Μόλις κυκλοφόρησε το καινούριο του τραγούδι. Και ήταν μια καλή αφορμή να συναντήσουμε τον Γιώργο Σαμπάνη. Να μιλήσουμε για μουσική, για δημιουργία, για τον καινούριο του δίσκο… Για τους φίλους του, για την Ιωάννα Σαρρή, αλλά και για τις φήμες που κυκλοφόρησαν και την θέλουν έγκυο!
“Οποιαδήποτε στιγμή μέσα στην ημέρα ή μέσα στις ημέρες που θα περάσουν, όπως ο καιρός αλλάζει κι από βροχερός γίνεται ήλιος, γίνεται σύννεφα, έτσι αλλάζει και η διάθεσή μας. Κάποια στιγμή αυτή η διάθεση δημιουργεί ένα τοπίο ηχητικό στο κεφάλι το δικό μου. Αυτό το τοπίο το ηχητικό υπάρχουν φορές που θα ασχοληθώ και θα το ξεθολώσω κι άλλες που θα το αφήσω γιατί πίνω καφέ. Όταν θα το ξεθολώσω, θα πάρω την έμπνευση. Η οποία είναι είτε θεόσταλτη, είτε ενεργειακή, είτε αποτέλεσμα του δικού μου ας πούμε ταλέντου.
Αφού το ξεθολώσω, αυτό το ενεργειακό πράγμα που μου έχει έρθει, που είναι η έμπνευση, θα πρέπει μετά να βάλω την προσωπική μου εργασία, η οποία είναι η αντίληψή μου πάνω σε αυτό. Τι είναι αυτό; Μία ιδέα θα πρέπει να γίνει τραγούδι. Κι εκεί θα πρέπει σαν ένας πάρα πολύ καλός τεχνίτης, σαν ένας επιπλοποιός, ό,τι είδους ξύλο και να πάρω, είτε είναι MDF φθηνό είτε είναι καρυδιά -σπουδαίο κι ακριβό ξύλο, που είναι η έμπνευση, να το κάνω ένα πολύ όμορφο έπιπλο. Άλλα αντέχουν στον χρόνο κι άλλα δεν αντέχουν. Ωστόσο όλα πρέπει να είναι καλοφτιαγμένα. Έτσι λοιπόν συμβαίνουν τα τραγούδια. Όταν συμβούν τα τραγούδια… αυτό το τραγούδι που θα συμβεί, είναι το τάλαντό μου. Είναι η προσωπική μου δουλειά, είναι ο τρόπος μου. Όταν λοιπόν θα μπω να το ερμηνεύσω θα το ερμηνεύσω με αυτό που έχω. Δεν μπορώ να είμαι ο Παβαρότι, δεν μπορώ να είμαι ο Γιάννης Πάριος ή ο Γιώργος Νταλάρας. Σου λέω τους δύο καλύτερους τραγουδιστές της χώρας. Λοιπόν, θα πρέπει να μπω και να το τραγουδήσω με την καημένη τη φωνή μου. Με αυτήν που μου έδωσε ο Θεός, η μαμά, ο μπαμπάς, και που αγάπησε ο κόσμος. Εφόσον έχω κάποιες πωλήσεις, με αυτήν τη φωνή, και κάποιοι με ακούνε, σημαίνει ότι κάποιοι την αγάπησαν. Όταν λοιπόν θα κυκλοφορήσει αυτό το τραγούδι, δεν έχω κανένα λόγο, να ασχοληθώ με το τί γράφεται…
Δεν μπορώ καλύτερα. Έκανα αυτό που μπορώ. Έκανα αυτό που είμαι. Αν απορρίψει ο κόσμος αυτό που είμαι, απλά δεν θα με ακούει. Κι όταν δεν θα με ακούει, θα πάω στο σπίτι μου, θα κάτσω στο τζάκι μου, θα ανοίξω την τηλεόρασή μου και θα αλλάξω δουλειά.”
Ο Γιώργος Σαμπάνης κάθεται απέναντί μου, πίνουμε τον καφέ μας ένα βροχερό πρωινό του Οκτώβρη κάπου στη γειτονιά του και μιλάμε για την καινούρια του δουλειά, για τα σχόλια στα social που δεν τον ενδιαφέρουν, για τη μουσική του, για την αφοσίωσή σου. Για τους φίλους του, για τους συνεργάτες του, για την Ιωάννα του.
