Πιστεύεις στον Batman;

Είναι κάποια πράγματα στη ζωή σου που δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις για αυτά. Απλά σου συμβαίνουν. Είναι αυτό που οι φίλοι μας οι Εγγλέζοι αποκαλούν “Serendipity”. Αυτό που ένας σοφός φίλος μου εξηγεί ως εξής: “Τίποτα δεν είναι τυχαίο”! Έχω πει πολλές φορές αυτή τη φράση τελευταία στην καθημερινότητά μου και συνεχώς γίνονται διάφορα που την επιβεβαιώνουν. Πρόσφατα για παράδειγμα, βρέθηκα σε μία παράσταση που ήταν ακριβώς αυτό!

Πριν όμως σου πω για το έργο, να σου εκμυστηρευτώ την αδυναμία που έχω στους υπερήρωες και λίγο παραπάνω στον Βatman. (Κι ας έχω ταυτιστεί τελευταία λίγο παραπάνω με τον Robin ) Η φιλοσοφία του σκοτεινού ιππότη ήρθε και κούμπωσε με διάφορες καταστάσεις στη ζωή μου. Γιατί όπως προείπαμε, “τίποτα δεν είναι τυχαίο”.

Εννοείται πως ανυπομονώ να δω τη νέα ταινία “Batman V Superman: Η αυγή της Δικαιοσύνης” στην οποία πρωταγωνιστεί ο αγαπημένος μου Ben Affleck. Εννοείται επίσης, πως έχω κολλήσει με τη σειρά “Gotham” για την οποία έχω ξενυχτίσει πολλά βράδια!

I think I see the Bat-signal… Do you? #Batman #Robin #Gotham #ΠερναμεΩραιαΣτηΔουλεια

Μια φωτογραφία που δημοσίευσε ο χρήστης Άρτεμις Θύμιου (@artemis_thimiou) στις


Κάπως έτσι αρχίσανε και οι φίλοι μου να μου στέλνουν ότι σχετικό μπορεί να συναντήσουν με τον αγαπημένο ήρωα της DC Comics. Ένας από αυτούς το έκανε χωρίς να γνωρίζει τη “λόξα” μου αυτή κι εδώ είναι που θα σου μιλήσω για την παράσταση που είδα στο Bios.

Πρόκειται για ένα θεατρικό ευρωπαϊκό δρώμενο μεταξύ Γαλλίας, Γερμανίας και Ελλάδας, με θέμα: “Πώς αντιμετωπίζουν οι νέοι την οικονομική κρίση, δίνοντας λύσεις για το μέλλον;”. Το project αυτό ονομάζεται Y.I.T.A.C. Και πραγματοποιήθηκε φέτος για δεύτερη χρονιά.

Μου το είχε αναφέρει αρχικά ο φίλος μου (ο πολύ ταλαντούχος ηθοποιός και φωτογενής τύπος της παραπάνω φωτογραφίας) Δημήτρης Κακαβούλας ο οποίος συμμετέχει σε αυτό. Πάνω κάτω μου είχε πει τα εξής:

Σε αυτό το project κάθε ομάδα εργάζεται μόνη της στη χώρα της, για ένα εξάμηνο, πάνω στο ίδιο θέμα – πιο συγκεκριμένα πάνω στο “Aiming at the future”. “Στοχεύοντας στο μέλλον”, λοιπόν, σκοπός αυτής της εργασίας ήταν μια συνάντηση όλων των συμμετεχόντων στην ίδια πόλη. Φέτος, αυτή η πόλη ήταν η Αθήνα. Κατά τη διάρκεια ενός δεκαήμερου σεμιναρίου, το υλικό που είχε ήδη δημιουργηθεί συγχωνεύτηκε και παρουσιάστηκε σε δύο παραστάσεις – την ίδια μέρα- ανοικτές για το κοινό.”

“It’s not who we are underneath, but what we do that defines us.” (Young International Theater Against Crisis ||) #yitac #aimingatthefuture #future #crisis #theater #bios #batman

Μια φωτογραφία που δημοσίευσε ο χρήστης Άρτεμις Θύμιου (@artemis_thimiou) στις


Δεν νομίζω ότι χρειάστηκε πολύ για να ενθουσιαστώ με το project και εννοείται είπα “ναι” να στηρίξω και την παράσταση. Το ραντεβού δόθηκε για τις 15 Σεπτεμβρίου. Oμολογώ πως έφτασα οριακά, λίγο πριν τη δεύτερη παράσταση, και ήμουν αρκετά κουρασμένη για να παρακολουθήσω με προσοχή αυτό που στο πρόγραμμα έλεγε: “Σε μια Ευρώπη που μαστίζεται από μια οικονομική και πολιτική κρίση, όπου η προκατάληψη, ο φόβος και η άγνοια απειλούν να συντρίψουν την εμπιστοσύνη και τη συνεργασία μεταξύ των Ευρωπαίων πολιτών, επιλέγουμε να προσεγγίσουμε ο ένας τον άλλο και να δημιουργήσουμε κάτι από κοινού. Μέσα από το θέατρο αψηφούμε τα γλωσσικά εμπόδια και επενδύουμε στην πολιτιστική πολυμορφία, αντί να τη πολεμούμε, δίνοντας τη δική μας εκδοχή της Ευρώπης.”

