Η λογική δεν «σώζει» πάντα, μερικές φορές χρειάζεται να αισθανθείς – Μια θεραπευτική ματιά στη σχέση μας με το συναίσθημα και τον έλεγχο

Η ψυχοθεραπεία δεν είναι ένας μηχανισμός απομάκρυνσης του πόνου. Δεν είναι στρατηγική για να πάψεις να νιώθεις. Δεν υπόσχεται να εξαφανίσει το άγχος, τον θυμό ή τη ντροπή, ούτε σε εκπαιδεύει να γίνεις ατσαλάκωτος συναισθηματικά. Αντιθέτως, σε προσκαλεί να στρέψεις την προσοχή σου προς τα μέσα και να μείνεις εκεί, ακόμα κι όταν αυτό που συναντάς είναι θολό, επώδυνο ή τρομακτικό.

Με τον χαρακτηριστικό της τρόπο, η Μαρίνα Μόσχα, M.Α. Κλινικής Ψυχολογίας και MSc. Θετικής Ψυχοθεραπείας, Ψυχοθεραπεύτρια, μάς καλεί να δούμε τη θεραπεία όχι ως διαδικασία «επιδιόρθωσης», αλλά ως πρόσκληση σε ειλικρίνεια, αυτοπαρατήρηση και αποδοχή. Στο κείμενο που ακολουθεί, φωτίζει τη βαθύτερη ουσία της ψυχοθεραπείας – όχι ως μέσο εξάλειψης του πόνου, αλλά ως διαδρομή συμφιλίωσης με ό,τι πραγματικά είμαστε.

Όταν κάποιος λέει: «Θέλω να μην με ενοχλεί αυτό που νιώθω», το λέει με ειλικρινή λαχτάρα. Η επιθυμία για έλεγχο των συναισθημάτων είναι συχνή, σχεδόν αναμενόμενη — ειδικά σε ανθρώπους που έχουν μάθει να επιβιώνουν μέσω της εκλογίκευσης και της τελειομανίας. Ο τελειομανής δεν θέλει απλώς να πετυχαίνει. Θέλει να έχει τα πάντα «υπό έλεγχο», να κυριαρχεί στο μέσα του, να έχει ένα ψυχισμό «σε τάξη», ακίνητο, χωρίς εκπλήξεις. Το χάος τον φοβίζει, το συναίσθημα τον απειλεί.

Κι έτσι, πολλές φορές έρχεται στη θεραπεία αναζητώντας εργαλεία για να «ξεφορτωθεί» αυτό που αισθάνεται. Θέλει τεχνικές, όχι επαφή. Ζητά λύσεις, όχι συνάντηση με τον εαυτό του. Όμως η θεραπεία δεν είναι πανοπλία, είναι γέφυρα. Δεν σου διδάσκει πώς να αποκόψεις, αλλά πώς να αγγίξεις, απαλά, χωρίς φόβο.

Η σύγχρονη κουλτούρα μας εκπαιδεύει να πιστεύουμε στη λογική, να υπεραναλύουμε, να ερμηνεύουμε τα πάντα. Η λογική είναι ασφαλής. Είναι προβλέψιμη. Όμως η ζωή δεν είναι. Και τα συναισθήματα δεν είναι παράπλευρες απώλειες, αλλά ενδείξεις ότι κάτι μέσα μας κινείται – ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.

Τα συναισθήματα δεν είναι αδυναμία ή βάρη που πρέπει να αποτινάξουμε, αλλά σήματα που ζητούν να γίνουν κατανοητά. Και τότε αρχίζει η αλλαγή: όταν πάψεις να πολεμάς το μέσα σου και αρχίσεις να στέκεσαι δίπλα του. Η ψυχοθεραπεία, τελικά, δεν σου μαθαίνει να ελέγχεις — αλλά να συμφιλιώνεσαι με το ανθρώπινο, μ τον ίδιο σου τον εαυτό.

Κείμενο: Μαρίνα Μόσχα