“Πάμε…” Κοφτός, επιβλητικός. Μια δισύλλαβη λέξη, με ώθηση ειπωμένη, υποδηλώνει πως είναι έτοιμος για τη συνέντευξη. Ευγενικός, φιλικός, επικοινωνιακός… με όρια. Κρατά μια απόσταση νοητή, βάζει τα όρια σε μία άγνωστη που κάθεται απέναντί του, με κομψότητα και διακριτικότητα. Δεν με ενοχλεί. Τόσο όσο. Ξεκάθαρος. Εξάλλου γνωρίζω, ή μάλλον υποθέτω, πως οι συνεντεύξεις δεν είναι και το καλύτερό του. Και με τη δημοσιότητα είχε ανέκαθεν μια “καταναγκαστική” σχέση. Κάνω λάθος;
-Μου αρέσει ο τρόπος που γενικότερα χειρίζεσαι τη δημοσιότητα, την εικόνα σου. Διακριτικά.
Απλά είμαι ο εαυτός μου. Δεν χειρίζομαι κάτι. Έτσι είμαι. Κάνω αυτό που σκέφτομαι.
-Δεν θα μπορούσες εννοείς να παίξεις άλλου τύπου παιχνίδι δημοσιότητας; Θέλεις να μιλάς μόνο με τη δουλειά σου;
Παιχνίδι δημοσιότητας, δεν είναι πολύ άσχημη έκφραση;
-Ρεαλιστική θα έλεγα.
Η δημοσιότητα είναι αναγκαστικό κακό για έναν άνθρωπο ο οποίος θέλει να είναι γνωστός για να μπορεί να μιλήσει με τη δουλειά του. Στο δικό μου το επάγγελμα όταν δεν είσαι γνωστός, δεν πηγαίνεις καλά, ωραία; Οπότε είναι ένα αναγκαστικό κακό. Δεν είναι το ζητούμενο. Το ζητούμενο είναι η μουσική.
-Προφανώς η αναγνωρισιμότητα δεν είναι και το καλύτερό σου…
Όχι.
-Νιώθεις ότι σου περιορίζει την ελευθερία;
Όχι. Νιώθω ότι δεν είμαι εγώ και ότι δεν είναι στα ζητούμενα των στόχων της ζωής μου και της ύπαρξής μου.
-Και πώς το ντιλάρεις;
Πολύ εύκολα. Όπως βλέπεις δεν είναι παπαράτσι έξω από το σπίτι μου να περιμένουν πότε θα κατέβω. Ζούμε σε μια πολύ όμορφη, αλλά μικρή χώρα που το λεγόμενο star system είναι εμείς κι εμείς, πέντε άτομα και δεν υπάρχει λόγος να συζητάμε για το πως το ελέγχω, είναι πολύ εύκολο. Δεν πηγαίνω στα μέρη που ξέρω ότι υπάρχουν οι φωτογράφοι να με φωτογραφίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ… Έκθεση χωρίς λόγο. Με τα υπόλοιπα, δεν έχω πρόβλημα, δεν είμαι κανένας κομπλεξικός. Θα έρθει ένας άνθρωπος να με χαιρετήσει, να βγάλουμε μια φωτογραφία…
-Τον τελευταίο καιρό είσαι λίγο πιο εξωστρεφής. Κάνω λάθος;
Όχι. Αυτό που έχω αποφασίσει απλά είναι να μην κρύβω την προσωπική μου ζωή, τη σχέση μου, γιατί όπως σου είπα κοντεύω 40 χρόνων. Δεν αντέχω άλλο να ζήσω αυτήν την τρέλα της μυστικοπάθειας.
-Κρυβόσουν δηλαδή;
Ναι. Κρυβόμουν. Δεν γινόταν, δεν μπορούσα να κάνω ό,τι θέλω. Τώρα κάνω ό,τι θέλω. Δεν μπορούσα, ας πούμε, να είμαι σε μια εκδήλωση που σημαίνει πολλά για μένα και να πάω με την κοπέλα μου χέρι χέρι. Αν θα ερχόταν η κοπέλα που είχα θα ήταν κρυμμένη κάπου στο σκοτάδι και θα το ‘βλεπε από μακριά… που συνήθως δεν ερχότανε κιόλας.
-Παίζει ρόλο η κοπέλα που αποφάσισες να μην κρύβεσαι ή ο χρόνος όπως είπες;
Όλα. Παίζουν ρόλο όλα μαζί. Παίζει το timing που είναι ο κάθε άνθρωπος, ο άνθρωπος με τον οποίο βρίσκεται, το πόσο ξέρει ο ίδιος να το διαχειρίζεται κι έχει την εμπειρία, γιατί το να διαχειρίζεσαι μία τέτοια κατάσταση χρειάζεται κι έναν άνθρωπο ο οποίος να είναι λίγο ψυλλιασμένος.
-Και με γερό στομάχι;
Το στομάχι μπορεί να το έχουν πολλοί άνθρωποι. Την εμπειρία μπορεί να μην την έχουν.
-Καταλαβαίνω ότι το κορίτσι σου, που είναι κι εκείνο γνωστό, είναι πιο ψυλλιασμένο. Από την άλλη, ένα κορίτσι που είναι με έναν τόσο επιτυχημένο τραγουδιστή, πρέπει να έχει και ισχυρή αυτοπεποίθηση. Ο τραγουδιστής έχει αμέτρητες θαυμάστριες.