Και η παράσταση ξεκίνησε και χάθηκα μέσα στο έργο! Δεν με ενόχλησε καθόλου ότι δεν καταλάβαινα τα γερμανικά ή ότι τα γαλλικά που έπιανα δεν ήταν παρά 3 με 4 λέξεις, μετρημένες. Το κείμενο του έργου ήταν σαφώς και στις 3 γλώσσες. Αλλά το μήνυμά του ήταν τόσο δυνατό που μπορεί και να μην το πρόσεχες. Εντάξει, υπερβάλλω αλλά προσπαθώ να σου δώσω να καταλάβεις πόσο πολύ χάθηκα μέσα στο έργο. Πόσο καλά κουρντισμένοι ήταν οι πρωταγωνσιτές του και πόσο δυνατό ήταν τελικά το συναίσθημα που έφτανε στον θεατή. Και τα τη διάρκεια της πλοκής, συνέβη κάτι μαγικό!

Όλη η σκηνή επικεντρώθηκε στο αν οι πρωταγωνιστές του έργου πιστεύουν στον Βatman. Τα ευκόλως εννοούμενα τα παραλείπω ή μάλλον θα τα συμπυκνώσω όλα στο moto αυτού του blog. “Τίποτα δεν είναι τυχαίο”!

Έχοντας τον ενθουσιασμό ζωγραφισμένο στο πρόσωπό μου (περιττό να σου πω ότι ο Δημήτρης αλλά και όλα τα παιδιά ήταν απίθανοι στους ρόλους τους) αναζήτησα το φίλο μου να μάθω τι και πώς. Κυρίως, πώς σκέφτηκαν να μπλέξουν τον Batman μέσα στην πλοκή.

Το όλο clue ήταν το αστείο που ό,τι κι αν γίνει, ό,τι και αν ρωτήσεις η απάντηση είναι “I am Batman”.

Η Ελλάδα μπορεί να σωθεί μόνο από έναν σούπερ ήρωα και αυτός που είναι πάνω από όλους είναι ο Batman. Οι συμβολισμοί μπορούν να είναι πολλοί. Εγώ κρατάω τον παρακάτω: “Πιστεύεις στον Batman; Άρα πιστεύεις στην ελπίδα. Πιστεύεις στον άνθρωπο, παρά το δύσκολο παρελθόν.” Αυτό, θα το καταλάβεις καλύτερα αν σκεφτείς ότι ο Batman παρόλο που ανήκει στους υπερήρωες δεν έχει υπερδυνάμεις!

Και μετά, ρώτησα το Δημήτρη πώς έζησε εκείνος την όλη φάση. “Δε θα σου πω ψέματα. Το πρώτο βράδυ με έπιασε αγοραφοβία. Είχα ξαφνικά να διαχειριστώ 28 ξένους ανθρώπους με τις παραξενιές και τις επιθυμίες τους. Ναι, εντάξει δεν ήμουν ο μόνος από την ελληνική ομάδα ούτε με υποχρέωνε κάτι να ικανοποιήσω τα θέλω τους (πέρα από την ελληνική φιλοξενία), αλλά σε έμενα αυτό φάνταζε βουνό”, μου περιγράφει. “Την πρώτη μέρα δουλειάς τα πράγματα έγιναν πολύ καλύτερα. Υπήρχε μια σκηνική χημεία και μια επικοινωνία εντυπωσιακή για άγνωστους ανθρώπους που δε μιλούσαν καν την ίδια γλώσσα”.

Και μετά την πρώτη “κρυάδα”; “Όσο περνούσαν οι μέρες έπαψα να τους αντιμετωπίζω σαν ξένους. Βοήθησαν αυτά τα μικρά δεκάλεπτα στο φαγητό ή στη διαδρομή από και προς την πρόβα. Μικρά δεκάλεπτα χωριστά με τον καθένα που είχα την ευκαιρία να μάθω δυο πράγματα για τις ζωές τους και τις ανησυχίες τους και να τους μεταφέρω λίγη από την ελληνική πραγματικότητα. Και κάπως έτσι μέσα σε ένα δεκαήμερο ο χρόνος συμπιέστηκε και φάνταζε σαν να περάσαν 2-3 μήνες. Και με αυτούς τους ανθρώπους πλέον κάτι μας ένωνε. Ήταν φίλοι, συνεργάτες, συνοδοιπόροι και κοινωνοί της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα. Αυτό ήταν για μένα το YITAC 2.

Το αποτέλεσμα της δουλειάς ήταν σημαντικό αλλά αυτό το είδες μόνη σου και θα το περιγράψεις καλύτερα από μένα και πιο αντικειμενικά. Αλλά ακόμα πιο σημαντικό ήταν οι άνθρωποι και οι ιδέες. Τα πράγματα που γεννήθηκαν εντός αλλά και εκτός σκηνής. Και γιατί όχι, τα πράγματα που θα γεννηθούν στο μέλλον”, μου λέει κλείνοντας.

Τελικά, δεν ξέρω αν το μετέφερα με αντικειμενικότητα. Νομίζω καμία σημασία δεν έχει να το μεταφέρω με αντικειμενικότητα, γιατί το να πιστεύεις στο Batman (άρα στην ελπίδα) είναι κάτι πέρα από την αντικειμενική σκοπιά μιας κατάστασης. Η αποστολή μου θα είναι επιτυχής, αν κατάφερα να πείσω έστω και έναν να πιστέψει (στον Batman) και να δει τα πράγματα αλλιώς “στοχεύοντας στο μέλλον”.

Και για να δεις πώς “τίποτα δεν είναι τυχαίο”, αυτό το Σάββατο (26 Σεπτεμβρίου), είναι Batman Day.

P.S. Στο YouTube θα ψάξεις να βρεις το “Superheroes” από το συγκρότημα “The Script.

And More