Κολλημένο πάνω σου; Γιατί το παιδί ζητά συνέχεια την παρουσία σου

Υπάρχουν μέρες που δε μπορείς ούτε να πας τουαλέτα χωρίς συνοδεία. Άλλες που νιώθεις ότι έχεις γίνει προσωπικό τους στήριγμα, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Το παιδί σού κρέμεται από το πόδι, το μπράτσο ή το μπλουζάκι και ζητά να είσαι εκεί, δίπλα του, κάθε δευτερόλεπτο. Και κάπου ανάμεσα στο γλυκό δέσιμο και στο «δεν έχω πάρει ανάσα από χθες», αναρωτιέσαι γιατί συμβαίνει όλο αυτό και αν το κάνεις καλά. Η αλήθεια είναι ότι το φαινόμενο του λεγόμενου velcro kid δεν έχει να κάνει με το αν είσαι καλή μαμά ή καλός μπαμπάς, αλλά με τις ανάγκες του παιδιού στη συγκεκριμένη φάση της ανάπτυξής του.

Τι σημαίνει πραγματικά όταν το παιδί είναι «κολλημένο» πάνω σου

Το κλάμα όταν βγαίνεις από το δωμάτιο, το να ανοίγει την πόρτα του μπάνιου λες και παίζει σε θρίλερ ή το να σε ακολουθεί σε κάθε βήμα, είναι σημάδια ότι το παιδί έχει ανάγκη για ασφάλεια και εγγύτητα. Στα μικρότερα ηλικιακά στάδια αυτό είναι φυσιολογικό, γιατί ο εγκέφαλός του ακόμη μαθαίνει ότι όταν φεύγεις δεν εξαφανίζεσαι από τον πλανήτη. Η αντικειμενική μονιμότητα, δηλαδή η κατανόηση ότι συνεχίζεις να υπάρχεις ακόμη κι αν δεν σε βλέπει, αναπτύσσεται γύρω στους εννιά μήνες. Αργότερα, η προσκόλληση μπορεί να οφείλεται σε αλλαγές, νέες εμπειρίες, ή απλώς στο ότι δοκιμάζει την ανεξαρτησία του και θέλει λίγη παραπάνω επιβεβαίωση. Ό,τι κι αν συμβαίνει, η ανάγκη του παιδιού να σε νιώθει κοντά δεν είναι σημάδι ότι κάτι κάνεις λάθος, αλλά ότι εσύ είσαι το ασφαλές του μέρος.

Γιατί μερικά παιδιά «κολλάνε» περισσότερο από άλλα

Δεν έχουν όλα τα παιδιά τον ίδιο τρόπο με τον οποίο διαχειρίζονται την απόσταση. Η ιδιοσυγκρασία παίζει μεγάλο ρόλο, όπως και το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν. Μπορεί να έχεις ένα γενναίο μωρό που κάποτε αλώνιζε το σπίτι μόνο του και ξαφνικά, μετά από ένα ξεκίνημα στο σχολείο ή μια αλλαγή στην καθημερινότητα, να θέλει να είσαι δίπλα του κάθε στιγμή. Άλλη φορά, ένα παιδί που ήταν πάντα προσκολλημένο, μπορεί σταδιακά να γίνει πιο ανεξάρτητο. Οι φάσεις αυτές έρχονται και φεύγουν και συνήθως δεν κρατάνε για πάντα. Σημασία έχει να ξέρεις ότι πίσω από αυτή την προσκόλληση κρύβονται αναπτυξιακά άλματα, ανάγκη για σιγουριά και ο τρόπος με τον οποίο το παιδί επεξεργάζεται τον κόσμο.

Πώς μπορείς να στηρίξεις το παιδί χωρίς να χάσεις τον εαυτό σου

Η προσκόλληση έχει τη γλύκα της, αλλά έχει και τα όριά της, ειδικά όταν νιώθεις ότι δεν έχεις δικό σου χώρο ούτε για μια ανάσα. Το σημαντικό είναι να βάζεις μικρά, σταθερά όρια που δείχνουν στο παιδί ότι η ανεξαρτησία είναι ασφαλής. Οι ρουτίνες βοηθούν πολύ, γιατί η προβλεψιμότητα μειώνει το άγχος. Οι μικρές, σύντομες αποχωρήσεις, με ήρεμο αποχαιρετισμό και σταθερή επιστροφή, χτίζουν εμπιστοσύνη. Εξίσου σημαντικό είναι να αναγνωρίζεις τις στιγμές που το παιδί το καταφέρνει μόνο του, ακόμα κι αν είναι κάτι μικρό. Ταυτόχρονα, χρειάζεται και η δική σου φροντίδα. Πέντε λεπτά ησυχίας, μια μικρή αλλαγή ρόλων στο σπίτι ή μια κουβέντα με άλλους γονείς μπορούν να κάνουν τεράστια διαφορά στη δική σου αντοχή.

Δεν υπάρχει γονιός που να μην έχει βρεθεί σε αυτή τη φάση και δεν υπάρχει φάση που να κρατάει για πάντα. Το παιδί σου θα πάρει τον χώρο που χρειάζεται όταν νιώσει έτοιμο και εσύ θα ανακτήσεις σιγά σιγά τη δική σου ανάσα. Μέχρι τότε, θυμήσου ότι η ανάγκη για εγγύτητα είναι σημάδι εμπιστοσύνης και δέσιμου. Με λίγη υπομονή, μερικά σταθερά όρια και καθημερινή φροντίδα και για εσένα και για εκείνο, θα βρείτε μαζί την ισορροπία που σας ταιριάζει.

Κεντρική εικόνα και εικόνα άρθρου: iStock