Κατερίνα Γκαγκάκη: Δίνει το δικό της μήνυμα στις γυναίκες και μιλά για τη θέση τους στην σημερινή κοινωνία

Η Κατερίνα Γκαγκάκη είναι μία από τις γυναίκες που έχουν καταφέρει να υπηρετήσουν με επιτυχία πολλούς και διαφορετικούς ρόλους αλλά και να διατελέσουν διευθυντικά μέλη σε πολυεθνικούς ομίλους. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, η Κατερίνα παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό “People” και μίλησε αρχικά για τη θέση της γυναίκας στη σημερινή κοινωνία, τις ικανότητές της και έπειτα έδωσε το δικό της μήνυμα.

Υπάρχει ακόμα στο ασυνείδητο μας ότι ο άντρας που βρίσκεται σε μία θέση εξουσίας και παίρνει καθοριστικές αποφάσεις χαρακτηρίζεται ηγέτης. Μία γυναίκα σε αντίστοιχη θέση, που θα πάρει τις ίδιες ακριβώς αποφάσεις, είναι bitch. Εμείς οι γυναίκες μπαίνουμε σε μια διαδικασία να θεωρούμε την ευαισθησία μας ένδειξη αδυναμίας. Κατά συνέπεια, αποφάσεις οι κινήσεις που χρειάζεται λιγότερη αυστηρότητα και πυγμή εμείς τις ενισχύουμε κατά πολλούς τόνους. Θεωρώ πως το πρόβλημα που έχουμε γυρίζει γύρω από εμάς. Το έχουμε μεγαλοποιήσει μόνες μας, έχουμε ενοχοποιηθεί μόνες μας, κρίνει η μία την άλλη και μπαίνουμε έτσι σε έναν κυκεώνα αξιολογήσεων και κρητικών που, από ένα σημείο και ύστερα, έχω την αίσθηση ότι λίγο αφορούν τους άντρες πια.

Επειδή πλέον είναι και πολιτικά ορθό να υπάρχουν γυναίκες σε όλους τους τομείς δράσης και γυναίκες που δεν ακολουθούν απαραίτητα το παλιό, αυστηρά ανδρικό πρότυπο ντυσίματος, θεωρώ ότι όσο μας κρατούν πίσω ή μας κάνουν να δείχνουμε διαφορετικές έχουν να κάνουν με εμάς και το μυαλό μας.

Έζησα με την αντίληψη ότι πρέπει να επιβληθώ και αυτό είναι πια μέρος καθημερινότητας μου, το κάνω λίγο αυτόματα. Νομίζω ότι ξεκινάω να είμαι αυστηρή από ένα άλλο επίπεδο, το οποίο δε συνάδει καθόλου με την πραγματική μου προσωπικότητα και παγιδεύει εμένα τελικά. Στο τέλος της ημέρας, εγώ είμαι η περιορισμένη και τελικά οι δυστυχισμένη, όχι οι άλλοι, που είναι οι αποδέκτες αυτής συμπεριφοράς.

Υπάρχει και η πολύ αστεία φράση, που αφορά κυρίως τα προσωπικά, και συνδυάζεται με την υπόλοιπη εικόνα: «Μήπως δεν σε πλησιάζουν οι άντρες γιατί σε φοβούνται;»  Άρα μιλάμε για έναν φαύλο κύκλο στον οποίο μπαίνει κανείς. Τώρα, μετά από πολλά χρόνια που οφείλουμε η πιστεύουμε ότι οφείλαμε να δείξουμε ότι είμαστε δυναμικές και δυνατές και ότι δεν καταλαβαίνουμε τίποτα, ξαφνικά υπάρχει η τάση να δείχνουμε την ευαισθησία μας. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό δε γίνεται με κουμπιά. Παρατηρώ εμάς τις γυναίκες, που συχνά μιλάμε  για την γυναικεία μορφή ηγεσίας και δίνουμε όλες αυτές τις ωραίες διαλέξεις και εκφράζουμε όλες αυτές τις ωραίες απόψεις…  Πιστεύω ότι στην καθημερινότητά μας δεν τις εφαρμόζουμε και ότι στην πραγματικότητα καμιά μας δεν προσπάθησε να σπάσει τον κανόνα, αυτόν δηλαδή που θέλει στις θέσεις εξουσίας να παίζεις με αντρικούς όρους.  Θα μου άρεσε κάποιοι άλλοι να το διορθώσουν αυτό για μένα, αλλά, αν θέλω να είμαι ειλικρινής, θα πρέπει να πω ότι δεν επιχείρησα ποτέ να το διορθώσω εγώ.

Δεν πιστεύω, πάντως, ότι τα επόμενα χρόνια θα δούμε μια κοινωνία όπου η γυναίκα θα είναι ο κύριος παίκτης και ρυθμιστής των κανόνων της. Αν και καταλαβαίνω την χρησιμότητα όλων αυτών των φεμινιστικών οργανώσεων, θεωρώ πως έχουμε περάσει στο άλλο άκρο και ασχολούμαστε με το πως θα έπρεπε να είναι οι γυναίκες, πως θα έπρεπε να είναι τα δύο φύλα, πως θα έπρεπε να είναι η σεξουαλική προσανατολισμοί κ.ο.κ. Γινόμαστε μόνοι μας πιο ρατσιστές από την ήμασταν στο παρελθόν. Έχουμε χάσει ρόλους και κανείς μας δεν ξέρει πως πρέπει να συμπεριφερθεί. Και λέμε «Τι ωραία που θα ήταν οι γυναίκες να είναι παντού»,  Αλλά γιατί θα πρέπει εξ’ορισμού να είναι οι γυναίκες παντού, απλά και μόνο επειδή είναι γυναίκες; Να είναι οι πιο ικανοί, ανεξαρτήτως φύλου.

Δεν αντιλαμβάνομαι ακόμη και το γεγονός ότι γιορτάζουμε την ημέρα της γυναίκας. Το θεωρώ δώρον άδωρον, και το λέω ως γυναίκα που μιλάει για την συγκεκριμένη μέρα. Έχω βαρεθεί να πηγαίνω σε ημερίδες για τα δικαιώματα των γυναικών, που από μόνα τους θεωρώ πια ότι αποτελούν την ύψιστη έκφανση του σεξισμού. Ας μαλακώσουμε λίγο και ας σταματήσουμε μόνοι μας να λέμε τι εστί άντρας και τι γυναίκα. Και, φυσικά, δεν μιλάω για ζητήματα κακοποίησης, διαφορετικής αμοιβής για την ίδια δουλειά, αυτά έχουν να κάνουν με την ισότητα, την ισορροπία και την ισονομία. Αλλά αυτό πια, ότι η επόμενη μέρα ανήκει στις γυναίκες, δεν  το καταλαβαίνω. Γιατί να ανήκει στις γυναίκες; Να ανήκει σε όποιον αξίζει να του ανήκει».