Οι θαυμαστές μας είναι άνθρωποι οι οποίοι μας εκτιμούν και είναι και ο λόγος για τον οποίο βρισκόμαστε εδώ που βρισκόμαστε.
-Είσαι ένα ωραίο αγόρι, μην μου πεις ότι δεν είχες θαυμάστριες που τρελαινόντουσαν και για την εμφάνισή σου; Αυτό που λέω είναι ότι η σύντροφος ενός τόσο επιτυχημένου και εμφανίσιμου τραγουδιστή πρέπει να έχει γερό στομάχι. Και αυτοπεποίθηση.
Δεν ισχύει αυτό που λες. Αυτό έχει να κάνει με το τί δικαιώματα δίνει ο ένας στον άλλον.
-Σίγουρα.
Τελεία. Μέχρι εκεί.
-Έχεις δίκιο.
Δεν υπάρχει κάτι άλλο να συζητήσουμε.
-Έχει να κάνει όμως και με την γυναίκα. Αν είναι ανασφαλής…
Δεν υπάρχει αυτό. Την κάνεις να νιώσει ασφαλής. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε ανασφάλειες, ο καθένας σε διαφορετικό επίπεδο. Γιατί δεν ρωτάς τί ανασφάλειες μπορεί να έχω εγώ κυκλοφορώντας μια πολύ όμορφη γυναίκα;
-Έχεις;
Όλοι έχουν ανασφάλειες. Δεν είμαστε άτρωτοι. Οι ανασφάλειες είναι εκεί για να μας κάνουν να ενωνόμαστε με τον σύντροφό μας και να νιώθουμε ότι μας καταλαβαίνει και μας τις λύνει. Ή τις λύνουμε μέσα από την παρουσία του.
-Δεν μου δίνεις την εντύπωση ότι είσαι ανασφαλής. Είσαι όντως;
Μίλησα γενικά. Γενικά δεν είμαι ανασφαλής. Όχι.
ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΤΟΥ…
Δεν είναι ανασφαλής. Είναι παθιασμένος με τη μουσική του. Με τη δουλειά του. Με τη δημιουργία του. Νομίζω ακούει παντού μουσικές. Νότες. Το μυαλό του απόλυτα δοσμένο στην τέχνη του. Από το σχολείο που έγραφε τα ποιήματα και τα τραγούδια στις γιορτές μέχρι σήμερα που αποθεώνεται επί σκηνής, που οι μουσικές του κατακλύζουν το είναι μας και η επιτυχία του είναι μη αμφισβητήσιμη.
Μουσικός, τραγουδιστής, τραγουδοποιός. Το τρίπτυχο που τον κρατάει τα τελευταία πολλά χρόνια στην κορυφή. Η κιθάρα του, η φωνή του, η σκηνική του παρουσία και φυσικά τα τραγούδια που υπογράφει. Οι μελωδίες που γεννιούνται φυσικά στο μυαλό του, η αποδοχή τους που έρχεται μαζικά, οι μουσικές του που έχουν τραγουδηθεί από τους μεγαλύτερους τραγουδιστές του σήμερα.
Όλοι γνωρίζουμε ποιος είναι ο Γιώργος Σαμπάνης επαγγελματικά. Προσωπικά; Ο άνθρωπος που κάθεται απέναντί μου δεν έχει την έπαρση του σταρ. Ήταν απόλυτα συνεπής, ήρθε στην ώρα του, πανέτοιμος και επαγγελματικά διαθέσιμος για τη συνέντευξη. Είχα λανθασμένα την εντύπωση πως είναι ένας άνθρωπος κλειστός. Λακωνικός. Και τελικά συνυπήρξα για μία περίπου ώρα με έναν ωραίο τύπο. Ανοιχτός. Ομιλητικός. Ορμητικός όταν μιλάει για τη μουσική του, κοφτός απόλυτος όταν μιλάει για τη δουλειά που απαιτείται, εργασιομανής ξεκάθαρα, τελειομανής -ακόμα πιο ξεκάθαρα και πολύ περιγραφικός όταν χρειάζεται, για να γίνει σαφής.
-Μιλάς εύκολα;
Ναι, με όλους μιλάω εύκολα. Κι αν με ενδιαφέρει το θέμα της συζήτησης, μιλάω και στους δημοσιογράφους εύκολα. Απλά δεν με ενδιαφέρει το θέμα της συζήτησης. Δεν με ενδιαφέρει να λέω για τα προσωπικά μου.
-Προφανώς, γιατί είναι τα προσωπικά σου…
Όχι. Γιατί δεν έχω κάτι να πω. Δεν είναι κάτι που είναι προς συζήτηση. Δηλαδή τι να πω; “Είσαι καλά με την κοπέλα σου;” Ναι, πολύ καλά. Ωραία. Τι άλλο; Χθες μου μαγείρεψε ή σήμερα πήγαμε βόλτα στον Λυκαβηττό;
-Ας πούμε… Κυκλοφόρησε μια φήμη ότι είναι έγκυος.
Δεν είναι έγκυος. Αν περιμέναμε ένα παιδάκι, θα ήμουνα πάρα πολύ ευτυχής, αλλά δεν περιμένουμε ένα παιδάκι. Θα ήταν πολύ ωραίο.
-Θέλεις να παντρευτείς, ε;
Ε, φυσικά.
-Σου αρέσει ε; Στην γενιά μας δεν αγαπούν όλοι τον γάμο. Κάποιους τους πνίγει.
Όχι.
-Όταν ακούς οικογένεια, ποια εικόνα σου έρχεται στο μυαλό;
Όταν ακούω οικογένεια σκέφτομαι απλά ότι μπαίνουμε σε μία διαδρομή ομαδικότητας, αγάπης, συναισθημάτων. Σε μία διαδρομή μοιρασιάς, που το έχω πολύ μεγάλη ανάγκη. Παρέας. Ερωτισμού.
-Δεν πιστεύεις ότι όλα κάποια στιγμή τελειώνουν;
Τι εννοείς; Ποια θα τελειώσουν;
-Ένας γάμος, μία σχέση;
Όχι βέβαια. Συγγνώμη, αλλά γιατί πρέπει να πιστεύω κάτι τέτοιο;
-Ποια είναι η μεγαλύτερή σου αξία; Γιατί για εμένα είναι η ελευθερία. Και δεν αγαπώ τον γάμο.
Η ελευθερία είναι σπουδαία, αλλά γιατί ο γάμος θεωρείται έλλειψη ελευθερίας;
-Για μένα θεωρείται.
Δεν ισχύει αυτό. Νομίζω ότι τοποθετείσαι λάθος. Δεν ισχύει. Το μόνο που τελειώνει με τον γάμο είναι η πολυγαμία. Αν αυτό είναι μέρος της ελευθερίας, τότε ok. Δεν τελειώνει κάτι άλλο.
-Δεν μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις ανά πάσα ώρα και στιγμή.
Όχι. Mπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις. Αν εσύ και ο σύντροφός σου είστε δύο άνθρωποι οι οποίοι ως στόχο έχουν την ευτυχία ο ένας του άλλου μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις. Πολυγαμικός δεν μπορείς να είσαι στον γάμο, γιατί πολύ απλά δεν έχει νόημα. Όταν μοιράζεσαι σε πολλά άτομα δεν μπορείς να απολαύσεις αυτό που έχεις. Δεν σε αφορά.
-Έχεις περάσει τέτοια φάση;
Πολυγαμίας;
-Ναι.
Ήμουνα μόνος μου πολλά χρόνια.
-Δεν σημαίνει κάτι αυτό. Υπάρχουν αγόρια που η πολυγαμία είναι αυτοσκοπός και για κάποιους άλλους απλά συμβαίνει την περίοδο που είναι μόνοι. Στην πραγματικότητα είναι πιο “σχεσάκηδες”.
Έχω περάσει και από τις δύο φάσεις. Είμαι 39 χρόνων.
-Η φάση της πολυγαμίας σου αρέσει;
Όχι.
-Αυτό προσπαθώ να καταλάβω. Αν ταιριάζει στον χαρακτήρα σου.
Όχι, μου ταιριάζει. Δεν μου αρέσει. Δεν είναι θέμα χαρακτήρα. Δεν κερδίζω τόσα πράγματα, όσα κερδίζω με ένα άτομο. Δεν είναι κάτι που με εξιτάρει. Βασικά δεν μου αρέσει καθόλου. Με κουράζει πάρα πολύ. Νιώθω άδειος.
-Είπες πριν ότι λίγο βαριέσαι με τα θέματα που συζητάς με τους δημοσιογράφους. Τι σου αρέσει να συζητάς;
Για μουσική. Αν υπάρχει κάποιος που γνωρίζει από μουσική, ναι. Για σινεμά…
-Πιο φιλοσοφικά;
Και πιο φιλοσοφικά έχουν ενδιαφέρον. Δεν μου αρέσει να συζητάω για πολιτική. Γιατί θεωρώ ότι ο τραγουδιστής είναι ένας άνθρωπος που πρέπει να μην επηρεάζει με την προσωπική του άποψη τις μάζες. Δεν είναι δημαγωγός.
-Να μην “εκμεταλλεύεσαι” στην ουσία τη “δύναμή” σου για να επηρεάσεις.
