Κατερίνα Στικούδη: «Θεωρούσαμε δεδομένο ότι θα μας πατήσει δυο σφαλιάρες»

Η Κατερίνα Στικούδη βρέθηκε καλεσμένη στο διαδικτυακό κανάλι Mindset Talks του Γιώργου Τσαμαδιά στο YouTube.

Η γνωστή τραγουδίστρια, μεταξύ άλλων, μίλησε για την πορεία της στον πρωταθλητισμό και για τις δυσκολίες που συνάντησε λόγω πίεσης στον χώρο. Παράλληλα, αναφέρθηκε στα σημαντικά μαθήματα ζωής που αποκόμισε από αυτή την εμπειρία.

 «Οι γονείς μου αποφάσισαν να πάμε στο κολυμβητήριο και να αθληθούμε με τον αδελφό μου, όταν ήμασταν 5 ετών. Ήταν κάτι που μας άρεσε πάρα πολύ, το έκανα για 13 ολόκληρα χρόνια. Έζησα όμορφες στιγμές, επιτυχίες αλλά και πολύ πόνο και κλάμα. Ήταν τότε και οι εποχές πολύ διαφορετικές. Ήταν λίγο πιο σκληρά τότε τα πράγματα», είπε αρχικά η Κατερίνα Στικούδη.

Και συνέχισε: «Δεν ξέρω αν θα μας κάνει καλό ή κακό που δεν είναι τόσο σκληρά αλλά υπήρχαν υπερβολές πολλές. Κι εγώ πιστεύω ότι έχουν βελτιωθεί τα πράγματα, υπήρχε ένα τσουβάλιασμα αθλητών. Δεν μπορούν όλοι να κάνουν τα ίδια πράγματα την ίδια στιγμή, γιατί διαφορετικά τα σώματα και οι οργανισμοί έχουν διαφορετικές ανάγκες.

«Θα μου πεις, σε μια ομάδα πόσο μπορεί ο προπονητής να κάνει εξειδίκευση ή να το κάνει πιο ατομικό; Κι όμως, εγώ πηγαίνω για baby swimming τα παιδιά μου και υπάρχει μέσα προπονήτρια, η οποία ασχολείται με το κάθε παιδάκι και του δίνει τον χρόνο του. Δεν είπα ξεχωριστά 50 λεπτά στον καθένα, γιατί δεν μπορούμε να την κλωνοποιήσουμε ή να βάλουμε 25 δασκάλους για 25 παιδιά, αλλά υπάρχει χρόνος να αντιμετωπίσει κάθε αθλητή διαφορετικά», πρόσθεσε.

«Έχω καλή ανάμνηση με την άποψη ότι ο πρωταθλητισμός μου άφησε πολλά καλά σαν προσωπικότητα. Να βάζω στόχους, να μην τα παρατάω, να θέλω να γίνομαι καλύτερη. Όλα αυτά τα αποκτάς μέσα από τον πρωταθλητισμό, δεν το συζητώ αλλά η γενιά μας είχε περάσει και πάρα πολλή βία. Λεκτική, σωματική, από όλα και δεν μιλούσαμε κιόλας» είπε σε άλλο σημείο και κατέληξε:

«Το θεωρούσαμε δεδομένο ότι θα έρθει ο προπονητής κι αν δεν έχουμε κάνει ζέσταμα θα μας πατήσει και δυο σφαλιάρες. Υπήρχε ένας φόβος. Άλλο ο σεβασμός των προπονητών και άλλο ο φόβος. Ο σεβασμός είναι όμορφο πράγμα, ο φόβος όχι, γιατί με τον προπονητή σου πρέπει να υπάρχει ένα connection, μια σύνδεση που να μπορείς να πεις και δύο-τρία πράγματα παραπάνω αύριο-μεθαύριο. Είναι ένας άνθρωπος που σε πουσάρει όχι μόνο στο να σηκώσεις τα κιλά ή να γίνεις καλύτερος, αλλά σε βοηθά στη ζωή σου».

Δες όλη τη συνέντευξη παρακάτω: