Μυρτώ Αλικάκη: Η απιστία, οι γιοι της και η σχέση της με τον Πέτρο Λαγούτη μετά το διαζύγιο!

Η Μυρτώ Αλικάκη είναι απολύτως συνειδητοποιημένη με την τωρινή ζωή της, την καριέρα της και τα «θέλω» της. Η πρωταγωνίστρια της σειράς «Αστέρια στην Άμμο» του Alpha παραχώρησε συνέντευξη στο DownTown Κύπρου και μίλησε στον Αλέξανδρο Πρίφτη για τον ρόλο που παίζει η φιλιά στη ζωή της, την απιστία, τη σχέση με τους γιου της, αλλά και τη σχέση της με τον Πέτρο Λαγούτη μετά το διαζύγιο.

Εσύ, έχεις τέτοιου είδους φιλίες στη ζωή σου;
Ναι, βέβαια. Οι φιλίες που έχω κάνει, είναι σταθερές στη ζωή μου και με κάνουν να νιώθω τυχερή και υπερήφανη που τις έχω. Είναι διαφορετικοί άνθρωποι μεταξύ τους, δεν ταιριάζουμε σε όλα – σε καμία περίπτωση δεν είναι σαν εμένα. Έχω φίλους όλων των ηλικιών: αρκετά μεγαλύτερούς μου, συνομήλικους μου και μικρότερης ηλικίας. Κι όμως, δένουμε μία χαρά. Ίσως επειδή δεν έχω αδέλφια -είμαι μοναχοπαίδι- η φιλία είναι σαν δεύτερη οικογένεια για μένα.

Η υποκριτική, ως τέχνη, επηρέασε την κανονική σου ζωή; «Υποδύθηκες» κάτι άλλο από αυτό που είσαι για να χτίσεις μια καλύτερη εικόνα του εαυτού σου;
Γενικά, όχι, δεν το έχω κάνει. Ανά στιγμές όμως, ναι. Σε ένα επαγγελματικό ραντεβού, θα είμαι περισσότερο ευγενής, πιο ευπρεπής από ό,τι είμαι στην καθημερινότητά μου. Θέλω να πω ότι δεν είμαι πάντα και παντού χύμα. Γίνομαι μία καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Όμως, όχι, δεν υποκρίνομαι στη ζωή μου. Φημίζομαι για την ευθύτητά μου.

Ψέματα λες;
Δεν μου αρέσουν τα ψέματα,. Συνήθως αποφεύγω να πω μία επώδυνη αλήθεια. Ο λόγος που δεν «φτιάχνω» ψέματα, είναι ότι μετά τα ξεχνάω και μπορεί να γίνω ρεζίλι. Οπότε, τα αποφεύγω. Όσο μεγαλώνω δεν βρίσκω θέση για ψέματα στη ζωή μου.

Στο θέατρο υποδύεσαι μία γυναίκα που έχει, μετά από πολλά χρόνια, μία φλογερή σχέση με τον άντρα της. Είναι εύκολο αυτό, στις μέρες μας, πιστεύεις;
Όχι, καθόλου. Ωστόσο υπάρχουν, αλλά δεν είναι πολλές. Κάποια ζευγάρια είναι «ζωντανά». Για να γίνει αυτό όμως, πρέπει να έχουν επιλέξει και οι δύο το σωστό και ο ένας να αφήνει τον άλλον να αναπνέει. Να υπάρχει κι ένα κομμάτι προσωπικής ζωής, πέραν του ερωτικού. Να έχεις φίλους, παρέες, και να τους βλέπεις. Να κάνεις πράγματα και εκτός του συντρόφου σου, ώστε να επιστρέφεις ανανεωμένος στη σχέση σας. Και δεν εννοώ άλλους ερωτικούς συντρόφους…