Μπορεί να έχει φοβερή άποψη ο άνθρωπος, να είναι πολύ μορφωμένος, αλλά δεν μπορεί να είναι δημαγωγός, δεν μπορεί να επηρεάζει τις μάζες των ανθρώπων που τον ακολουθούν. Έχει δύναμη ο τραγουδιστής. Κάποιοι άνθρωποι τον εκτιμούν, τον σέβονται κι ακούνε την άποψή του. Αυτήν την άποψη πρέπει να την εκμεταλλεύεται μόνο για το καλό των πολιτών. Τα τραγούδια του, οι καλλιτεχνικές επιλογές του, η στάση της ζωής του πρέπει να είναι παράδειγμα για αυτούς που τον ακούνε. Μέχρι εκεί.
Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ…
Δεν μου δίνει πολύ αέρα. Τόσο όσο. Απαντάει σε όλα, μιλάει για όλα, αλλά δεν παρασύρεται. Είμαι σίγουρη ότι μουσικές ακούγονται στο εσωτερικό, προσωπικό του φόντο. Σχεδόν τις ακούω. Ορμητικές, έντονες όταν μιλάει για τη δουλειά του. Όταν μιλάει για τα προσωπικά του, το πεντάγραμμό του, γίνεται πιο λακωνικό. Κι όχι γιατί δεν θέλει. Απλά γιατί δεν τον ενδιαφέρει. Η προσωπική ζωή είναι για να τη ζει, να την απολαμβάνει. Όχι για να την “μιλάει”. Η μουσική του είναι για να τη ζει, να την απολαμβάνει και να τη μοιράζεται. Τις “λέξεις”του; Τις μοιράζεται;
-Γράφεις και στίχους;
Γράφω.
-Το γράψιμο δεν είναι πολύ διαφορετικό από τη σύνθεση μουσικής; Το γράψιμο είναι ένα ξεγύμνωμα. Με τις λέξεις κάπως “εκτίθεσαι”. Ξεγυμνώνεσαι πιο σαφώς από ότι με τη μουσική. Κι εγώ κάπου εκεί εγώ πιάνω τον εαυτό μου να αυτολογοκρίνομαι.
Θεωρείς ότι η τέχνη είναι βιωματική;
-Όχι απαραίτητα. Δεν ξέρω. Το σκέφτομαι. Προβληματίζομαι.
Δεν είναι. Αφού λοιπόν δεν είναι, δεν εκτίθεται κανείς.
-Εγώ προσπαθώ να βρω την ισορροπία, ώστε να μην είναι βιωματικό. Να βρω τον τρόπο.
Η τέχνη δεν είναι βιωματική. Η τέχνη ενός καλλιτέχνη με διάρκεια δεν είναι βιωματική. Ένας άνθρωπος, αν γράφει αυτά που έχει ζήσει ή πρέπει να είναι ο Κόμης Δράκουλας ή θα πρέπει να γράφει το ίδιο θέμα και το ίδιο τραγούδι. Άρα δεν θα έχει διάρκεια. Η τέχνη είναι φανταστική. Με ρίζες σε κάποια βιώματα. Το πρώτο σου έρεισμα μπορεί να είναι μία σκέψη, μία εμπειρία ή η ευαισθησία που έχεις να αναλύεις τις εμπειρίες των άλλων.
-Ωραία. Όταν δημιουργείς μουσική -ή στίχο- δεν απαιτεί όμως μια συναισθηματική φόρτιση ή μετά, δεν σε αφήνει κάπως συναισθηματικά φορτισμένο; Ή εκτονωμένο.
Όχι απαραίτητα. Αλλά ναι, συνήθως ναι, αλλά όχι απαραίτητα.
-Το να γράφεις στίχους και μουσική διαφέρει;
Δεν έχει καμία σχέση.
-Κοινά έχει;
Όχι. Η μουσική σου είπα είναι ένα πράγμα το οποίο σου έρχεται και πρέπει να το ξεθολώσεις και πρέπει κάπως να το χτίσεις μετά. Πρέπει να έχεις μια φοβερή τεχνική κατάρτιση. Πάνω στο ρυθμό, πρέπει να έχεις γνώσεις μουσικής.
-Να σε ρωτήσω κάτι; Ζεις με μουσικό φόντο εσύ;
Υπάρχει μία μόνιμη μελωδία στο κεφάλι μου, ναι.
Να ‘το. Ήμουνα σίγουρη. Εμείς, οι περισσότεροι ζούμε εκεί έξω με φόντο λέξεις, σκέψεις κι εκείνος με μελωδίες. Ο κώδικάς του είναι υπέροχος και υπάρχει μέσα του …από την κούνια. Ήταν το σωσίβιό του.
“Η μουσική μου δημιουργήθηκε στο κεφάλι μου, ως ο φανταστικός μου φίλος. Η μουσική είναι αυτό που με έκανε να κοιμάμαι από τους αφόρητους πόνους, από ότι λέει η μητέρα μου, όταν ήμουνα 20 ημερών ή 6 μηνών. Δηλαδή στην κούνια μέσα προσπαθώντας να κοιμηθώ, μόνος μου έφτιαχνα μια μελωδία την οποία την μουρμούριζα (ως μωρό) μέχρι να με πάρει ο ύπνος”
-Αυτό στο έχει πει η μαμά σου γιατί σε άκουγε να μουρμουρίζεις; Είχες κολικούς;
Ναι.
