Αλεξάνδρα Σταματοπούλου: Η Παραολυμπιονίκης σε μία συγκλονιστική εξομολόγηση – Οι δυσκολίες και η υιοθεσία

Για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε μέχρι να γίνει η σωστή διάγνωση για το πρόβλημα υγείας της και το πώς αυτό επηρέασε την ψυχολογία της μίλησε στο Πρωινό η Παραολυμπιονίκης Αλεξάνδρα Σταματοπούλου.

Η αθλήτρια που κατάφερε στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο να αποσπάσει το χάλκινο μετάλλιο μίλησε για την υιοθεσία της αλλά και το πως αντέδρασαν οι γονείς της στο πρόβλημα της υγείας της.

«Το σύνδρομο από το οποίο πάσχω, στα ελληνικά είναι ο “δίσκαμπτος άνθρωπος”. Δε γεννήθηκα έτσι. Στα 14 άρχισαν τα συμπτώματα. Έλαβα μια αγωγή που δε φάνηκε να βοηθάει, υπήρχε γενικά μια άγνοια για την πάθηση. Είχα καψίματα, μουδιάσματα στα χέρια, εύκολες πτώσεις… Προσπαθούσα να πω τι έχω. Το ανέφερα στους γονείς μου. Το κατανόησαν οι άνθρωποι γιατί έβλεπαν ότι κάτι διαφορετικό έχω. Δεν είχα την ικανότητα να τρέξω, να ανέβω σκαλιά…

Οπότε φαινόταν παράξενο και σε εκείνους. Πηγαίναμε σε γιατρούς που τότε δε γνώριζαν την πάθηση και μου έλεγαν ότι ίσως είναι και του μυαλού μου γιατί ήμουν και στην εφηβεία… Είναι λίγο βάρβαρο γιατί στην εφηβεία το μόνο που δε σκέφτεσαι είναι αν έχεις πάθηση ή όχι. Σε νοιάζει μόνο να περνάς καλά, να κάνεις αυτά που θες και να εξελίσσεσαι. Όταν ξεκίνησαν τα συμπτώματα, το έλεγα. Μετά από ένα στάδιο, όταν έλαβα μια αγωγή κορτιζόνης σταμάτησα να τα λέω γιατί δεν ήθελα να ακούω ότι πρέπει να πάω σε ψυχολόγο και ότι είναι του μυαλού μου» είπε.

Σε άλλο σημείο ανέφερε: «Δε μπορούσα να περπατήσω κανονικά, φορούσα νάρθηκες.  και είχα ξεκινήσει φυσικοθεραπείες ώστε να βελτιώσω την κίνησή μου. Ένας στο ένα εκατομμύριο πάσχει από αυτή την πάθηση… Το 2011 υπήρξε μεγάλη έξαρση των συμπτωμάτων. Αδράνησαν οι μύες μου σε όλο το σώμα. Δεν είχα πλέον μυικό σύστημα. Χρειάστηκε να μείνω αρκετό καιρό στο νοσοκομείο μέχρι να γίνει η διάγνωση. Εκ τότε κάνω πλασμαφαιρέσεις. Χρησιμοποιώ κυρίως το αμαξίδιο αλλά και νάρθηκες ή πατερίτσες για κάποια μέτρα…

Μένω μόνη μου…. Υπάρχουν άνθρωποι που με βοηθούν. Οι μητέρα μου έφυγε πριν πέντε μήνες, ο πατέρας μου με βοηθά σε ότι μπορεί… Δεν ήθελα να δυσκολεύω τη ζωή των γονιών μου αλλά και τη δική μου γι’ αυτό κάποια στιγμή σταμάτησα να λέω τα συμπτώματα. Επειδή είχα την αναπηρία χρειάστηκε να αλλάξω σχολείο… Για μένα το δύσκολο δεν ήταν να αλλάξω πράγματα στη ζωή μου αλλά η αμφισβήτηση που βίωνα… Όταν βγήκε η διάγνωση αισθάνθηκα ανακούφιση».

Λίγο αργότερα, η Βασιλική Σταματοπούλου μίλησε και για τους γονείς της λέγοντας: «Η μητέρα μου δεν το πήρε καλά, γενικά δεν το είχε πάρει καλά ότι το παιδί της έχει κάτι τέτοιο που χρόνο με τον χρόνο θα εξελίσσεται. Μου στάθηκε όμως σαν βράχος. Είμαι υιοθετημένοι και γι΄αυτό θαυμάζω και τη μητέρα και τον πατέρα μου. Έκανα μια πάρα πολύ όμορφη κίνηση. Δε γνωρίζω τους βιολογικούς μου γονείς γιατί ζούσα σε ίδρυμα. Γεννήθηκα στη Ρουμανία… Οι γονείς μου υιοθέτησαν τρία παιδιά…. Ο αθλητισμός στη ζωή μου μπήκε τελείως τυχαία όταν μου πρότειναν να κάνω θεραπευτική κολύμβηση…. Ξεκίνησα στα 21 με τον αθλητισμό…»