Ωστόσο, έχεις πει ότι η απιστία δεν είναι κάτι κακό, ότι ανανεώνει. Το πιστεύεις αυτό;
Κοίτα, ότι υπάρχει η απιστία, υπάρχει. Γιατί να κρυβόμαστε; Είναι κάτι που συμβαίνει. Όμως, έχει σημασία ο τρόπος και ο λόγος που μπορεί να συμβεί. Το έχω συγχωρέσει. Πόνεσα, αναρωτήθηκα, αλλά το συγχώρησα. Είναι πιο εύκολο να συγχωρήσω εγώ την απιστία, παρά να πάω και να πω ότι το έκανα και να ζητήσω συγνώμη. Το να σε απατήσει κάποιος, δεν φταις. Είσαι ο αποδέκτης του πράγματος. Στο άλλο, είσαι ο θύτης. Η απιστία πάντα γινόταν – ειδικά από την πλευρά των ανδρών που πάντα είχαν ελευθερία κινήσεων. Πλέον, το κάνουν εύκολα και οι γυναίκες. Είναι μέσα στη ζωή. Κι όταν γίνεται κατ’ εξαίρεση, πιστεύω ότι είναι κάτι λογικό και σχεδόν υγιές που μπορεί να συμβεί.

Γιατί είναι υγιές;
Γιατί όταν είσαι πολλά χρόνια με έναν άνθρωπο, μπορεί κάποια στιγμή να ζητάς επιβεβαίωση. Μπορεί να θες μία συγκίνηση. Να έχεις χίλια προβλήματα και να θες μία εκτόνωση. Γενικά μιλάω, μην παρεξηγηθώ. Το θέμα είναι τι είδους απιστία είναι. Μιλάμε για κάτι σαρκικό της μίας φοράς ή μία παράλληλη σχέση; Έχει άλλη βαρύτητα αυτό. Υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων που, μετά από μία απιστία, έχουν επαναπροσδιορίσει τη σχέση τους. Δεν λέω ότι είναι ο ιδανικότερος τρόπος, αλλά δεν παύει να είναι ένας τρόπος. Θεωρώ την απιστία ανθρώπινη κατάσταση.

Σήμερα, θα ήθελες να ερωτευτείς;
Δεν έχω την ίδια όρεξη που είχα κάποτε. Και γιατί κουβαλάω κι εγώ διάφορα μέσα μου κι επειδή είμαι πολύ πιο κουρασμένη από όσο ήμουν μικρότερη. Όμως, την ημέρα που θα πάψω να ελπίζω στον έρωτα, θα έχω γεράσει κιόλας. Ο έρωτας με κάνει να νιώθω ζωντανή. Δεν θα ήθελα να σκέφτομαι ότι έχω τελειώσει με αυτό το θέμα, αλλά δεν είμαι και αιθεροβάμων ότι θα συμβεί πάλι εύκολα, όπως κάποτε. Απλά, ελπίζω ότι θα βρεθεί στη ζωή μου ένας σημαντικός σύντροφος.

Που θα μείνετε για πάντα μαζί;
Ε, τώρα, το «για πάντα» ποιος το ξέρει; Συμβαίνει σε κάποια ζευγάρια. Σε κάποια άλλα, όχι. Είναι θέμα θέλησης των δύο, αλλά και συγκυριών.

Πιστεύεις ότι αν έμενες μόνιμα στο Παρίσι όπου γεννήθηκες, θα είχες άλλη πορεία; Θα ήσουν μία άλλη Μυρτώ;
Σίγουρα θα ήμουν μία άλλη. Δεν ξέρω πού θα ήμουν ή τι θα έκανα, αλλά δεν θα ήμουν αυτή που είμαι σήμερα. Η ζωή μας αποτελείται από τα «ναι» και τα «όχι» που λέμε. Επιλογές είναι όλα. Εγώ μεγάλωσα σε ένα σπίτι, ως μοναχοπαίδι, με πολλή αγάπη. Ό,τι προβλήματα και να είχαν μεταξύ τους οι γονείς μου, τα έλυναν, χωρίς να τα μεταφέρουν σε μένα. Μόνο αγάπη με γέμισαν. Και το μεγαλύτερο δώρο που μου έκαναν ήταν ότι με άφησαν να αναπτυχθώ ως προσωπικότητα, δίνοντάς μου ελευθερία. Έκανα, θυμάμαι, πολλά πράγματα μόνη μου κι έγινα επιβιωτική: γύριζα σπίτι μετά από το σχολείο, έτρωγα κι έκανα τα μαθήματά μου μόνη μου. Είχα ευθύνες δικές μου που έπρεπε να διεκπεραιώσω. Ωρίμασα γρήγορα.