-Οπότε η μουσική σου είναι το καταφύγιό σου, η θεραπεία σου.
Ναι. Όταν κάτι πολύ άσχημο μου συμβεί αμέσως θα πάρω την κιθάρα μου, θα βάλω έναν δίσκο, θα σκεφτώ μια μελωδία. Είναι η μουσική το καταφύγιό μου.
-Όπως εγώ θα γράψω.
Έπειτα από κάθε χωρισμό και κάθε αποχωρισμό υπάρχει μουσική. Πάντα.
ΜΟΥΣΙΚΟ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ…
Κάπου εδώ λέω να κάνουμε ένα διάλειμμα… από το διάβασμα. Έτσι για να ακούσουμε μια μελωδία που δημιουργήθηκε μέσα στο κεφάλι του και μόλις κυκλοφόρησε. Κυρίες και κύριοι, “Ποιος τυχερός”, από τον Γιώργο Σαμπάνη.
“Οι στίχοι είναι της Ελένης Γιαννατσούλια, η παραγωγή του Χρήστου Σούμκα. Είναι ένας ρόλος. Υποδύομαι έναν τύπο ο οποίος έχασε την μεγάλη του αγάπη και αναρωτιέται ποιος είναι αυτός που πήρε τη θέση του στο μέλλον της κοπέλας, ας πούμε, στο μέλλον της αγάπης του”
“Είναι το έβδομο τραγούδι που κυκλοφορεί από τον καινούριο μου δίσκο, χωρίς να έχει βγει ο δίσκος. Θα κυκλοφορήσει σύντομα όμως από την Cobalt Music.”
“Ο Νίκος Μωραϊτης μου χάρισε ένα τραγούδι σε αυτόν τον δίσκο, το Λες και με Ξέρεις, η Ελένη Γιαννατσούλια μου χάρισε τρία, το Ποιος Τυχερός, το Γεννημένη, και το Κάτι σαν αστέρι, το οποίο το λατρεύω το Κάτι σαν Αστέρι. Η Ελένη Φωτάκη μου χάρισε δύο τραγούδια. Το ένα είναι το Τίποτα που κυκλοφόρησε, το άλλο είναι το Λίγο Λιγότερο που θα κυκλοφορήσει μέσα στον δίσκο. Ο Βασίλης Γιαννόπουλος μου χάρισε το Άσε με να σε προσέχω, κι ένα κομμάτι που λέγεται Μόνο για σένα, το οποίο δεν είναι έτοιμο ακόμα και κυνηγάμε τον χρόνο, να το προλάβουμε να το ετοιμάσουμε, για να βγει ο δίσκος. Ο Πάνος Κατσιμίχας με το Αυτό που αγαπάς, με βοήθησε πάρα πολύ, γράψαμε αυτό το τραγούδι και κάναμε μαζί αυτό το τραγούδι. Ο δίσκος έχει ακόμα το τραγούδι Άγρια Θάλασσα, το οποίο δεν έχει μπει σε άλμπουμ, σε στίχους Ελεάννας Βραχάλη. Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…
Μου αρέσει πάρα πολύ ο δίσκος.
Η ΖΩΗ ΤΟΥ…
Ζει στο παρόν. Ξεκάθαρα. Έχει φίλους από το σχολείο, φίλους από τη δουλειά, φίλους περισσότερους από όσους μπορεί να αντέξει και φτάνει. Δεν κάνει καινούριους φίλους.
“Έχω λοιπόν τον Θοδωρή από το Γυμνάσιο και τον Δημήτρη από όταν ξεκίνησα το τραγούδι, το 2008. Όλη μέρα είμαι με τα παιδιά. Με τα παιδιά και με την Ιωάννα.”
-Τα λες τα δικά σου; Τα συζητάς;
Ναι, ναι βέβαια.
-Θα ζητήσεις την άποψή τους;
Ναι βέβαια. Και με έχουν βοηθήσει και πολύ σε θέματα που δεν γνωρίζω. Αυτοί είναι οι δύο φίλοι μου. Μετά, από αυτούς τους δύο, είμαι τυχερός γιατί έχω δύο φίλους μέσα στη δουλειά. Τον Χρήστο Σούκμα, ο οποίος είναι αδερφός μου και μέντοράς μου σε πολλά μουσικά θέματα και τον Μαέστρο μου, τον Κώστα Μπαλάκα, ο οποίος είναι κι αυτός μουσικός και φίλος και αδερφός. Επίσης, έχω κρατήσει τον παιδικό μου φίλο τον Σπυρίδωνα, από το γυμνάσιο, τον οποίο πάντρεψα κιόλας φέτος, ο οποίος είναι αδερφικός μου φίλος. Και ο Λάμπρος Λάζαρης, που ξαναήρθε στην παρέα. Είναι πολλοί.
