπρακτα τι σημαίνει αυτοφροντίδα και ισορροπία. Κι αυτό είναι ίσως το πιο πολύτιμο μάθημα που μπορείς να τους δώσεις.

Το να ξαναβρείς τον εαυτό σου μετά τα παιδιά δε σημαίνει να επιστρέψεις εκεί που ήσουν πριν, αλλά να εξελίξεις ποιος είσαι τώρα. Ξεκίνα μικρά: δέκα λεπτά τη μέρα για κάτι που σου ανήκει, μια έξοδος χωρίς ενοχές, μια σκέψη που δεν αφορά κανέναν άλλον παρά εσένα. Η ταυτότητά σου δε χάθηκε, απλώς περιμένει να τη θυμηθείς. Κι όσο περισσότερο σε φροντίζεις, τόσο πιο γερά θεμέλια δίνεις και στα παιδιά σου, γιατί το να αγαπάς τον εαυτό σου είναι τελικά ο πιο δυνατός τρόπος να αγαπάς και τους άλλους.

Κεντρική εικόνα και εικόνες άρθρου: iStock