Αν είχες να διαχειριστείς σήμερα μία τεράστια επιτυχία, όπως έκανες με την «Αναστασία» στα 21 σου, τι θα έκανες διαφορετικά;
Τότε ήμουν εντελώς άπειρη. Δεν ήξερα πού πάνε τα τέσσερα. Δεν θα έκανα κάτι διαφορετικά όμως. Ούτε και τότε θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Πιθανόν, τώρα, δεν θα ζοριζόμουν τόσο, όσο τότε. Τώρα, θα ήταν πιο «φυσιολογική» μία τέτοια επιτυχία, διότι θα την έβλεπα ως επιστέγασμα μίας μακρόχρονης πορείας. Τότε, είχα ζοριστεί πάρα πολύ…

Σκέφτηκες εκείνη την περίοδο να τα παρατήσεις όλα;
Όχι, ούτε στιγμή. Δεν θα άφηνα τη δουλειά μου. Πιέστηκα, αλλά ηρέμησα μετά.

Σήμερα έχεις την πολυτέλεια να λες πιο εύκολα «όχι»;
Έχοντας δύο παιδιά, δεν μπορώ να λέω εύκολα «όχι». Αυτό θέτει από μόνο του κάποιους όρους. Ευτυχώς, μού έρχονται πράγματα που με εκφράζουν – ο άλλος που έρχεται και με προσεγγίζει ξέρει ποια είμαι. Δεν θα έρθει να μου προτείνει κάτι ξένο από μένα.

Στους γιους σου, που είναι 17 και 13 ετών, επιβάλλεσαι εύκολα;
Δεν μου αρέσει να επιβάλλομαι. Μου αρέσει να τους εξηγώ με λογική, γιατί πιστεύω κάτι που πρέπει να γίνει. Τους δείχνω ότι τους σέβομαι και με ακούνε. Όταν ήταν πιο μικρά, εννοείται ότι έχω βγει εκτός εαυτού, εννοείται ότι τους έχω φωνάξει – αλλά ως εκεί. Τώρα που μεγάλωσαν, μιλάμε πολύ. Και με τον πατέρα τους μιλάνε πολύ – λένε τα δικά τους τα αντρικά.

Με τον Πέτρο Λαγούτη, δυσκολευτήκατε να γίνετε φίλοι μετά το διαζύγιό σας;
Το διαζύγιό μας ήταν ό,τι πιο δύσκολο μού έχει συμβεί μέχρι σήμερα. Με τον Πέτρο δεν είμαστε ακριβώς φίλοι, είμαστε περισσότερο σαν οικογένεια. Έχει πολλές πτυχές, είμαστε σύντροφοι, έστω κι αν δεν ζούμε στο ίδιο σπίτι. Μας πήρε πολύ καιρό για να ηρεμήσουμε και να δούμε καθαρά. Από εκεί και πέρα, έπρεπε ο καθένας να κάνει τη δική του πορεία, να δει κάποια πράγματα αλλιώς. Σήμερα, αντικειμενικά πια, μπορώ να πω ότι, και ο Πέτρος και εγώ, είμαστε πολύ καλύτεροι από τότε που χωρίσαμε. Και πολύ καλύτεροι από τότε που γνωριστήκαμε. Είναι όμορφο, μέσα στον χρόνο, να ξεκινήσεις να θαυμάζεις και πάλι τον άλλον.

Με τον εαυτό σου νιώθεις καλά;
Ναι, πολύ. Τα πάω καλά με τη Μυρτώ! Τις περισσότερες φορές… Ok, μεγαλώνω, το ξέρω, νιώθω καλά με αυτό που βλέπω στον καθρέφτη, αλλά και με το ποια είμαι μέσα μου. Παρατηρώ τον χρόνο που περνάει και είναι φιλικός μαζί μου. Είμαι και μικροκαμωμένη, έχω μικρό σκαρί, οπότε ο χρόνος δεν φαίνεται εύκολα πάνω μου. Είμαι τυχερή!