-Ποια είναι η αγαπημένη σου απόλαυση; Μην μου πεις πάλι μουσική; Φαγητό, οδήγηση;
Το φαγητό σε καμία περίπτωση. Δεν με αφορά το φαγητό.
-Ωραία. Τι σε αφορά;
Τα ταξίδια μου αρέσουν.
-Ταξιδεύεις; Προλαβαίνεις;
Πολύ. Πάρα πολύ. Παντού. Άμα δεις το διαβατήριό μου είναι λες και είμαι 50 χρόνια μεγαλύτερος. Μου αρέσουν τα ταξίδια. Εκεί χαλάω τα λεφτά μου και σε δίσκους. Συλλέγω δίσκους.
-Διαβάζεις;
Διαβάζω πολύ. Έχω διαβάσει πολύ στη ζωή μου. Τώρα πια δεν διαβάζω τόσο.
-Δεν προλαβαίνεις;
Μεγάλωσα.
-Χιούμορ έχεις; Υπάρχει στη ζωή σου;
Πολύ. Νομίζω μου το καλύπτει όλο η Ιωάννα.
-Τι εννοείς;
Δεν με έχει κάνει άνθρωπος να γελάσω περισσότερο από την Ιωάννα. Η Ιωάννα δεν μου αφήνει άντερο. Μπορώ όλη μέρα να γελάω μαζί της. Έχει φοβερό χιούμορ.
-Με αυτά που κάνει ή με αυτά που λέει;
Με όλα.
-Εσύ την κάνεις να γελάει.
Χμ.. ναι. Νομίζω ναι.
Εγώ πάντως δεν τον έκανα να γελάσει. Είναι σοβαρός. Κρατάει υπέροχα τις αποστάσεις του. Είναι φιλικός, χωρίς να επιτρέπει περιττές οικειότητες, σε έναν άνθρωπο που μόλις γνώρισε. Είναι επικοινωνιακός, ανοιχτός. Είναι ωραίος τύπος. Και τελειομανής. Από την πρώτη του ανάγνωση είναι ξεκάθαρο αυτό… Στη δουλειά του, στο σπίτι του -που από ότι μου λέει είναι πάντα στην εντέλεια.
-Εύκολος ή δύσκολος;
Συγκάτοικος; Εύκολος.
-Άνθρωπος;
Δύσκολος.
-Συγκάτοικος τι εννοείς εύκολος;
Δίνω στον άλλον απόλυτα την ελευθερία του, μου αρέσει πάρα πολύ να κάνει ό,τι γουστάρει. Δεν χρεώνω ποτέ στον άλλον να κάνει κάτι, τα κάνω όλα εγώ. Δεν με αφορά, δεν χρεώνω τον άλλον για αυτά που κάνω για πάρτη του.
-Κάνεις πίσω σε έναν καυγά;
Ναι.
-Θα ζητήσεις και συγγνώμη;
Φυσικά.
-Δεν είσαι εγωιστής. Σε μια σχέση μιλάω.
Δεν με αφορά. Ο εγωισμός είναι για τους ηλίθιους. Και δεν θεωρώ τον εαυτό μου ηλίθιο.
Ηλίθιος δεν είναι. Σε καμία περίπτωση. Ούτε έπαρση έχει. Ούτε καλάμι έχει καβαλήσει. Και πίστεψέ με με την επαγγελματική μου εμπειρία είναι κάτι που καταλαβαίνω αμέσως. Είναι γειωμένος, προσγειωμένος και κυρίως κοιτάει τη δουλειά του. Και τη ζωή του. Τους φίλους του. Τα ταξίδια του. Την οικογένειά του. Την Ιωάννα του. Τελεία.
-Λες “μπράβο” στον εαυτό σου; Η επιτυχία σου, η πορεία σου είναι μη αμφισβητήσιμη. Κι έχεις ακούσει πολλά κολακευτικά λόγια. Και οι συνεργασίες σου είναι με την αφρόκρεμα του ελληνικού τραγουδιού. Λες “τα κατάφερα;”. Κάνεις λίγο pampering στον εαυτό σου; Δεν εννοώ με έπαρση, εννοώ αναγνώριση των κόπων σου.
Το σημαντικό είναι ότι αν καθόταν απέναντί μου ο Σαμπάνης θα τον έκανα παρέα.
-Αν καθόταν ο μικρός Σαμπάνης;
Καλά, αυτός ήταν υπέροχος. Ήταν καλύτερος από τον καινούριο.
