Αμαλία Κωστοπούλου: Συγκινεί η εξομολόγησή της για τις κρίσεις πανικού!

Είναι μια πανέμορφη νεαρή γυναίκα με δυο υπέροχους γονείς που την λατρεύουν! Σπουδάζει στο εξωτερικό, κάνει ταξίδια έχει αγαπημένους φίλους! Κι όμως η Αμαλία Κωστοπούλου, λίγες ημέρες πριν μέσα από το προσωπικό της blog #ItsAmaliaK στο site της μητέρας της Τζένης Μπαλατσινού, κάνει μια κατάθεση ψυχής για τις κρίσεις πανικού που ένιωσε μετά από μια ψυχολογική πίεση και κυρίως εξηγεί, πώς κατάφερε να το αντιμετωπίσει!

Διάβασε το απόσπασμα με την συγκλονιστική εξομολόγηση

Το ξέρω ότι αυτά μπορεί να ακούγονται περίεργα σε κάποιον που σπουδάζει στην Αθήνα και όχι στην Αμερική, όμως η πραγματικότητα είναι πως ενώ στο εξωτερικό οι ευκαιρίες ίσως να είναι περισσότερες, η πίεση είναι η ίδια, μπορεί και μεγαλύτερη. Ακριβώς επειδή ο ανταγωνισμός είναι τόσο υψηλός σχεδόν κανείς δεν βγαίνει, δεν υπάρχει νυχτερινή ζωή, οι βιβλιοθήκες είναι γεμάτες μέχρι τις 3 το πρωί κάθε μέρα, και κανείς ποτέ δεν δείχνει τις αδυναμίες του. Προσωπικά ξεκινάω την ημέρα μου από τις 6 το πρωί, έχω μαθήματα μέχρι το απόγευμα, και ύστερα βρίσκομαι μεταξύ interviews και συναντήσεις με καθηγητές, και αφού τελειώσει όλο αυτό διαβάζω μέχρι αργά το βράδυ. Γι’αυτό αν σκέφτεσαι Αμερική και λες “ουάου” έχω να σου πω πως ναι είναι ωραία αλλά δεν είναι μόνο έτσι. Στο τέλος της ημέρας όπου κι αν βρίσκεσαι, όποιος και να είσαι, πάντα υπάρχουν μαζί με τα καλά και τα αντίστοιχα κακά.

Έτσι, στην καθημερινότητα μου, τον περισσότερο καιρό, δεν ερχόμουν αντιμέτωπη με κάποια δικά μου προβλήματα. Έλεγα πως δεν είναι αρκετά σημαντικά ούτε μεγάλα και πως είμαι πολύ πιο τυχερή από τους περισσότερους και έτσι συνέχιζα τις ημέρες μου σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Έτσι και αλλιώς είχα τόσες υποχρεώσεις που συνεχώς τις κυνηγούσα και δεν είχα χρόνο να σκεφτώ εμένα. Το αποτέλεσμα; Έχασα κάθε αίσθηση του εαυτού μου. Δεν ένιωθα ούτε χαρά ούτε λύπη, απλώς ακολουθούσα τυφλά και παθητικά τις άπειρες υποχρεώσεις μου χωρίς πολλές σκέψεις. Αμέλησα την Αμαλία τελείως, και τα βράδια που κοιμόμουν χωρίς να ξυπνήσω τουλάχιστον μια φορά από ταχυκαρδία και στρες ήταν μετρημένα. Σταμάτησα να πηγαίνω γυμναστήριο, άρχισα να τρώω χάλια, πήρα κάποια κιλά, δεν αναγνώριζα τον εαυτό μου.

Για να μην τα πολυλογώ κάπου κράσαρα. Δεν άντεξα άλλο. Έγινα υπερευαίσθητη, άρχισαν οι κρίσεις πανικού και κάπου εκεί συνειδητοποίησα τι μου γίνεται. Κάποιος κάποτε μου είχε πει πως οι κρίσεις πανικού είναι ο τρόπος του σώματός μας να σωματοποιήσει ψυχολογικές καταπιέσεις, να ανάψει ένα κόκκινο προειδοποιητικό φωτάκι και να μας πει πως κάτι πάει λάθος, πως κάτι πρέπει να αλλάξει. Ακόμα και αν τα πήγα καλά στο σχολείο, ακόμα και αν βοήθησα τους φίλους μου, αυτά ήταν τελικά στο κόστος της δικής μου συναισθηματικής υγείας.

Γι αυτό και εγώ αποφάσισα να αλλάξω και να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. Το πρώτο βήμα ήταν να κάνω έναν απολογισμό όσων με πίεζαν και να δω τι μπορώ να κάνω για αυτά. Πρώτα εκφράστηκα και έδιωξα από την ζωή μου επιφανειακές σχέσεις και τα άτομα που ήθελαν το κακό μου. Ύστερα φρόντισα να βρίσκω λίγο χρόνο για τον εαυτό μου. Πρώτα να ξεκουράζομαι και να κάνω πράγματα που αγαπώ όπως γυμναστική, βόλτες, ένα ζεστό μπάνιο, και μετά να συνεχίζω τις υποχρεώσεις μου με ενέργεια. Έτσι κατάφερα να ξαναπάρω μια ανάσα, να νιώσω και πάλι ο εαυτός μου, να βγάλω την εξεταστική μου με επιτυχία, αλλά και να είμαι εκεί και πιο ουσιαστικά για τους φίλους που είχαν ανάγκη την παρουσία μου, έτσι μάλιστα σταμάτησα να εσωτερικεύω τα δικά τους προβλήματα. Βάζοντας τον εαυτό μου σε προτεραιότητα, έμαθα πως τέτοιου είδους, ολοκληρωτικές αφοσιώσεις δεν βοηθάνε κανέναν καθώς ούτε αλλάζουν την πραγματικότητα των κοντινών σου που δεν νιώθουν καλά, αλλά σε παίρνει και εσένα η μπάλα. Κάνοντας όλα αυτά, ξαναβρήκα σιγά σιγά τον παλιό καλό μου εαυτό. Άρχισα να περνάω και πάλι καλά, να νιώθω και πάλι δυναμική και να βρίσκομαι τώρα σε θέση να σου πω όλα όσα συνέβησαν χωρίς να ντρέπομαι.

Το μάθημα που πήρα από όλα αυτά είναι πως ό,τι μα ό,τι κι αν συμβαίνει στην ζωή μας πρέπει να βάζουμε τον εαυτό μας πιο ψηλά από κάθε είδους υποχρεώσεις και σχέσεις που νομίζουμε πως μας ορίζουν. Η πραγματικότητα είναι πως ακόμη κι αν δεν πήγαινα καλά στις σπουδές μου, ακόμη κι αν δεν έβρισκα αμέσως δουλειά, ακόμη κι αν δεν ξόδευα ώρες από τη ζωή μου καθημερινά για να κάνω τους άλλους χαρούμενους, ακόμη κι αν έλεγα τα προβλήματα που με απασχολούν φωναχτά, η οικογένειά μου και οι καλοί μου φίλοι θα με αγαπούσαν και θα με εκτιμούσαν το ίδιο. Κάτι που ήξερα πάντα βαθιά μέσα μου αλλά έπρεπε να υπενθυμίσω στον εαυτό μου. Οφείλουμε όλοι μας να το κάνουμε πού και πού.