-Κάνεις την αυτοκριτική σου;
Πολύ. Θέλω να σου πω κάτι… είμαι ένα παιδί χωρισμένων γονιών. Θα περίμενε κανένας ότι είμαι ένα παιδί που δεν έχω πάρει αγάπη. Θέλω να σου πω ότι έχω πάρει τόσο πολλή αγάπη που αυτό το μπράβο το έχω ακούσει τόσο πολύ από τη γιαγιά μου, τον θείο μου τον Αντώνη που έφυγε το 2005 από τη ζωή, τον παππού μου τον Αλέκο που έφυγε το 2004, τον παππού μου τον Γιώργο που έφυγε το 2009, την μητέρα μου λιγότερο γιατί έπρεπε να κρατάει και τα γκέμια λίγο. Τον προπονητή μου, τον Χρήστο τον Κατσίκα, τον φυσικοθεραπευτή μου, τον Γιώργο τον Τσίγγανο. Τον Χρήστο τον Σούμκα. Τους κολλητούς μου που είναι περήφανοι για μένα. Την αδερφή μου. Τη γυναίκα μου. Τώρα εδώ κι έναν χρόνο…
-Να σε ρωτήσω κάτι; Αν σε γνώριζα πριν την Ιωάννα, θα γνώριζα πολύ διαφορετικό άνθρωπο;
Όχι. Απλώς η Ιωάννα με έχει βοηθήσει πάρα πολύ σε κάποια πράγματα που είναι πολύ σοβαρά για μένα. Με έχει βοηθήσει στο να σεβαστώ περισσότερο τον εαυτό μου, όσον αφορά στην υγεία μου ας πούμε… Είναι ένας άνθρωπος που με βοηθάει πάρα πολύ σε πολύ κρίσιμες και καθοριστικές αποφάσεις που μου προκαλούν σοβαρό άγχος στη δουλειά και παθαίνω κρίσεις άγχους με αυτές τις αποφάσεις.
-Δεν θα φανταζόμουν ότι παθαίνεις κρίσεις άγχους.
Σε ένα δυο πράγματα ναι.
-Είσαι τελειομανής;
Σε εκνευριστικό βαθμό. Σε βαθμό που δεν μαζεύεται. Αν δεν τελειώσει κάτι σωστά δεν φεύγω από το στούντιο.
-Είσαι και ρομαντικός;
Ναι. Πώς γίνεται να μην είσαι ρομαντικός και να ζεις στην Ελλάδα; Βγαίνω στο μπαλκόνι μου και βλέπω το ηλιοβασίλεμα και βλέπω τον ήλιο.
-Τι σύντροφος είσαι; Κάνεις δώρα; Κάνεις εκπλήξεις;
Ναι, κάνω δώρα, μου αρέσουν τα δώρα.
-Είσαι εκεί ή είσαι κυρίως αφιερωμένος στη δουλειά;
Όχι. Σε καμία περίπτωση.
-Το έχεις έννοια να αφιερώσεις χρόνο;
Το έχω ανάγκη.
Και τον ύπνο έχουμε ανάγκη, αλλά θα τον θυσιάσει για να κάνει όλα αυτά που θέλει. Του αρέσει να κοιμάται, αλλά του αρέσει περισσότερο να ξυπνάει. Πρωί. Γιατί είναι πρωινός τύπος. Ξεκάθαρα.
“Μου αρέσει το πρωί εμένα πολύ. Ξυπνάω 7, 8 η ώρα με πάρα πολλά γέλια…”
-Τι εννοείς γέλια;
Γελάμε πολύ. Ξυπνάμε και κάνουμε χαβαλέ. Νταβαντούρι.
-Ξυπνάς με καφέ;
Όχι. Ξυπνάω, απλά ξυπνάω. Ξυπνάω πολύ εύκολα.
-Χωρίς ξυπνητήρι;
Χωρίς.
-Ξυπνάς και είσαι χαρούμενος έτσι απλά;
Θα δεχτώ με πολλή μεγάλη χαρά το πρωινό που θα φτιάξει η Ιωάννα…
-Εσύ μαγειρεύεις;
Ναι πολύ. Και μαγειρεύω καλά.
ΕΜΑΣ ΤΙ ΜΑΣ ΜΑΓΕΙΡΕΥΕΙΣ;
Κάτι νοστιμότατο! Συνεργασία με την Έλενα Παπαρίζουν στον Βοτανικό…
“Η οποία είναι η πρώτη γυναίκα που τραγούδησε δικό μου τραγούδι. Το φιλί της ζωής. Τεράστια η χαρά μου που θα είμαι με την Έλενα διότι η Έλενα ένα προσωπικό φετίχ μου. Την αγαπώ πάρα πολύ”
Μαζί τους θα είναι και η Αναστασία. Και το “μουσικό μενού” θα σερβιριστεί στις ζωές μας μέσα στον Νοέμβριο.
Ποιος Τυχερός;
Όλοι εμείς…
